Zeszyt Me My self And ..., DnL

bolą mnie półsłowa
marzenia niespełnione
zgaszone gwiazdy
zaćmienia słońca

boli wiara
nadzieja
niepełna dusza
pogniecione serce
w którym wciąż mieszkasz

boli mnie życie
pustka
i drugi brzeg
na którym nie czekasz

chyba Cię tracę
z każdą sekundą odsuwasz się
milimetr wszechświata ode mnie
coraz mniej z twoich palców
wplątanych w moje
coraz mniej spojrzeń
uśmiechów blade odbitki
wyblakłe listy myśli
cienie rozmów

chyba cię tracę
Najmilszy
nie pozwól.

Odeszła...
A Ty nadal chodzisz w te same miejsca
zmywasz ślady jej obecności
i chowasz do serca
jakbyś zbierał po niej pamiątki

Ty wiesz, że kiedyś wróci
i usiądzie obok
blisko
jeszcze bliżej

Twoja
nadzieja...

pada
wilgotnieją nosy zbłąkanych pijacząt
smog sika na parasole
dziewczęta mają mokro
chłopcy zamoczą
w suchych pokojach
matką wódką
goreją przełyki
nienasycone syny
na ulicach
ze szmat
ciekną resztki
rozpuszczonej spermy

rano wyjdzie słońce
zaschną winy
zepchnie je do studzienki
miotłą dozorca
i tylko w zapachu ciał
czuć będzie jeszcze
obce smrody

na zawsze pozostanę
w zaułkach twoich spojrzeń
krętych uliczkach marzeń
cieniu słów

uwierz

tam będzie mi wygodnie

ostrożnością serca nie nakarmię
okradli mnie z szaleństwa
ci co byli przed tobą

w myślach ich zabijam
setki razy na milion sposobów
zmartwychwstają o trzeciej nad ranem

Mój stół jest drewniany
Nielakierowany
Zbity z desek zwyczajnych
Codziennych
Krzywy stół rzeczywistości
Z krajobrazem glinianej
Filiżanki w tle
Parującej jeszcze marzeniami

Siądź przy nim
Oprzyj łokcie o sęki życia
Podziel się chlebem
Podanym z modlitwą
Zapal światło
Może przylecą
Motyle…