Zeszyt MOJE:), Mycha:)

Udajesz, że jest wszystko dobrze. Cieszysz się, nawet najbliżsi nie wiedzą co nosisz na barkach. Wieczorem, gdy kładziesz się spać, zamykasz oczy i marzysz, marzysz jak małe bezbronne dziecko. Widzisz swoją szczęśliwą przyszłość, próbujesz odepchnąć złe sytuacje, i zapobiegasz im w swoim nocnym świecie. Potem, nadchodzi czas rozmyśleń, mówisz do siebie w myślach, to, co chciałbyś powiedzieć ukochanej osobie, to co jest Twoim brzemieniem, to czego nie umiesz powiedzieć nikomu innemu. W końcu zasypiasz. Nastaje dzień, ludzie znów czegoś od Ciebie chcą, znów o coś proszą, Ty znów to robisz. Wykonujesz posłusznie pracę. Potem, gdy spotykasz osobę, z którą rozmawiasz o wszystkim, właśnie... nie masz takiej osoby. Bo ludzie, z którymi spędzasz czas, uważasz ich za przyjaciół, nie wiedzą wszystkiego. [...]

I tak siedzisz, i nagle zdajesz sobie sprawę, że masz nudne życie. Nie masz w tej chwili ochoty się śmiać, łzy też cieknąc nie chcą, nie czujesz złości, nie czujesz szczęścia, nie czujesz nic. Pustka. Chcesz włączyć piosenkę, ale wszystko Cię odpycha, znów myślisz o tym co mogłoby się stać, chcesz gdzieś wyjechać, uciec. Położyć się na zielonek trawie, w ciepłą lipcową noc i nie myśleć o niczym. Patrzeć, jak gwiazdy odbijają się w strumyku, a smolistość nieba , nadaje wodzie czarny blask. Nie masz już siły, nie chcesz czuć nic.

Strach
Kiedy sięgałeś po kolejny kieliszek
Ból
Kiedy poniżałeś
Złość
Za wszystkie kłamstwa i obelgi
Żal
Za zabranie mi dzieciństwa
Płacz
Krzyk
Alkohol
To jedyne co pamiętam

- Opowiem Ci bajkę... Była sobie księżniczka, która bała się kogokolwiek pokochać i kryła swoje emocje. Wszystko, co spotykało ją w życiu zostawiało trwały ślad w jej psychice do tego stopnia, że zaczęła się bać sama siebie. Każdy "idealny" chłopak pojawiający się w jej życiu budził uśpione, młode serce tylko po to, aby ją ranić. Tak naprawdę była sama.
Potem zjawił się książę, który wydawał się ją pokochać, lecz w rzeczywistości pragnął kogoś, kto naprawdę na Niego zasługiwał. Nie było dla nich przyszłości i oboje to wiedzieli. Książę i księżniczka nie mogli być razem.

- Przecież to nie bajka, to koszmar!
- No, właśnie, drogi książę. Nie oczekuj SZCZĘŚLIWEGO ZAKOŃCZENIA...

Za czym ja tak naprawdę tęsknię? Za jej wyobrażeniem, które powstało przez ten czas w mojej głowie? Czy może za uśmiechem, który powodowała świadomość tego, że to sie naprawdę dzieje? Nic sie nie zmieniło. Jak była daleko, tak jest daleko. Jak potrzebowałem wiedzieć, że o mnie myśli tak nadal potrzebuje. Jak nie miało to szans na powodzenie, tak nadal nie ma. Jednak pragnienie bycia z kimś blisko. Pragnienie bycia ważną częścią jej życia jest we mnie nadal silne. Czas, który minął trochę to zmienił. Zlagodził. Ale nie był w stanie sprawić, żeby calkowicie znikło. To jest głęboko we mnie i jeśli nie przekonam się jak jest naprawdę nadal tam będzie.

Dzisiaj zabieram cię dokądkolwiek. Nieważne, czy będzie to restauracja, czy ławka w parku. Usiądę naprzeciwko ciebie a ty zaczniesz mówić. Opowiesz mi co chcesz, powiesz o tym czego się bałaś, wyjawisz mi najstarsze wspomnienie, najskrytsze pragnienia i obawy. Opiszesz mi co cię przerażało lub przeraża do tej pory, co przestało ci się już podobać, co cię denerwuje a co sprawia, że uśmiech znów pojawia się na twojej twarzy. Nie chcesz mówić o sobie? Dobrze. Możesz mówić nawet o pogodzie, narzekaj na nią albo wyraź swój zachwyt. Dobieraj słowa starannie lub nie zawracaj sobie głowy powtórzeniami. Szepcz, krzycz, mrucz coś pod nosem. I niech to trwa, bo uwielbiam twój głos, a skoro raz go usłyszałem, nie mogę o nim zapomnieć ani nie chcę nic zmieniać.

"Ludzie mówią, że jestem silna, ale nie wiedzą jak wiele słabości mnie to kosztowało.
Ludzie mówią, że jestem wytrwała lecz nie zdają sobie sprawy jak wiele razy boleśnie upadałam i traciłam nadzieję.
Ludzie mówią, że jestem mądra, a to życie dawało mi bolesne lekcje i nauczyło jak wyciągać odpowiednie wnioski..."

- Wiesz, nie chcę się zmieniać. Chcę, aby pozostał we mnie ten urok dziecka, ta magia doceniania chwili, ten zachwyt nad światem, ta ufność, wiara w miłość. Nie chcę dorosnąć i zdjąć różowych okularów. Nie chcę być rozsądna, poprawna, robić tego, co powinnam. Jednak najbardziej pragnę pozostać sobą – roztrzepaną, roześmianą, zakręconą...

Pomyślała sobie cichutko:
będę księżniczką, będę miała piękna sukienkę, tam będzie stał mój zamek, tylko jeszcze księcia brakuję...

Stała nad przepaścią. Pomyślała "kazali iść do przodu". Rozłożyła ręce, leciała... prawie jak anioł...