Zeszyt My life , Enemies

Nie wiem kompletnie co zrobić.
Boję się słuchać. Twe słowa mogą dobić.
Zamykam się w sobie pozwalając Ci odejść.
Mózg podpowiada, że lepiej jest się rozejść.
Myślisz o przyszłości, lecz o mnie nic nie mówisz.
Zadaje pytania, a Ty w odpowiedziach się gubisz.
Nie ufam Tobie. Wiem, że mnie zostawisz.
Raz na zawsze z moim sercem się rozprawisz.
Lecz prosze zrób to tak porządnie, bym na przyszłość wiedziała.
Że najbezpieczniejsza jestem trzymając się od Ciebie z dala.

Wracasz do starych miejsc, a tam już nie ma skrawka Twego nieba, ni śladu Twych stóp, nikt nawet listu nie zostawił, że okradł Cię ze wspomnień i nadziei, żę bedzie jeszcze lepiej.

To przeminęło.
Ból gwiazd, pisk nieba,
To przeminęło,
Czyś wiedział, gdyś się zakochał?
Czy powtórzyłbyś to wszystko?

Nie.

To płacze całe ciało.
Ono umarło.
I choć duszy nie było,
Ona również umarła.

Czy można powstać z martwych?
Zna kto taką magię?
Dajcie zaklęcie,
Powodujące wrzodu wycięcie.

Niżej się być nie da.
To ostatnie w co wierzę.

Szłam drogą , nie oglądając się za siebie. I czułam się tak, jakbym po prostu odchodziła od tego co minęło. Z każdej minuty na minutę krocząc w deszczu czułam się tak, jakby wszystko ze mnie spływało. Z każdą znikającą i powstającą na nowo stróżką wody, na moim niemalże odsłoniętym ciele pozbywałam się niepotrzebnych myśli.
Nie wytrzymałam i podążyłam w moje ulubione miejsce. Wiedziałam kogo tam zobaczę i wiedziałam, kto także mnie tam spotka. Ale to spotkanie było zupełnie inne niż dotychczas. Spoglądając kilkakrotnie na zegar, zaczęłam spieszyć się wraz z każdą mijającą sekundą. I w końcu doszłam w miejsce sacrum, które było dla mnie niebem. I nawet spotkałam tam swojego anioła.
Był nim Aleksander. Na tą myśl aż serce zaczęło [...]

Może kiedyś będziesz dumna, że masz takiego typa .. przy kłopotach nie znika.
Popatrz w moje oczy... patrz to nie duplikat.
Dziękuję za piękne dni... najlepsze z mojego życia.

absurdalne,
kłębki-słowa,
schematycznie
beznamiętne

przejąć ogień,
zanim spadną,
kwaśne deszcze,
krzyczeć- jeszcze!

stąpać cicho,
krucho-szklane,
dobro-zło,
kątem oka

wciaż dy....gresje,
wciąz a....gresje,
krzyczą: jeszcze !

Jak pogodzić
serce z rozumem
czy ktoś mi
wytłumaczyć
to umie.
Że gdy się kocha
kogoś
tak bez tchu
i do dna
i nie potrafi się
przeżyć
bez tego kogoś
ani dnia.
To tak jakby
ktoś
poruszył nagle w nas
trybiki
nacisnął naraz
jakieś
schowane guziki
i nagle zamiast
myśleć co i jak
ktoś przesłania Ci
cały Twój świat.
- to miłość
A przecież
w mózgu ona jest
ona mieści się
właśnie tam
Więc jak to jest
w końcu
z tymi
uczuciami
co królują
i rządzą
nad nami?
Czy to rozum
czy serce
uczucie budzi
w nas
niby mózg mówi
nam
co jest nie tak
i czego nie chce się
poczuć smak?
A jednak często
tak bywa
że serce
inaczej
drugą osobę
odkrywa.
i Widzi ją w samych
superlatywach.
Rozum natomiast
widzi same wady
i coraz to nowe
odkrywa
przywary.

A serce
tęskni
i nie daję spać.
I mówi
że jeszcze
więcej
może z siebie
dawać.
Rozum zaś
daję sercu
znać
czy dobry
będzie
z tym kimś
nasz świat.
Kogo można
kochać
i jak.
Bo serce
nie pyta
się wcale rozumu
czy może kochać
czy lepiej
dać sobie spokój.

Rozum i serce
czy ktoś
odpowiedź mi da
czy warto kochać
aż do dna...
czy zapomnieć
lepiej
choć chyba
się nie da
zapomnieć
ukochanego człowieka -
tylko jak?!
Tylko jak?

Rozum i serce
odwieczna bitwa
czy ktoś mi odpowie
skoro się pytam?
Chciałabym wiedzieć
tylko to jeszcze.

1:12 25/10/2013

Od dawna go nie spotkałam,
lecz widziałam go wiele razy,
w głowie tworzyłam setki historii,
kłębiło się we mnie mnóstwo niepoukładanych myśli,
wspomnień,
Dziś pragnęłam go bardziej niż wczoraj,
Chciałam wsłuchać się w ton jego głosu,
Poczuć ciepło jego ciała,
Obecność
Ale nie było szans, odwrotu, możliwości
I żyłam wciąż tam daleko w przeszłości

ze smutkiem nam nie do twarzy?
tak samo jak z przyklejonym uśmiechem
dopóki wszystko się równoważy
a zresztą... piątek dziś
...
daj sobie spokój człowieku

Bywają dyskusje rozumu z sercem, którego kością niezgody jest własny kręgosłup moralny.
Z cyklu powieści "Spadkobiercy Przeznaczenia".