A kiedy się w końcu z ciebie obudzę
I wyjdę ze snu w tę jawę codzienną,
A kiedy wreszcie pozbawię się złudzeń,
Ile we mnie pozostanie ze mną?

Nie wiem, nie widzę siebie w tej roli,
Bo prędzej aktorstwem nazwę to trwanie,
Może pomyślę: "To przecież mniej boli",
Lecz ciągle to będzie tylko marne granie.

Z pozy do pozy, z gestu w gest wejdę,
Na pewno ludziom porozdaję słońca,
Lecz kiedy wreszcie maskę tę zdejmę
Nie poznam siebie dalej do końca.

Więc może mi lepiej tak śnić i nie wiedzieć,
Że obok się żyje zwyczajnie i zdrowo,
Może tak lepiej oddać ci siebie,
Choć nawet nie widzisz, że jestem tu obok.

Znam kobietę tak tanią, że można ją kupić,
Nie mając żadnych pieniędzy.
Wystarczy szczerość i garsteczka czasu,
Na co nie stać najmożniejszych.

I ona jest niczyja, bo nie umie sprzedać
Tej garstki duszy, choć może oddać ciało.
Mężczyźnie się wyda, że już ją posiadł.
Ach, jak mężczyzna wie jeszcze mało!

Lecz ciała nie odda, bo nie tą drogą
Co najdroższe czasem się zdobywa.
Choć inne kupisz i zapłacisz drogo,
Żadna nie będzie - jak ta - prawdziwa.

Patrz Europo.

Tu, gdzie żelazo kują charaktery,
ziemia studzi spracowane dłonie.
Gdzie Patria to stan nieustannie szczery
I wciąż modlitwa płynie na dnia koniec.

Tutaj rośnie wraz z dębu drzewem
Półcieniem malowana brzęcząca lipa,
Z nich wypływa miłość z uczciwym gniewem,
Kiedy u ciebie po sercach stypa.

Pochyl więc głowę nad historii kartą,
Policz ile już stawali Tobie w potrzebie,
I spróbuj z nich czerpać, bo naprawdę warto,
To właśnie oni wciąż ratują ciebie.

Nie pleć mądrości lisim urzędem,
A zwyczajnie doceń zwyczajność taką,
I szczerze podaruj im konia z rzędem,
Bo każdy dziś widzi, jak to być Polakiem.

Quid Quidem

będę leciutki
pozostane wiatrem
który niczego nie uniósł

nie przesuwał chmur po niebie
nie porywał żagli
zalegając pospolicie
niczym konar wierzby

chroni w dłoniach
gasnące świece
tak naiwnie

Prometeusz
z duszą poety

istny idiota
mitycznie

syn iskry
sługa duszy

Ta cisza, że oni aż nie słyszą.
Wiatr nawet szeptem nie jest.
Dzieciństwo, młodość na starych kliszach.
Nadzieja odruchowo grzeje.
Potem te wszystkie magiczne rzeczy,
Miłość i dzieci, śmiech i odwaga.
Tego nie zetnie i tysiąc mieczy.
Czekam spokojnie choć trochę się wzdragam.
Nikt nie słyszy innych, córka ojcu pokazuje faki.
Matka syna chłoszcze i oskarża w ciszy.
Nie ich wina. To świat jest taki,
Że krzyku ofiary przez oklaski nie słyszysz,
Że miłość zabija zakochana dziewczyna.
A kiedy zgasnę,
Razem z wiatrem chmur,
Ptakami wędrownymi,
I słońcem jasnym,
Przepłyniemy mur
Twoich włosów pasmem,
A na nich paciorków sznur.
I tyle.
W końcu przejdę zieloną milę.

Quid Quidem

Lubię delikatny powiew jesieni
Spadające ptasie pióra
Odlatujących Ptaków Anielskich
Zostawiają swój ślad w pamięci

Dywany złotych liści promienistych
Ciepło i miękkość dających
Czekających na wiatr zmian
Przecież nie będą trwały wiecznie
Zima przyjść musi koniecznie
[...]