Zeszyt mój prywatny świat dla wszystkich, beatasperanza

okno otwarte na świat
w mieszkaniu zaduch samotności
z oddali głos "jak się masz?"
docierał do cierpiącego człowieka

tak niespodziewany ból
tak upragniona miłość
ten wiatr co zdmuchiwał ciszę
ten śmiech co kolana uginał
uszy są głuche
dzisiaj nie słyszą już

za miastem
w zasięgu myśly
stary most kłania się wodzie
ciekawe czy wytrzyma jeszcze
ciężar załamanego człowieka
zanim porywcza rzeka
wtargnie
w zahipnotyzowane ciało

okno nadal rozwarte
by myśli mogły odfrunąć
człowiek nadal uparcie
plan śmierci buduje na moście

nagle serce podnosi
swoje ciężkie persjany
i człowiek widzi przez okno
świat wielką żałobą przybrany
wojny głód i cierpienia
dziecko spragnione mleka
strach w oczach starych ludzi
grzyb gorszy od muchomora

a on lodówkę miał pełną
wodę czystą i świerzą
światło ciemność mu umilało
i wokół było tak ciepło

miłość nie jedna jest
co ma być to będzie
właśnie powraca przyjaciel
właśnie nadchodzi wiosna
krzyknął więc z okna do ludzi
dobrze mi tutaj
i dobrze mi wszędzie
dziękuję
ten most to była pomyłka

wiatr wołał za odchodzącym latem
co w agoni zamykało za sobą wrota
że i tak klucze dzikich gęsi
otworzą każdą furtkę dla panny
co nadchodzi w welonie z babiego lata

jesienna dama skracała dniom włosy
zdobiła je wiankami z czarnych kruków
nie żałowała zimnych łez z deszczu
śpiewała z wiatrem żałobne przyśpiewki
ku trzci umierającego lata

marzły bezbronne i nagie ogrody
wrony chuchały na rozebrane gałęzie
a na pustych polach ciężkie łby krowie
wynurzały się z resztek pożółkniętej trawy
i z namaszczeniem przeżuwały
ślady zaginionego lata

słońce co jeszcze do niedawna
odważnie opalało najbielsze ciała
przygasło nagle zrobiło się bledsze
smutne i ociężałe
schodziło z drogi nadchodzącemu mrokowi
który co wieczór na paciorkach szronu
modlił się za stracone lato

dialog w ciemności (poezja śpiewana)

nie wstawaj jeszcze synu
giniemy w świecie rutyny
chcę być twoim sprzymierzeńcem
ale ja chcę
ja muszę

nie budź spokojnych ludzi
strzeż się ich przekleństw i gniewu
niech nie czerwienią się twarze
ale ja muszę ojcze
już się podnoszę

nie rozłączaj kochanków
nie dziel ziemi w poprzek
niech nadal całuje się z niebem
ja muszę tatko
ja muszę

nie podnoś tarczy słonecznej
by zakryć ciemną stronę mojej twarzy
mogę być dla ciebie bohaterem
ja walczę z pokusą
ja wygram
lecz i tak wstać muszę

z łaskawym wstaję sercem
do nieba sny unoszę
zostawiam ich na straży
twojej duszy
to tylko jeden dzień
to tylko szybka doba
znów podaruję ci słońce
znów za tobą się schowam

wchodzimy w las
z prawej i lewej drzewa
podają sobie liście
wkręcają w siebie gałęzie
wiją nad nami dach
osłonić chcą pierwsze oznaki miłości
aby nie wyschły przedwcześnie
w lipcowym gorącym słońcu

zza zakrętu przeszłości
wychodzimy na szlak
nieograniczonej nadzieji
jeszcze tylko drobne kamyczki
pchają się nam do butów
lecz nie kaleczą już tak ochoczo
jak góry ostrych języków
ludzkich potępień i narzekań

i w końcu prosta dróżka przed nami
wąska lecz jak kojąca
nie tylko od pochwalnych owacji
mądrych drzew
lecz także za to
że jest nareszcie taka prosta

realizm w łazience

irytujesz mnie ciągle
lustereczko w łazience
kiedy staję przed tobą
po kąpieli
zadaję sobie te same pytania
czy pocisz się ze wstydu
czy zachodzisz śmiechem
czy wmurowało cię moje ciało
lecz w twojej realistycznej postawie
nie wydobędę z ciebie ani jednego dżwięku
może to i lepiej
że uchodzić chcesz zawsze
za dżentelmena

trzy dni

wczorajszy dzień to już historia
dzisiejszy jest darem od Wszechmogącego
a jutro
jutro jest dla nas takie dziewicze
jak nowonarodzone dziecię
szkoda tylko że trwa tak krótko
bo trwać będzie tylko do jutra

tajemnicze godziny

miłość i sen dwie braterskie dusze
mają te same nie znane godziny
bo nigdy nie wiemy kiedy się zakochamy
i nigdy sie nie dowiemy kiedy zasneliśmy w nocy

Rozpacz odbija się
jaskrawym światłem
w kościach rozsianych
niczym dorodne nasiona
na płodnym gruncie zagłady

każda ich cząsteczka
żali się do nieba
woła niewidzialnymi
ustami o własny kąt
wytchnienia

rozbite czaszki
wśród glinianych dzbanków
czekają cierpliwie
niczym czarno-biała
mozaika na dekoratora
przerażone myślą
o samotności

nowonarodzone dziecię
śpi snem wiecznym
w rozkołysanej jeszcze
niszy ziemskiej
ssąc kciuk
leżącej nieopodal ręki
a na wszystko naciska
potężna moc
wszechmogącego.

z klonu polnego w wielkim tłoku
spadał listek z ogonkiem
stary już był tej pory roku
pomarszczony gorejącym słonkiem

jego brzegi wygięte do góry
w modlitewnym geście
żegnały niebo chwaliły chmury
których nie zobaczy już więcej

dużo miał przed sobą czasu
huśtając się tak na wietrze
serce nie drżało mu ze strachu
coraz zimniejsze było powietrze

a w środku jak w rudej kołysce
leżała samotna panienka
szczęśliwa
choć właśnie nadchodził jej kres

na dole kałuża jesienna
chłodna lecz cierpliwa czekała
by połączyć spóźnialską z tysiącami sióstr
które spadły tej nocy bez niej

paciorki tęsknoty nakładałam od tyłu
na sznury rzęs co trzepotały
rozpylając chmury pyłu ciężkie od pochwały
dla tego co błogosławi za dzień
wspomnień

wśród traw i maków błyska turzyca
wąsy mokre od rosy
omykiem lata beztroskie wylicza
i tęsknoty ciosy
za domem i ziemią rodzinną
płodną

wycinek zieleni samotny płaczący
łzami wąskimi pionierów białych
co kwilą modlitwy dla dusz odchodzących
są dla nich oparciem stałym
gdy tam młodą mamę chowałam
zgasłam

prostokątna szkoła gapi się na mnie z daleka
ocenia w białych rameczkach miłość
co przepada młodość co ucieka
w dobrych i złych wahadła uderzeniach
westchnieniach

dwie smukłe ceglaste siostry uwieńczone krzyżami
chronią wielkie dzwony
co niosą wieści górami i dolinami
o rodzinnych żałobach i weselszych czasach
ślubach

z pięknego przełomu przy ostrej górze
z wizytą przepływa rzeczka
szemrząc do kamieni o przyrody chmurze
co niczym gęsta grzywa
barwawi pokrywa
jedla

zimą budziłam się pierwsza by z okien zobaczyć
smukłe rogacze z rudli wypłoszone głodem
błyskały przyjacielsko ich krucze oczy
nadzieją przepełnione
ogromne

nie kończą się wspomnienia
nigdy i wcale i nie ma
stacji wytchnienia
krytykujcie tekst ten czy temat
nie zniszczycie pamiętnika
pomnika

spójrz na łąki zielone w mych oczach
za nimi leży owalna skarbonka
wypełniona po brzegi błyszczącą monetą
z tysiącami złotych kruszców
ciągle za krótkich chwil z tobą

gdy nią potrząśniesz tylko delikatnie
polegniemy ochoczo na polu prześcieradeł
pod gwiazd opusem w satelity pełni
a wspomnienia umrą by zabłysły nowe

Nie mogłam zasnąć, oj rany, rany,
mówi najdroższy:" policz barany", "
jeden" powiedziałam na ustach z uśmiechem
i spałam do rana z obrażonym człowiekiem.

w piwnicy z ceglastej jarzębiny
na półkach z innego drzewa
stała jesień zamknięta w słoikach
stróżowała nad nią nadchodząca zima

a każdy z nich choć miał służyć
zwyczajnej rodzinie
sam w sobie był szlacheckiego pochodzenia
w błyszczącej nakrętce na głowie
lub drucianym krawacie na szyi