Zeszyt Moje myśli, Skodzio

gdzieś po środku świata
wśród wspomnień utraconego lata
gdzie dzieciństwo błogie
próbuję odnaleźć sens istnienia w sobie

na skraju jesieni życia
gdzie każdy staruszek ma już niewiele do przebycia
chwytam marzenia
niczym podróżnik szukam upragnionego cienia

gdzieś na fiołkowej łące
gdzie rytm dnia nadaje słońce
wśród śpiewu traw
dostrzegam płytki ludzkich marzeń staw

tu gdzie drzewa pamiętają historie
tu gdzie sercem rządzą euforie
tu gdzie wiatr niesie zwykle pragnienia
tu gdzie człowiek nie ma nic do stracenia

w ojczyźnie której ślad żłobią krwawe rzek potoki
na niebie widać tylko łez obłoki
tu gdzie ojciec ginął za syna
gdzie matka córce pragnienia swe wspomina

czas mknie do przodu
wśród pogrzebów korowodu
ludzką dusze zawiść niesie
niczym echo rozbrzmiewa w lesie

na polnej drodze
gdzie żołnierze maszerowali srodze
a w sercach ich tęsknota ze strachem grała w berka
gdzie życie z niepokojem na śmierć zerka

pamiętaj o tym młody kolego

pamiętaj ze babcia twa po dziadku płakała
że kula powietrze przeszywała
wśród grzmotów uczuć burzy
ojczyzna

Bóg, Honor, Ojczyzna!
Czy ktoś z Was dziś to zna?
Czy to wyznaje?
Oficer za to, życie swe oddaje!
Wojna...
Ona dla nikogo nie jest hojna,
Pobudza uczucia chłodne,
Ludzi niegodne!
Obiecano Mu wolność,
W obozie splamiono Jego godność...
Pojechał wraz z innymi więźniami
Kilkoma autokarami...
Obiecali Mu wolność,
Nie wierzył w ich hojność!
Zatrzymali się w lesie,
„Kto wie dokąd Ich los poniesie..?”
Widzi doły, a w nich poległych już współwięźniów,
Zrozumiał, zabijają tu swoich jeńców.
Ma rodzinę... Dzieci, żonę...
Ach! Jakże biedne są one!
Wiążą mu sznurem ręce,
Jego serce jest w udręce...
Nie pożegnał się z rodziną,
Żałował coraz bardziej z każdą godziną!
Bogu swe życie zawierzył
I w Ojczyznę wolną wierzył!
Zakładają Mu worek na głowę,
W ułamku sekundy widział swego życia połowę...
Strzał...
Haniebnie rzucono Jego ciało do dołu
Bez niepotrzebnego mozołu...
Serce Jego Najbliższym, Krajowi oddane i czyste
W nagrodę otrzymało życie wieczyste...
A Rodzina... Wciąż czeka i wierzy,
Że wróci niejeden z Żołnierzy...

[napisane (wcześniej) z myślą o Ofiarach Katynia '1940r...]

Poezja to... nie ojczyzna, nie barwa, nie godło.
Lecz pamięć tego co duszę i serce bodło.
Nie zapach łąki i sadu, nie ziemi smak soli.
To tęsknota za czymś co często tak boli.

Poezja to... nie kobieta w sennej pelerynie.
Lecz wołanie jej, w przedrannej maglinie.
Nie zapach włosów, nie karminu ust smak.
To szukanie drogi, gdzie widać jej znak...

Poezja to... nie miłość, nie ciał wirowanie.
Lecz obawa, od samotności uciekanie.
Nie uczuć żądzą, nie serca pragnieniem.
To szybki bieg, przed niespełnieniem...

Poezja to... nie serce, nie myśli, nie dusza.
Lecz zew śmierci, co pamięć wykrusza.
Nie zwrotki, nie wersy, poszczególne słowa
To wiara tęsknoty, co się w nich chowa...

Poezja to... czar snu, na którym człek leci.
I magia pióra - znają ją tylko poeci...

( 14 stycznia 2011 r.)

Zarozumiałością oraz bezczelnością człowieka jest mówienie, że zwierzęta są nieme, tylko dlatego że są nieme dla jego tępej percepcji.

Jeśli się chce, by mężczyzna czy chłopiec pożądał danej rzeczy, należy ją jedynie uczynić trudno osiągalną.

Lepiej jest nie odzywać się wcale i wydać się głupim, niż odezwać się i rozwiać wszelkie wątpliwości.

Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś, niż tego, co zrobiłeś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Złap w żagle pomyślne wiatry. Podróżuj, śnij, odkrywaj.