Zeszyt moje demony, Lila02

Brakło już nadziei. Uśmiech znikł z jej twarzy, nie dając oznak życia. Zabrano jej ostatnie resztki optymizmu, zostawiając samą. Jej ciepłe światełko w oczach zgasło. Ale... mimo iż upadła, chciała wstać. Chciała wierzyć, że marzenia się spełniają. Nie chciała być szarą częścią świata. Chciała pokochać na nowo. Chciała osiągnąć to czego pragnie... Chciała wzbić się jak anioł, wysoko ponad szare, mgliste chmury...

Anioł ciemności stoi u mojego boku i szyderczo się uśmiecha. Pozwoliłam mu zabrać swoje marzenia a On je podeptał bo były tylko mrzonkami naiwnej kobiety. Czuję Jego oddech, jest tak blisko jakby chciał zostać moim przyjacielem. Kładzie rękę na moim ramieniu, ale nie jest to gest pocieszenia tylko symbol tego że ma nade mną władzę. I słyszę tylko cichy szept, który jest pytaniem-po co masz żyć dalej...

Czarny Anioł uniósł mnie i teraz prowadzi w otchłań mrocznych szlaków... Dokąd zmierzam? Dziś jeszcze nie wiem.