Zeszyt na długie wieczory, _Głos

a gdybym ci skłamał choć brzydzę się kłamstwem
że jest tylko dzisiaj
że nie ma jutra i nigdy nie będzie?

dziś by rozkwitło najpiękniejszym zawsze

a jutro?
też bym ci skłamał

Czuję się teraz zupełnie pusta. Nie, nic się nie stało. Wszytko jest takie, jak było. Tym razem to moja dusza szwankuje. Szuka ukojenia w kawie i smętnych dźwiękach. Ona taka jest. Jest wrażliwa, niczym motyle skrzydło. Krucha, niczym ususzony płatek róży.
Patrzę przymrużonym okiem na literki i nie widzę w nich siebie, są puste. Pozbawione wyrazu. Uciekają mi spod palców, niczym letnie popołudnia. Zamykam oczy i widzę ciemność. Mrok własnego umysłu, którego nie potrafię odczytać. Zaszyfrowana wiadomość płynie w mych żyłach. Czekam na światło, odrobinę światła. Jasność umysłu.
Czuję się źle. Dopadła mnie jesienna chandra, ale nie martw się to jest przejściowe. Wszystko minie i znów będę taka, jak zawsze.
Czasem dopada mnie Zły Duch i dręczy od środka. Pożera moją duszę po kawałku, aby później ją wypluć i ta mogła znów się odrodzić i być o jeden żywot piękniejsza.

Zmartwychwstanie duszy.

Wskazówki zegara przesuwają się po tarczy wprawiając w ruch wszystko, wszystkich. Życie mknie do przodu, nie pozwala odpocząć, zatrzymać się ani na chwilę, każdy dzień jest jak poprzedni. Czasami siadam nocą, kiedy wszyscy w domu śpią i oszukuję. Nie śpię, kiedy powinnam a bezgranicznie myślę, przewracam w pamięci wspomnienia. I wiesz co? Czuję jakby to było wczoraj. Gdy bezradnie spoglądałam na Ciebie. A spoglądałam wiele razy, smutnie, wrogo, rozbawiona, wesoło. Oceniałam nie wiedząc jak teraz źle mi z tym będzie. Gdybym tylko wiedziała to, co wiem dziś. Postąpiłabym inaczej. Trzymała Twoją dłoń, ciepło mówiła, może zabrała bezgraniczny ból. Przepraszam za to wszystko, na co nie było mnie stać po tylu latach rozłąki. Przepraszam, że zawsze Cię obwiniałam, nie doszukiwałam się [...]

Życie czasami bywa trudne i smutne, rozczarowujące i demotywujące. Taki jest świat, z którym mierzymy się każdego dnia, mimo że tak bardzo nie chcemy. Wszystko wokół przytłacza, czarna, szara, wyblakła rzeczywistość stoi obok nas, ramię w ramię razem z nią kroczymy. To samo miejsce, ta sama przebrzydła już nam zupa na obiad, identyczne odpychające odbicie w lustrze, na które tak bardzo nie chce się już patrzeć, dzieci tak samo wrzeszczące, rodzice tak samo zmęczeni, koleżanki tak samo marudzące. No cóż, cóż to za żywot obmierzły…?
Słaby ten świat, niedobre nastroje nas otaczają, zło czyha i krąży, ludzie tak samo brzydcy. I jeszcze w dodatku… W dodatku obrażeni i obrażalscy się niebezpiecznie do nas zbliżają.
Obrażalski jest całkiem niepozorny. Przeciętne oczy, [...]