Oddalamy się od najbliższych nam ludzi tylko po to by zrozumieć jak bardzo nam zależy, gdy jest już za późno.

Idee są głupie. Trzeba patrzeć na świat i zastanawiać się jak go zmienić, nie patrzeć na ideę i myśleć jak nagiąć dla niej rzeczywistość.

Uwięzieni w kropli łzy, wsłuchani w szepty ciszy, umieramy za życie.

Nadeszła taka chwila, w której życie już mnie nie przeraża. Nie boję się jutra, comiesięcznych poranków, przypominających, iż podczas tego pamiętnego niebo krzyczało o smutnej wolności, płynących w zapachu herbaty wieczorów, paraliżującej niepewności, bólu, uśpionej na chwilę nadziei i kolejnych boleśnie zakończonych rozdziałów, które prawdopodobnie już ani razu nie zaśpiewają o nowym początku. Zaufałam całym sercem, a więc całym nim uwierzyłam. Nauczyłam się dostrzegać każdego dnia małe cuda, które są jednocześnie najpiękniejszym wschodem słońca. Radość odbijająca się od tych cudów sprawia, że każdy ten dzień to początek prostej drogi, na której nie ma już strachu, a oczekiwanie na Drugą Część Serca trwa w spokojnej nadziei, z dozą niepewności, ale wciąż z tym jeszcze niewypowiedzianym uśmiechem ku Oczom.
Dziękuję, Panie Boże. Dziękuję za życie.

Czasami tak już jest, że to, co kiedyś było najważniejsze - dziś zwyczajnie się nie liczy.

Kiedyś moim szczęściem były dwie przyjaciółki, beztroskość w głowie i mama czekająca z obiadem.