W światło białe
Wpadają motyle
Malowana miłość
Kolorami szczęścia
W twoich oczach
Rozlana zieleń
Odnalazłam w nich
Odbicie siebie
Spadła na usta
Poziomkowa kropla
Ogniste zabarwienie
Źródłem uniesienia
Strun zmysłów
W tęczy uczuć
Dusz miłosnych.

Malinowa wyspa cudów
W pajęczynie miasta
Nie umiera z nudów.
Twoim ciepłem wzrasta.

Wieczory ciszą się snują,
Noce nad nami okruchów gwiazdami
Słyszą, jak dłonie splotami
Milczenie całują.

Słowa całe w ustach
Iskrzą uśmiechem
I echem
Gaszą rozbite lustra.

Przy Tobie jestem,
A Twoje imię
Zasypia przy mnie
Z każdym gestem.

Sprawiłaś, że śnię w ulotnych myślach zaganianego życia.
Zagubiony w marzeniach szedłem ścieżką udeptanych słów.
Kwiatuszku, źródło ogrodu pod ciemnymi chmurami.
Naduczucie kołyszące osobliwymi wyobrażeniami.
Szukamy siebie w konstruktywnych dialogach, dyskusjach,
w których słyszymy autentyczne szepty spektrum widma.
Oczekując na blaski dnia podlewanego nadzieją pogrążonego w mroku nieba.
Czym jest pąk oświetlony promieniem twojego ponadnaturalnego czaru.
Utrwalone zdjęcie, radość po kresy wschodu i zachodu słońca.
Pustka w nadmiarze, nicość przed spójną chwałą prawdy.
Cyklicznie objęci meta technologiczną nieskończonością.
Jej słowo niczym sprawcze zaklęcie miotające pośrednią materią.
Zrodzona z troski o wolność przestworzy.
Ukryła diamentowe wspomnienie na brzegu zaświatów.
Daje odczuć delikatny powiew skrzydeł Mnemozyny.
Owa mądrość kłaniająca się odrobinie uśmiechu.
Ostatnim tchnieniem — ucałowała ziemię, wypełniając ją życiem.