Zeszyt Na tą chwilę... , AngelFall

Zrób to, okaż trochę życia! Jakaż Ty jesteś irytująca. Przestań sie uśmiechać, tego nie można wytrzymać! No i co? Patrzysz sie taka zadumana. Przecież chciałaś. Zabawmy się! Znudzisz się wiesz? Znudzisz się im wszystkim. Co sobie wyobrażasz? Podziwiają Twoje zalety, chwalą, lubią mieć Cię przy sobie. No i jest przecież On. Fascynujesz go. Uwielbia Twój wygląd, delektuje się nim. Podziwia to jaka jesteś i co można z Tobą robić. Tylko wiesz, niedługo odkryje, że tak naprawdę bardzo mało jest tych rzeczy. No bo co można robić z kukłą? Jesteś tylko piękną ozdoba. Szybko przestaniesz być interesująca, a Twoja ozięblość, przewidywalność będą odrzucać. Za chwilę nikt nie będzie roztkliwiać sie nad Twoimi pięknymi lokami. Wszyscy skupią się na mankamentach wytworczych. Będą nieznośne. Jesteś tylko pustą lalka niezdolna do bycia kimś, każdy Cię odstawi na półkę. Gdy tak patrzę na Ciebie w te puste oczy to czuję tylko obrzydzenie. Gdy tak patrzę na Ciebie widzę... Siebie. Lustro nie kłamie, jesteś moim wiernym odbiciem.

[...] nie najważniejsze jest chcieć iść z kimś do łóżka, ale chcieć wstać następnego dnia rano i zrobić sobie nawzajem herbatę.

I znów powiem, że wszystko jest okej. Tylko po to, żebyś przestał pytać. Bo co mam Ci powiedzieć? Że zachowujesz się jak dzieciak? Że nie jesteś pierwszym, dla którego mówię, że nie ma sprawy, tylko temu, że wiem, że nie stać Cię na nic więcej? Że nie chcę twoich przeprosin, bo wiem, że są nieszczere? Więc widzisz. Zmuszasz mnie do kłamstwa. A ja kłamie, bo nie wiem jakimi sławami wyrazić prawdę, żeby Cię nie zranić. Ale kiedyś nie wytrzymam i wszystko wykrzyczę Ci prosto w twarz. A ty oczywiście nic z tego nie zrozumiesz, a przynajmniej nie dasz po sobie poznać, że coś Cię to obeszło.

Pytasz jakie jest moje największe marzenie?
Dobrze, powiem ci .
Chciałabym zabić wszystkie kłamstwa, które zdążyliśmy wypowiedzieć przez ostatnie lata. Wiem, że to mnóstwo pracy i wiele trudu, bo ludzie są patologicznymi kłamcami, ale wiem też, że byłabym gotowa na takie poświęcenie.
A wiesz dlaczego ?
Dlatego, że chciałabym się w końcu dowiedzieć, które z twoich słów były prawdą, a które pieprzoną fikcją.

Przebaczyłam wszystko. Od zapomnienia po zdradę, ale kłamstwa nie potrafię. Wszystko ma swoją granicę, a Ty ją właśnie teraz przekroczyłeś.

Umiała kłamać tak dobrze, że czasami jej samej wydawało się, że te kłamstwa na ustach to najprawdziwsza prawda.

Byłeś święcie przekonany, że mówiąc to co chciałam usłyszeć, uszczęśliwisz mnie. Myliłeś się ponieważ gdy dotarło do mnie, że to zwykłe kłamstwa, unieszczęśliwiłeś mnie podwójnie. Nie dość, że mnie okłamywałeś to jeszcze nie potrafiłeś być sobą przy mnie.

Po poemacie Twoich słodkich kłamstw, szybciej uwierzyłabym w to, że kokaina to nie narkotyk, niż w to, że Ci zależy.

zapisana 18-ta kartka,
nie chce już pisać dalej,
pozostawię niedokończoną
tą "wielką" miłość
niebezpieczna wojna uczuć
o nic
przegrana marzeń
zaniechany sznur przywiązania
rozwiązane sidło kłamstwa
i zaplątane Twoje słowa
w kroplach Moich łez
morze obojętności

widzisz je teraz patrząc
w moje oczy ...

nie kochasz kłamstw , po prostu wierzysz w fałszywą rzeczywistość Twojego wyimaginowanego świata ...

Zarzucasz kłamstwo innym, a sam nie dostrzegasz fałszu swojego postępowania.
Prawda to nie lustro fenickie.