Kiedy psychoterapia idzie dobrze, pacjenci stwierdzają, że w większym stopniu akceptują nie tylko swoje skomplikowane życie wewnętrzne i swoje „prawdziwe” Ja, ale także złożoność i wady innych osób. Widzą swoich przyjaciół, krewnych i znajomych w kontekście ich położenia i dotychczasowych doświadczeń oraz nie traktują rozczarowań tak osobiście. Ponieważ wybaczają sobie rzeczy, które teraz rozumieją i mogą kontrolować, wybaczają także innym to, czego nie rozumieją i na co nie mają wpływu. Wyznawszy najmroczniejsze tajemnice terapeucie, który mimo to nie doznał wstrząsu, zaczynają się mniej obawiać intymności, odsłonięcia przed inną osobą. Zbadawszy swoje wrogie i agresywne impulsy, zaczynają się mniej obawiać, że w jakiś sposób skrzywdzą tych, na których im zależy. Wchłonąwszy współczucie terapeuty wobec nich, rozszerzają je na innych.

[Asertywność] To pewność siebie, wynikająca ze znajomości swoich poglądów i jasności stanowiska na dany temat. To też siła, którą dysponuję, żeby te przekonania wyartykułować. Co ważniejsze – asertywność to również autentyczność, płynąca ze znajomości swoich uczuć oraz adekwatne do nich reagowanie.

Ludzie mają czasami poczucie, że doświadczają pustki, ale to na ogół oznacza, że są w nich uczucia, z którymi nie chcą być w kontakcie. Gdyby sobie pozwolili poczuć rozpacz, lęk, albo nienawiść, na przykład do bliskich osób, byłoby to zbyt przerażające. Bywa też tak, że pustkę czują osoby, które mają mocny rys narcystyczny i żyją zgodnie z fasadowym „ja”, którym się obudowują, ponieważ boją się, że ich „ja” prawdziwe zostanie odrzucone. Nie są w kontakcie z sobą, tylko z wyobrażeniem o reakcjach na nich innych ludzi. I wtedy rzeczywiście mogą doznawać jałowości, braku sensu. Ale takiej pustki, żeby ktoś rzeczywiście nie miał w sobie nic – nie ma . Zawsze coś jest.

Ludzie mają szansę zbudować satysfakcjonujący związek, jeśli wiążą się w takim momencie, w którym stali się osobni, ale jednocześnie zdolni do bliskości z innymi. Bez osobności będzie zlanie, a bez bliskości – zimny kontrakt dwóch umysłów.

Prawdziwa miłość do drugiego człowieka nie polega na przywiązaniu do wymyślonej wizji, która istnieje tylko w naszej wyobraźni. Nie zabiegamy też o to, żeby przedstawić drugiemu człowiekowi swój idealny obraz, który mógłby pokochać, ani nie oczekujemy, że będziemy za naszą miłość podziwiani. Dialogują nasze wnętrza, a nie sztucznie stworzone fasady.

Wielu ludzi myśli, że kochać kogoś to być jak stacja benzynowa: jak brakuje paliwa, przyjeżdżam i uzupełniam braki. Humanistyczni psychologowie nazywają to miłością braku, gdzie drugi człowiek ma nam dać to, czego nie mamy.

Spokój nie oznacza przebywania w miejscu, gdzie nie ma hałasu, kłopotów czy ciężkiej pracy. Spokój to równowaga wewnętrzna w obliczu tego wszystkiego.

Tylko dzięki lenistwu człowiek może osiągnąć stan kontemplacji, równowagę wartości, gdy na jednej szali stawia siebie, a na drugiej cały świat. Jeśli jest zapracowany, nie ma czasu na takie rzeczy. Nie wydaje nam się, by ktoś leniwy mógł popełnić morderstwo, posunąć się do wielkiej kradzieży albo przewodzić motłochowi. Raczej roześmieje się na taką myśl. A naród złożony z leniwych ludzi o skłonnościach do refleksji nie zdobędzie się na prowadzenie wojny, chyba że zaatakowane będzie samo ich lenistwo. Wojny są zajęciem pracusiów.