Zeszyt Moje ulubione, Demira

Na kuncie mum pinć złotych
Długu ze dwa miliuny
Stanu wolnygo jestym...
Na cito szukum żuny.

Zgłoszynia przyjmumje beze ograniczyń ilościowych.

Proszę Pana
Pan tak dziwnie patrzy
że ona nie jest jak każda

i chciałby Pan
księżniczkę ale tylko od święta
weekendowe All Inclusive
w pakiecie

za swoje męki
i te nieudane transakcje na giełdzie
politykę dzikich geniuszy
ciekawość fiskusa

choć
w noc Szeherezady dodać do konta
chwilą ekstazy

Pan się tak jakoś skrzywił
proszę Pana
że ona chce mieć imię

Mówiłam, że nie będę cię szukać
kłamałam
Sądziłam, że tak potrafię
myliłam się

Wierzyłam w swój umysł
suto pielęgnując
zbędne

Wątpiłam w me serce
głodowo traktując
istotne

A ono wytrwało
pomimo i wbrew
Przegrałam
wiem dziś

Krzyk bezłzawy
ostrością spięty
wygiął się i trwa

I oczom otwarcie
nie daruje obrazu
bez ciemności snu

Dłoniom zbyt lekkim
ażurowym z bezsensu
oddaję kształt bez istnienia

Uwięziony w banale
piszczy coraz
bardziej tu
niż gdzieś

Taki nieuchwytny
drżący
a jest

łzy są moją własnością rozrzuce je
tam gdzie będę chciała

na krawędzi chodnika zostawię
na nagiej gałęzi drzewa
może nawet kogoś nimi ochlapie

i wiesz co jeszcze

wszystkie myśli zbłąkane
łańcuchami niepewności skrępowane
uwolnie

ponieważ znowu mamy Nowy Rok (za pasem)
wszystko od nowa zaczynać trzeba

może zrobię porządek w głowie
chaos ogarnę

chyba zwariuje i napije się
zielonej herbaty gorzkiej
bo nie ma sensu życia dosładzać

nadaremnie

W pokoju na piętrze
śpi spokój, najświętszej
I chociaż mu życie ucieka
Nie traci nic. Nie myśli i czeka

Opowiedz mi znów
o tym świata cudzie promiennym
ósmym, dziesiątym i kolejnym

opowiedz o strumieniu który płynie
nieokiełznaną siłą źródła
dając nadzieję życia

i ogniu płonącym niezmiennie
światłami ludzkich oczu i serc
otwierającym się w uśmiechu

nie tęsknić do nich nie sposób
opowiedz mi znów
proszę

Mówiąc że jestem kochana
paradoksalnie stawiasz mnie w szeregu
żebrzących o jałmużnę

tłumaczysz istnienie
a chwilowa słodycz cierpnie z końcem słowa
w przeciągu tęsknoty

jakoś moje serce
ma związek z personalizacją uczuć
które rozpalają światło ku

zanim umrę cała
by stać się znów wszystkim
niedookreślona ale jestem

Trochę się pogubiłam,
nie wiem gdzie podziałam słowa.
Obracam w milczenie twoje pytania,
gdy krążysz nad sednem,
ja unikam.

Jakaś niewyraźna jestem,
zapętlam myśli.
Może spotkajmy się kiedyś
poza mgłą.

W żółknących alejach
zgubię, czego nie znajdzie
wspomnienie.

Zgubię dźwięki,
potem barwy i całe obrazy.

Zapomnę,
igraszki spojrzeń
i zdziwione szepty,
wplątane z nagła we włosy,
na dowód, że nie chcący,
a są.

I tę chwilę,
która poprzedza dotyk gniewu,
też zgubię.

Będę,
jak wiatr.

Nadaję ci imię,
każdego dnia inne.

Niekiedy jest smutne,
czasami szalone,
najczęściej pogodne.

Zmienia się,
jak zależność
od kilku mgnień wiosny
w progu jesieni.

Czekaj,
tylko spojrzę
i odpukam w zielone.