Zeszyt Moje życie., littlelolipop

Przytul mnie. Pocałuj. Bądź ze mną dzisiaj. Pozwól mi po raz ostatni ujrzeć blask w Twych oczach. Daj mi siłę, żebym przetrwał rozłonkę jaka nas czeka. Pytasz czy wierzę w naszą miłość... Wierzę w Twe serce. Wierzę w swoje serce. Zostawiam Ci go. Dbaj o nie. Podlewaj niczym kwiaty w ogrodzie. Nie pozwól mu zwiędnąć. Odliczam już sekundy do ponownego ujrzenia Ciebie. Kocham Cię. To słowo może zbyt trywialne. Ale wiedz, że ono ma dla mnie znaczenie. Nie rzucam słów na wiatr. Wiem czego się obawiasz.. Nie. Nie zdradzę Cię. Nie ma kobiety, która dałaby mi to niebo, które dostałem od Ciebie. Tak, będę tęsknić. Nie mogę żyć bez Ciebie dłużej niż godzinę.. A muszę wyjechać na 11 dni. Jedenaście długich dni, i dziesięć męczących nocy. Będę pozbawiony Twego zapachu. Nie poczuje Twego dotyku. Nie usłyszę jak wołasz mnie przez sen. Jesteś dla mnie wszystkim co mam. Bez Ciebie nie ma mnie. Nie martw się. Wrócę do Ciebie. Wyczuwam Twój niepokój. Spójrz. Widzisz zachodzące słońce? Jedenastego dnia razem pożegnamy to słońce na tej polanie. Zaufaj mi.

Zaufałam. Miłość do niego ciągnie się od mego serca po sam Pacyfik. Szum oceanu przynosi mi wieści za siedmiu gór. Kocham. Z każdą milisekundą bardziej i mocniej... Wiem, że wróci.

Nawet milczenie z nim miało inny wymiar - metafizyczny. To nie była jakaś tam niezręczna cisza, która uwierała i stawała się nieznośna. Nikt od niej nie uciekał. Nie wymyślał bzdur, byleby tylko przerwać tą niezręczność. Czasami ta cisza mówiła za nich. Tym niemym językiem tworzyła więź, silną barierę, przez którą świat nie mógł się przedostać.

Ktokolwiek bądź cokolwiek pisało scenariusz mojego życia, powiem wam jedno - spieprzyło je.
Na początku zdeptano moje marzenia. Kurcze! Gdybym była jedynakiem, mogłabym zarzucić sobie, że za wiele wymagam - w końcu przyjęło się, że Ci jedynacy są tacy rozpuszczeni. Ale nie. Nie jestem jedynakiem, choć przyznam szczerze, czasami moi dwaj młodsi bracia dają tak w kość, że człowiek miewa mord w oczach. Następnie miłość. Ta niespodzianie stanęła na mojej drodze. Ah! Głupia ja, myślę sobie - w końcu będę szczęśliwa! Baaa... nie przeczę, że nie byłam. Byłam. Tylko jak widać czas przeszły oznacza inną historię, mojego pokrętnego życiorysu. Zawiłości jakie stanęły na mojej drodze, pozostawiły kilka ran, z których powstaną pamiętliwe blizny. Rodzice. Ci, to czepiają się mnie na każdym kroku. Gdy siedzę w domu - "dlaczego nie wyjdziesz? Nie zabawisz się?" Gdy wychodzę - "dlaczego tak późno wracasz?" Z nimi to mam istny obłęd w ciapki. Moja jedyna przyjaciółka wyjechała do Londynu - tu należą się ukłony w stronę Polskiego rządu, który obiecywał tyleeeeeeeeeeeee. A nie spełnił tego "tyle" nawet w jednej ósmej.
To tylko część tego, co nie wyszło w tym moim życiu.
Ale jak wiadomo... to ono pisze najlepsze, bądź, co bądź scenariusze. Jako niedoszła pisarka, wprowadziłabym w nim kilka korekt. Ot tak - dla zasady i potwierdzenia, że ktoś, bądź coś spieprzyło ten scenariusz.

Kiedyś kłamałeś mówiąc "Kocham Cię".
Dziś błagasz o jeszcze jedną szansę,bo wiesz co straciłeś.

Każdy zna to uczucie nieprzespanej nocy przed jakimś ważnym wyjazdem.
Ten strach, że naszej pamięci mogło coś umknąć.

Podstawową cechą człowieka jest to, że działa zawsze na przekór rzeczywistości.

Najlepszym przykładem są tel. komórkowe - powodują bezpłodność, a proszę ile ludzi się rodzi z każdą sekundą.

Ludzie niepełnosprawni to też ludzie...

Nie patrz na tego faceta z jedną nogą jak na kosmitę,
nie mów na tego chłopca z autyzmem, że jest głupi,
nie naśmiewaj się z tej dziewczynki z downem...

to jest CZŁOWIEK, mimo, iż nie jest idealny ma o wiele więcej człowieczeństwa niż Ty...

15.07.10r.

Gdy jest mi źle. Gdy czuję, że otaczający świat za bardzo zbliżył się do mojej granicy indywidualności. Zamykam oczy. Widzę wtedy piękną, ognistą polanę maków. Słyszę szum pobliskiego wodospadu. Widzę mały domek, a wokół dwoje smyków skaczących wesoło. Słyszę śmiech mężczyzny. Widzę promienie słońca opadające na jego twarz. Widzę swoje marzenie. Marzenie, które pozwala mi wrócić z uśmiechem na twarzy do rzeczywistości...

Słowa są niczym powiew wiatru. Błąkają się w czasoprzestrzeniach. Zwiedzają krainy baśni. Odbywają służbę w wojsku. Walczą w krwawych wojnach. Są zarazem ciepłe jak promienie słońca i zimne niczym lód arktyczny. Ze słów zbudowane jest nasze życie. Słowa tańczą na Twoim weselu. Słowa będą spoczywać z Tobą w grobie. Lecz nie umrą wraz z Tobą. Są nieśmiertelne. Przybierają postać książki, muzyki... Dają radość, wywołują uśmiech na twarzy. Ranią najboleśniej, przebijając jak sztylet każdą komórkę wewnątrz ciała. Gdzie znaleźć słowa? Słowa leżą na ulicy. Wystarczy zgiąć się, by je podnieść.