Przechadzam się między tym, co dobre, a tym, co łatwe i z biegiem czasu dystans jakby się wydłużał...

Codzienność duszną sami sobie tworzymy. Małe sprawy potęgujemy, dobroci ujmujemy, cerujemy dziury, których nigdy nie było. Pragniemy szczęścia, nie wiedząc kim, czym ono jest, a i miłość zdarzy się podeptać.
I po co tak męczyć siebie i innych?
Przecież z niczym przyszliśmy i z niczym odejdziemy.

Wcześniej nic się dla mnie nie liczyło. Biegłem przed siebie nie bacząc na nic.
Minęłaś mnie.
Zawróciłem...

Wiesz, serce nie przywykło do pożegnań.. Ale czasem i na te ostatnie kilka słów człowieka nie stać..

Na twarzy sieć zmarszczek jak poryte transzejami pole bitwy, nierównej bitwy z trudami życia.. Pasma siwych włosów powiewające na wietrze niczym biała flaga poddania się wyrokom przeznaczenia.. To starość, nieunikniona choroba dojrzałego wieku na którą każdy musi kiedyś zapaść poza wyjątkami opuszczającymi ten ziemski padół przed czasem. Nie mam ochoty tak się starzeć ale nie widzę innej alternatywy poza pogodzeniem się z prawami Natury. Czekam więc.. do snu ostatniego.

Bywa ,że człowiek uśmiechem tworzy tęczę dla innych
a sam moknie pod parasolem własnych łez.

Nie naprawisz własnych błędów, jeśli nie czujesz się z nimi wystarczająco źle.

Ta­jem­ni­ce by­wają po­ciągające, ale cza­sem nie war­to roz­wiązy­wać supłów za­wiąza­nych przez życie.

Miłość jest ślepa.
Nienawiść widzi wszystko.
A nawet więcej.

Głęboko ubolewam nad tym, iż nie mam drugiego życia, albowiem także i tamto z chęcią oddałbym za ciebie.

Pielęgnuję w sobie ciszę, bo dzięki niej wyszedłem na ludzi.

Upojnie jest zanurzyć zmysły w winie, lecz upojniej w pięknej dziewczynie.