Zeszyt Moje..., Marta165

Codziennie roztrzaskuję się o grunt. Jestem szklana. Krucha. Codziennie rozpadam się, a ty... ty mnie składasz, choć moje szkło rani ci palce. Codziennie.

Całonocna rozmowa, szum skrzydeł nad moją głową.
Lepiej być szczęśliwą, niż wyspaną... dziękuję Aniele mój.

(...) I będę mógł sobie kupić dużo książek i czytać je; będę wieczorami chodził do taniego kina (...), a nocami będę słuchał deszczu spadającego na miasto. I tak będzie aż do wiosny. I aż do wiosny nie będę do nikogo mówił o miłości.

"Istniejemy. Bo żyjemy to za dużo powiedziane. Uśmiechamy się. Ale nie jesteśmy tak naprawdę szczęśliwi. Kłamiemy. Bo prawda sprawiłaby, że - nie daj Bóg - ktoś zacząłby się nami przejmować. Tamujemy łzy. Bo płaczu nie dalibyśmy rady powstrzymać. Ukrywamy się. Bo ktoś mógłby przecież podejść i zacząć z nami rozmawiać.
Istniejemy.
Ale nie jesteśmy w stanie żyć."

- Bard od Siedmiu Boleści

Kiedy następuje ten moment, że uzmysławiasz sobie ten najgorszy z najprostszych momentów : że to czego potrzebowałaś odeszło już na zawsze? Wyprosiłaś je ze swojego życia, zapewne słusznie.
To do czego dorosłaś po paru latach. Wybrany człowiek, którego obserwowałaś za rzęs, przez błękit monitora i widziałaś w cudzych źrenicach. Te jedyna osoba, o której zupełnie już niepotrzebnie zbierałaś informacje, z przekonaniem, że nigdy już nie wrócisz.
Bo nie chcesz i nie możesz. Nie możesz już nawet chcieć. Odrzuciłaś dawno temu, paląc listy i zapominając o fotografiach. Człowiek, który zmienił w tobie wszystko co kochałaś, wszystko czym byłaś, nie pozwalając ci rozwijać się po swojemu. I nie do końca rozumiejąc dlaczego trzymałaś w sercu niczym ramę na obraz. Nieistotną przez taki [...]

Kochana S!

W natłoku wydarzeń nie mam czasu nawet na rozmowy z Tobą a co dopiero listy ale mam nadzieje, ze to rozumiesz...
Dużo się dzieje ostatnio w moim życiu.
Widzisz Maleńka czasem jest tak, że nie chcesz kochać,boisz się bo wiesz jak to boli. Kolejny raz dać się rozerwać na kawałki? Po co niby? Masz w sobie pustkę i nawet za bardzo Ci to nie przeszkadza. Może nie jest fajnie ale nie boli. I wtedy znajduje się ktoś kto chce tą pustkę zapełnić, ktoś kto też cierpiał, kogo bolało ale ma na tyle siły, żeby jeszcze raz spróbować. Ktoś kto powoli, element po elemencie składa Cię w całość, choć myślałaś że tych drobinek nikt nie sklei. Powoli ale sukcesywnie [...]

Była niezorganizowana. Osobna. Miała swój świat. Czytała, czytała, czytała. Zachwycała się zdaniami i słowami. Wzruszała wierszami. Rozumiała co czyta. Świat był taki jakim go czytała. Ludzie byli tacy jakimi ich sobie idealizowała. Kochała, kochała, kochała. Pisała listy, nie spała, czasem cierpiała, żyła w uniesieniu. Nie zastanawiała się ile kosztuje mleko i dlaczego drabiny straży pożarnej sięgają tylko do ósmego piętra (...). Pracowała. Żyła. Nie wiedziała nigdy dokładnie, jaka jest data i która godzina. Żyła.
K. Janda, felieton "Helenka"

Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą? Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada.