Niektórzy nawet nie mają pojęcia, że nasze dusze o nich śnią...

Ze mną tak było i myślę, że tak być musi.
Cierpisz? Przyjmij to.
Pomyśl.., że tak ma być.
Rozpamiętujesz? Myślisz co byłoby gdyby...
Daj sobie na zgodę z przeszłością.
Przebacz tym przez których cierpisz.
To dzięki nim kiedyś rozpoznasz szczęście.
Później ktoś musi Cię znaleźć.
Popatrz do góry,
świeci słońce.
Ono jest tylko jedno.
To ono łączy Ciebie i tych których zawsze chciałaś a nigdy nie miałaś, tych których kochałaś, wszystkich tych z którymi już nigdy się nie spotkasz, tych których już nie znasz i tych którzy gdzieś sobie żyją i nie wiedzą, że okażą się jakąś niewyobrażalnie wielką miłością twojego życia. Każdego dnia możesz dziękować, że jest coś wspólnego, co ogrzewa i Ciebie i jego, co daje światło. I Ty i on... macie przecież jedno i to samo słonko na niebie.

-Co to za bajka gdzie książę umiera na końcu i nie kończy się szczęśliwie... przecież bajki powinny kończyć się dobrze!
-Ta bajka to życie...

Za każdym razem, gdy poukładam sobie w głowie,że to już koniec, Ty odbudowujesz tę pieprzoną nadzieję, która nie pozwala mi przestać o Tobie myśleć.

Zadziwiające jak wielka jest wiara dziecka, bo wierzy ono na słowo. Powiesz dziecku, Bóg istnieje, patrzy na Ciebie z góry, i ono Ci uwierzy. Może zapyta: -Gdzie jest teraz Bóg? Ty zastanawiając się przez chwile odpowiesz, że w niebie. A dziecko oczami wyobraźni już będzie tworzyło swoje niebo, w którym zamieszka jego Bóg. Bo dziecko widzi Go sercem.
I tego brakuje w moim życiu. Gdzieś na tej paraboli czasu, zgubiłam tą dziecięcą wiarę. Czasami słyszę ją w nocy. Tak jakbym w którymś etapie swojego życia, zamknęła ją w pudełeczku po zapałkach, a potem położyła w jakieś miejsce, którego teraz nie mogę odnaleźć. Chciałabym znów móc zobaczyć Boga sercem. Bo mimo, że inni zwątpili, przestając wierzyć.
Ja wciąż wierzę.. ale jakoś tak coraz mniej.

Niczego nie pragnęła tak jak przeżycia choć jednego dnia ze wszystkimi osobami, które odeszły..

Od ponad godziny przypatrywała się jak poruszają się wskazówki zegara. Ten jednostajny bieg przypominał, że czasu nie da się zatrzymać, a tym bardziej cofnąć. Tęsknota, którą odczuwała wydostawała się na światło dzienne wraz z promieniami słonecznymi i jej otwartymi oczami, witającymi nowy dzień. Jej spojrzenie ukrywało miliony emocji, odczuć, myśli i tą nieszczęsną? Tak, tak... Tą nieszczęsną tęsknotę.
Czuła się obco w swoim ciele. Tak jakby gdzieś kiedyś wybrała nie tą drogę, co trzeba. Poprzez to stała się tym kim się stała. A jakaś cząstka jej, która być może miała się z kimś połączyć, została w tyle, za 4 zakrętem. Ta cząstka jej, na którą nie miała wpływu tęskniła za tym wszystkim, co ją ominęło.

- Chciałabym już spaść, osiąść na dnie. - powiedziała ze smutkiem patrząc jak pejzaż za oknem rozmywają krople deszczu. - Wiesz... tam na dnie, tam już nic nie ma. Nie ma nadziei, że jutro przyniesie lepszy dzień. Nie czuje się strachu, że ryzykując możesz coś stracić. Nie drży Ci serce z zazdrości, gdy widzi się szczęście innych. Nie dba się o to, co powiedzą ludzie, gdy zobaczą łzę na Twym policzku. - przerwała na chwilę, by spojrzeć w moją stronę, poczym dodała. - Tam dzień jest podobny do nocy. A noc do dnia. Oczy przyzwyczajają się w końcu do mroku i przestają użalać się nad swym losem. Żyjesz, lecz już zupełnie inaczej.

Bo bez Ciebie jest zimno.
Tak przesadnie zimno.
Nawet w upalne lato.

On? Po prostu uczynił mnie piękniejszą. I wiesz, że nie chodzi mi o wygląd. Inni, którzy zabiegali o moje względy chcieli od razu odkryć wszystkie kart. Poukładać puzzle i prosić o rękę. On tego nie robi. Zadaje pytania, których nikt inny nigdy mi nie zadał. Jego w istocie interesuje to co myślę, mówię, robię, dokąd idę. Kiedy czytam książkę, on chce wiedzieć co czuję po pierwszym rozdziale. Co mi się nie podobało… Co bym zmieniła… Kiedy płaczę nie próbuje mnie rozśmieszyć. Po prostu jest. Tak samo, gdy jestem smutna. Robi mi herbatę, siada naprzeciw mnie po turecku i wpatruję się we mnie tymi swoimi piwnymi oczami. Polubiłam jego obecność. Stał się częścią tego mojego chaosu w którym żyję.

Tęsknota po rozstaniu z nim przychodziła nagle.
Będąc w pracy. Robiąc zakupy. Odpisując na krótkie "cześć" na gadu. Jedząc śniadanie. Rozmawiając przez telefon. Czytając książkę, czy też wracając do domu.
Zjawiała się nad ranem, kiedy kot po raz kolejny stłukł wazon. I w nocy, kiedy nawet horrory nie potrafiły odegnać go z moich myśli. Czasami trwała sekundy. Czasami długie godziny.
Przedzierała się przez codzienność, powodując wewnętrzne krwawienie duszy.

Dziś? Nie. Nie mogę powiedzieć, że znikła. Skurczyła się niczym ulubiona bluzka w praniu. Została obdarta z żalu i pretensji. Ale ciągle istnieje w mojej podświadomości.

To już nawet nie była modlitwa do Boga. Nie prośba. Nie błaganie. Nie rozpacz. Nie zarzut. Nie oskarżenie. Nie ironia rzucana znienacka. I nie dziękuję rzucone w przelocie.
To był rozkaz. Pełen bólu. Cierpienia. Nienawiści. Smutku. Stanowczości.
"- Chcę śmierci!" - jeszcze w powietrzu czuć było wibrujące dźwięki, konające przy 3 przecznicy.
Wysyczane słowa. Pełne jadu. Wrogości. Niesione przez powietrze. Milknące kilka metrów dalej. Pozostawiły pustkę. Przyniosły ciszę.
Bo Bóg znowu milczał, nie dając żadnej odpowiedzi.