Zeszyt Moje Ulubione :), marcysia$$

Jej nie da się opisać słowami,
Jej nie da się wymazać innymi wspomnieniami,
Jej nie można pozbyć się z dnia na dzień,
Bo nie pozbędziesz się jej jak niechcianych marzeń,

Z niej nie zrezygnujesz, tak jak z braterskiej więź
Z niej nie powstaną przyacielskie uwięzi,
Z niej nigdy nie możesz żartować,
Bo w niej nie są ważnie słowa

To ona, łamie serca wielu ludzią,
To ona, staje na przekór wielu podpowiedzią,
To ona, niszczy ludzkie losy,
Bo nie zawsze jest ona tak piękna i złota, jak żyta kłosy

Ona piękna jest jak morski ocean,
Ona tak wspaniała jak chopin'owski fortepian
Ona kocha ludzi złączać w całość
Bo i znika dzięki niej nieśmiałość

Po jej histori, zawsze zostanie ślad
Po tej miłości, zawsze pozostanie pełno ballad
Po jej kres nigdy nie spojrzysz,
Bo miłość się nigdy nie kończy

Rozmowa cenniejszą niż pożądanie,
Bez niej ulgą czasem staje się rozstanie
Nic nie łączy, wszystko dzieli
Wymienionych parę słów
Większość chcianych gubi się pod trzymaniem
Osłony
Wszystkie wydają się niepotrzebnym zachwianiem
Możliwym zdemaskowaniem
Miłość nie zapewnia łatwości
Miłość nie na wszystko jest rozwiązaniem, mów
Mów do mnie
Słowa cenniejsze niż pożądanie

on jest jak plaga much...
lecz pisze słowa lekko jak puch...
jego myśli wciąż rozdwojone
nie wie w którą ma pójść stronę

lecz słowa lekkie jak puch
uniesie plaga much
a gdzie skrzydełka je poniosą
tam zobaczą złotowłosą...
stoi tak w sukni białej
zębem czasu poszarpanej...

on ma ogródek dom z parkanem
zobaczymy co się stanie...
chodzi ciągle zadumany
w swoich myślach zakochany...

piękne róże w tym ogrodzie
nawet i przy niepogodzie
złotowłosa stała boso
mocząc stopy chłodną rosą...

nie martw się kochanie zobaczymy co sie stanie..
masz siebie i masz mnie...
i co robić dobrze wiesz..

piękną różę z ogrodu zerwała
co ma robić nie wiedziała
w rosę padła na kolana
i płakała tak niechciana

patrzy na nią ciut zdumiony
wyraz lica ma zdziwiony
oddał jej swą pelerynę
by choć trochę ukryć kpinę

odszedł wolno do ogrodu
by już nie czuć miłości głodu
zapomnieć o jej istnieniu
przysiadając na kamieniu...

Wiersz powstał z dialogu zlo282 i Odchłań w komentarzach

O potęgo miłości... skrywana w tajemnicy...
Nikt cię nie widzi... nikt cię nie słucha...
Latasz w przestworzach ... zabłąkana w ciemności...
Szukając cienia nadziei... na wzgórzach...

Nie kochaj... jeśli kochać nie chcesz...
Nie patrz... jeśli nie widzisz obrazu...
Nie dotykaj... jeśli nie czujesz mych dreszczy...
Nie mów słów... które mijają zmysły zakazu...

Nie chcę już szukać światła Twojego...
Które mi drogę wskazało nieznaną...
Potęga miłości chce wolność odzyskać...
Osłabiona myślami Twoimi... Niechcianą...

Jak długo wytrzymamy, nasze serca, ciało, umysł, dusza ?
co nastąpi prędzej ? pęknie serce ? umysł się zbuntuje czy ...
braknie argumentów by … trwać i czekać
Jak nauczyć się czasu by … wytrwać ?
A początek był taki niewinny … dzisiaj cierpi wszystko
zaczęło się tak cicho od jednego pocałunku
pocałowało się dwoje zwykłych ludzi … dojrzałych
dzisiaj płacze wszystko z nami … anioły nasze, bogowie,
nasza lipa, łąka i czas oczekiwania
nawet wiatr wieje żalem … umiera dusza nasza
i serce które tak radośnie nam biło
nasze puste dusze i ciało opuszczone … wie że kona
… a cisza ? tylko ona się śmieje
miłość jak czas … płynie ... czy ku przepaści ?
łzy jak deszcz [...]

Tak jak przez zastrzyk wszczepiają Ci próbkę wirusa, tak zapobiega się niechcianej miłości - najlepszym lekarstwem jest pokochać kogoś innego.

Wiem… o tylu rzeczach
więc teraz posłuchaj
zanim zniknę z pamięci
…ona taka krucha…

Wiem…
o kobietach i Twoich problemach
o zgasłych emocjach, w które nie wierzę
o wczorajszej nocy, której już nie ma
i o tym, czy ktoś mówił nie szczerze

Wiem…
o krótkiej miłości i szybkich rozstaniach
o straconym czasie, byciu na zakręcie
o ginącej nadziei, nocach nieprzespanych
i o tym, że ktoś kradnie czyjeś serce

Wiem…
o krzyku, pustce Twoich niemych snów
o tylu słowach marnie wyszeptanych
o niemocy, zawartej w słowach dwóch
błędach popełnionych, chcianych i niechcianych

Wiem…
nic mówić już nie trzeba
bo nas... nas już nie ma…

08.05.2008

( ze szkatułki wierszy - tomik pierwszy )

Rozpamiętywać Twą duszę, to katusze dla mnie.
Rozpamiętywać Twe słowa, rzucane na wiatr.
One pewnie teraz właśnie okrążyły świat,
wraz z wiatrem północnym.
Rozpamiętywać Ciebie, to zmarnowany czas.
Wykorzystam go lepiej, pójdę przed siebie.

Z obserwacji.

Płoną domy. płaczą dzieci, giną ludzie.
Strach.
Wojna.
Czy czeka nas zagłada ?
Czy politycy obudzą się i zaczną rozmawiać z sobą?
Dlaczego mamy ginąć tylko dlatego, by zaspokoić chore ambicje polityków?
Przecież chcemy cieszyć się każdym dniem i każdego dnia smakować życie.
Mamy do tego prawo,wszyscy żyjący na planecie Ziemia !!!

Ja tak jak Ty chciałbym być prawdziwy, w Twoich oczach.
W swoich jestem prawdą, w Twoich kłamstwem.
Twoje oczy widzą kłamstwo, które jest dla mnie prawdą.
Twoje widzą prawdę, która jest kłamstwem.
Wybierając Twoją prawdę, wybieram kłamstwo.

Mogliśmy tańczyć boso w deszczu. Spacerem podziwiać wschodzące słońce.
Wyłączając zegary beztrosko się wylegiwać, kojeni szumem lasu.
Zatrzymany czas sprzyja. Gdy innych wiatr pcha w cudowne chwile.
My pędzimy jak burza na pustyni, siejąc zamęt, gubiąc się między ziarenkami iluzji.
Ci co chcą, ujrzą słońce, Ci co nie, tylko świt poranka.