Zeszyt Myśli - Smutek, Dominicco

Łza nie jest oznaką słabości, a jedynie kroplą goryczy przelewającą się w czarze cierpień duszy.

Jej oczy przesiąknięte były szarością. Melancholia pływała w jej bladoniebieskich tęczówkach. Spoglądała beznamiętnym wzrokiem w okno. Przeważnie krwistoczerwone usta - pobladły. Ramiona opadły w bezradnym geście. Energia i elementy potłuczonego uśmiechu ulotniły się gdzieś w bezkresne przestworza. Cała barwa tego dnia zmieniła się w ponury, szaro-bury obraz potępienia. Wszystko straciło swój codzienny kierunek. Była pasażerem w samolocie donikąd. Ogień się wypalił. Ten ogień, który przez tak długi czas usiłowała rozniecić w jednej chwili obrócił się w popiół. Tylko garstki spalonego chrustu przewalały się tu i tam. Poczuła w ustach cierpki smak. Czy to już czas by odejść? Dokąd?

Biegu czasu nie cofniesz, lecz pamięcią możesz się wywdzięczyć...

* Pamięci wszystkich, którzy odeszli już z tego świata, a zwłaszcza Ofiar Katastrofy pod Smoleńskiem

Smutek krzyczy w milczeniu, a radość po ulicach się obnosi ukazując swą pełnię...

Ukochana osoba zna wszystkie nasze słabości... Cóż... Miłość to największe upokorzenie, jakie doświadcza człowiek.

Gdy otaczają mnie gradowe chmury i ciskam w ludzi piorunami, to lepiej trzymać się ode mnie z daleka. Lecz ja pragnę czyjegoś słońca...