Zeszyt Myśli, Nawiedzony

Jako dzieci boimy się ciemności. Potworów, które czają się gdzieś pod łóżkiem, w szafie, w korytarzu.

Jako trzy, cztero, a nawet sześcioletni malec wymyślałam sobie takie potwory. Bardzo chciałam, żeby były w tej ciemności. Wolałam, żeby czaiło się tam jakieś zło, ktoś kto będzie chciał mnie zabić, zjeść, udusić, albo nawet lekarz ze strzykawką, niż nikt. Świadomość, że nikogo w tej ciemności nie ma, była gorsza. Może to tego własnie się obawiałam. Że w ciemności jest nic. Słowo, które mnie przeraża. Lubię chaos, lubię coś, wolę zło, niż nic.

Ktoś mi kiedyś powiedział, że miłość nie istnieje.
Jak to nie?
Wystarczy iść do parku i spojrzeć na najbliżej siedzącą parę staruszków. Po ich twarzach widać, że są ze sobą długą, dobrze się znają, są sobie wierni. A wierność to nieodłączny element prawdziwej, wolnej od kiczu i komercji miłości.

Zasłyszane...

"Dlaczego Magda jest z Markiem? Tak bardzo się kochaliście..."
"Bo Marek ma wannę z hydromasażem..."
" A ty nie mogłeś też zamontować taką wannę?..."
"Mogę nawet jakuzzi ale nie chcę się zastanawiać..."
" Nad czym byś miał się zastanawiać?..."
"Czy Magda jest ze mną z miłości czy dla jakuzzi..."

Bo gdy spotykamy się znów,
po długiej rozłące...
Zawsze masz pretensje o moją wrogość,
brak czułości... zimno.
To jest mój pancerz obronny w który
ubieram się po to byś nie zranił kolejny raz, obiecuję sobie być twardą... nieugiętą.
Niestety po dłuższej chwili zaczynasz rozpinać jego guziki... i on znika.
Znów staję się bezbronna, potrzebująca opieki, twoich pieszczot.
A gdy już cię nie ma, gdy znikasz.
kolejny raz od nowa próbuję sprawić sobie
jeszcze trwalszy pancerz... którego już nie zdołasz przebić
i wciąż bezskutecznie...

Otworzyła mi drzwi kiedy wróciłam do domu, bardzo się jej boję i z całego serca jej nienawidzę, ale jestem od niej uzależniona bo wiem, że jest, że nigdy nie odejdzie... Tak zawsze jest przy mnie mimo, że tyle razy chciałam się jej pozbyć i gdy za każdym razem wracałam wyjąc do nieprzytomności z bólu - była... tuliła mówiąc: a nie mówiłam? mówiłam nie odchodź bo Ten też Cię zrani...

Ale dalej jej nienawidzę, nie znoszę tej ciszy, która jest wokół niej, irytuje mnie jej niezależność, wierność i zaborczość, a przecież jestem na nią skazana...

SAMOTNOŚĆ - największy ból duszy...

Człowiek1:Ja uważam,że Bóg nie istnieje.
Człowiek2:Czemu?
Człowiek1:Wyjrzyj na ulicę.Zobacz,ile jst tam biednych,głodnych, bezdomnych dzieci,ile biednych i niewinnych ludzi,którzy nie posiadają dachu nad głową.
Człowiek2:...
Człowiek2 wychodzi, po chwili wraca.
Człowiek2:Jest pan fryzjerem?
Człowiek1:Tak.
Człowiek2:A ja sądzę,że oni nie istnieją.
Człowiek1:Jak to?
Człowiek2:Gdyby istnieli nie byłoby tak zarośniętych ludzi jak tamten człowiek na ulicy.
Człowiek1:Nie.My jesteśmy, ale ludzie nas nie szukają.
Człowiek2:Dokładnie tak samo jest z Bogiem.

Mam uśmiech wręcz przyklejony do twarzy, więc myślą, że jest w porządku...

A mój ból, samotność, są ze mną mimo, że wiedzą, iż nienawidzę ich całym sercem...