Zeszyt Myśli, rokickienator

Przytulanie jest zdrowe. Wspomaga system immunologiczny, utrzymuje człowieka w dobrym zdrowiu, leczy depresję, redukuje stres, przywołuje sen, odmładza, orzeźwia, nie ma przykrych skutków ubocznych, jest więc po prostu cudownym lekiem. Przytulanie jest zupełnie naturalne. Jest całkowicie organiczne, naturalnie słodkie, nie zawiera pestycydów, konserwantów ani sztucznych składników i jest w 100% odżywcze. Przytulanie jest właściwie doskonałe. Nie ma części, które mogłyby się zużyć, ani baterii, które mogłyby się wyczerpać, nie wymaga okresowych przeglądów, niewiele energii zużywa, mnóstwo dostarcza, nie tuczy, nie podlega inflacji, jest wolne od miesięcznych opłat, ubezpieczeń, nie jest narażone na kradzież, nie podlega opodatkowaniu, jest ekologiczne i, ma się rozumieć, zawsze w pełni odwzajemnione.

Spojrzałeś mi w oczy i nie wiem co w nich zobaczyłeś. Ale musiało to być coś strasznego, bo po prostu odwróciłeś się i odszedłeś. Zostawiając mnie samą z tym wszystkim, co pragnęłam Ci powiedzieć.

Szanować kobietę to mówić do niej czule,
nawet jeśli się jej nie rozumie w ogóle.
Szanować kobietę to mówić jej słodko,
nawet, gdy w danej chwili okaże się idiotką.
Szanować kobietę to wiele jej tłumaczyć,
nawet ,gdy coś nie poszło przy pracy.

Szanować kobietę?
A cóż słowa znaczą,
gdy jej oczy wciąż płaczą?
Szanować kobietę okazać uczucia
niekoniecznie takie co miłość wyklucza,
to pokazanie ile jest warta-nawet,
gdy jest czasem jak osioł uparta.
To mówienie do niej pięknym językiem,
nie na każdym polu z przytykiem.
To pokazanie swojego wnętrza-
nie zabierając jej przy tym własnego powietrza.

Szanować kobietę to prawić komplementy,
szczególnie gdy są przed nią życiowe zakręty,
to rozumieć ze czasem ma takie dni,
że złe słowo wywołuje u niej łzy.
Szanować kobietę, to uśmiechu nie szczędzić,
w każdej chwili to samo nie ględzić.
Szanować kobietę? Można i nawet trzeba
wtedy ona przychyli mężczyźnie swojemu nieba!

Asika

Już nie trzymasz jej za rękę,
nie czujesz jak drży z niepewnosci o przyszłość.
Nie przytulasz jak dawniej -
mocno przyciskając jej serce do siebie.
Nie całujesz, odbierając jej dech w piersiach
i nie dotykasz by nie sprawić jej radości.
patrzysz, a nie widzisz
tego smutku wymalowanego na twarzy
tych łez spływających po policzkach
słuchasz, a nie słyszysz
tego krzyku, błagającego o pomoc,
tych ciepłych słów wypowiedzianych do Ciebie (...)

Człowiek, który zabija Boga, nie znajdzie także ostatecznego hamulca, aby nie zabijać człowieka. Ten ostateczny hamulec jest w Bogu.

Miłość to niedosyt istnienia [...]. To jakby całe brzemię czyjegoś istnienia pragnąć wziąć na siebie. Jakby pragnąć tego kogoś zwolnić z konieczności istnienia. Jakby pragnąć za tego kogoś także umrzeć, żeby on nie musiał doświadczać swojego umierania.

Bo niech pan sam powie, co ma człowiek tak naprawdę z życia? Za te wszystkie starania, zabiegi, bezsenności, strapienia, co ma? A niech pan doda jeszcze choroby, inne nieszczęścia, co ma?

Nie uwierzy pan, sprawia mi przykrość, gdy muszę świecę zgasić. Mam wrażenie, jakbym przerywał jej życie. Jakby coś nagle się skończyło, a nic już się nie miało zacząć. Jakbym w sobie coś zgasił. Nie wiem, jak to panu wytłumaczyć.