Zeszyt moja poezja, Szecherezada

A na deszczowe dni lubię poezję.
Kiedy każda kropla z osobna
opowiada jakąś historię.
Małą kursywą napisane
całe serce.
Z kubkiem herbaty w dłoni,
pod kocem przy oknie.
A na deszczowe dni lubię poezję.
Kiedy delikatne dusze pragną głosu.
Uciekają się do pisania,
lecz nie szukają rozgłosu.
A na deszczowe dni lubię poezję.
Kiedy każde uczucie jest widoczne,
miłość siedzi w fotelu obok.
A inne...
Inne spacerują po pokoju.
Burza mózgów.
A na deszczowe dni lubię poezję.
Kiedy każda kropla z osobna
opowiada jakąś historię.

Gdybyś znała moje myśli
polubiłabyś mnie bardzo,
bo dobrze myślę o Tobie,
patrzę oczami serca,
w Twoje radosne, kocie oczy,
zachwycam się ślicznością Twojej twarzy
na fotografii.

Dotknąć Cię, ustami Twoich ust,
poczuć jak wdmuchujesz w moje swój oddech.

Splotły się nasze języki,
ręce pieszczą w rytm pulsującej w żyłach krwi.

Głaskać Cię po delikatnej twarzy,
widzieć jak przybiera rysy spełnionej tęsknoty
za namiętnym dotykiem.

Rozczesywać palcami dłoni Twoje włosy,
drugą w pasie dociskać do swoich bioder,
wwiercać się między Twoje usta, przygryzać wargi,
całować głodny każdą ich część,
muskać czułością policzki, nos, brodę, oczy,
nie pożreć od razu, skubać po kawałku,
gdzie ciało zapomniało dźwięku nut rozkoszy.

Twój oddech coraz głębszy, jesteś tu tylko częścią,
drugą wchodzisz do raju, gdy ja schodzę niżej,
bez pośpiechu by niczego nie ominąć,
zabieram Cię tam całą.

Mam ręce pełne obietnic
wszystko przyśpiesza
przeszłość staje się słabością
każdy z nas ma swoje słabości
swoje duchy przeszłości
a ja swój żal zostawiam za sobą
otwieram swoje serce po raz ostatni
bo czas ucieka między palcami
galopuje dzień po dniu
nie możemy magazynować miłości
...na dnie studni
bo to...żyjąc dniem ją tworzymy
posuwamy się szlakiem tylko nam znanym
dzień po dniu wciąż
wolny człowiek w mojej głowie.

Zamykam oczy
widzę piękne wrzosowisko
niczym rodem z Anglii

Widzę cień
to chyba Ty
przynajmniej tak myślę
ponieważ jesteś obecny,
w każdym moim śnie.

Tylko mam jedno pytanie.
Czy to na pewno jest sen?
Jest zbyt realistyczny,
a nie może to być wspomnienie
bo nigdy nie byliśmy na wrzosowisku.

Może to jedno z tych
wspólnych, niespełnionych marzeń.

To jest takie piękne,
ale NAS już nie ma,
więc tego też.

Cicho w kaplicy siedzę.
Milczę.
Wpatruję się w Jego oblicze.
Klęczę.
Składam ręce do modlitwy.

Zaczynam.

Jednak brak mi słów już od dawna.
Zastanawiam się.
Jak wyrazić to, co wreszcie czuję.
Przemyślam
Każde słowo, każdą literę.

Dziękuję.

Tak zaczynam modlitwę.
Cichnę.
Dziękuję za Jego szczęście.
Uśmiecham się.
Dziękuję za Anioła w ludzkim ciele.

Przepraszam.

Przepraszam za wiele moich błędów.
Płaczę.
Gdy płakałam, łzy były krwią.
Nie chcę
Więcej złych wspomnień.

Błagam.

Nie pozwól mi stracić Ciebie.
Proszę.
Pozwól kochać się w spokojnej toni.
Słucham
Co serce odpowie.

Wierzę.

Może nie powinnam, bom samotna.
Jednak wierzę.
Że na końcu drogi
Odnajdę Cię, Boże, w sobie.