Mocne

Mam ochotę, wykrzyczeć w Ciebie;
całą żałość i niemoc świata.
Zerwać z barków brzemię,
którym ojciec mnie oplata.

Muszę wyrwać z Twej piersi serce,
zlizać soki innej kochanki.
Zetrzeć z pośladów spermę
żegnając przyjaciół od matki.

Potrzebuję zagłuszyć swą ciszę,
wymazać Twe drugie nazwisko.
Rozbryzgać po ścianach mękę,
obłęd zamienić w łożysko.

Chcę przestać Cię oszukiwać,
spirytusem zlewając gardło.
Przestać zasypiać o świcie,
żebrać o niedzielne tarło.

Będąc zmuszoną do życia,
cyrku z baranami u boków.
Zabiję z kaprysu sumienie,
modląc się, o kwaśny deszcz z obłoków...

Szukam Cię wciąż
Bo wierzę że jesteś
Mimo że jest pod prąd
I wciąż rozdeptują mnie
Wciąż rozdeptują Cię
Marsze w czarnych
Wysokich obcasach
Czarnych racic
Skrobania żądnych
Czarnych macic

Golgota piknikiem
Jak kromkę chleba daj

Mirosław 23.03.2018r.

Ktoś powiesił się na dworcu
na wskazówce zegara
który zaciska sine usta
po posadzce tarza się mocz
w tureckiej skórze

Zapadła cisza
między sylwetkami
szara jak ludzkie odbicie
w depresję zaplątane

Kobieta w pomarańczowej kamizelce
znoszonej jak sen
ściera z posadzki zmęczenie
w oczach obojętność
nosi

Zmierzch

Widziałem śmierć
Więc wiem jak umrę
Tkanki wydadzą jęk
Upadku mego ciała
Skóra ma luźna
Na mym szkielecie
Zwisać będzie
W grymaśnym geście
Będę patrzył z oddali
Wzrokiem tępym i oderwanym
Wam pokraczny i wstrętny
Stary i zgrzybiały
Byście mnie nie żałowali

Urodziłaś w płaczu, bólu
owinęłaś w coś, matulu
och, jak palce Cię bolały
gdy w lesie grób mi kopały

We mchu, pod brzózką maleńką
wybrałaś mi miejsce, mateńko
gdy urośnie, jej konary
czule będą utulały

Stawiasz świeczkę na mogile
przy obcej przystaniesz chwilę
i miotając się w rozpaczy
jesteś ze mną, choć inaczej...

Psychotropy
namalują dla ciebie tęczę
na bladym sińcu nieba

przekrwiony obrzęk słońca
przyćmi lęk
wijący się jak przecięta dżdżownica
w rozchylonych wargach
brunatnej ziemi

sny stają się szare
niekiedy szczekają
w krysztale nieba

jak owady zatopione w bursztynie
zamarłe wrony
wegetują na drzewach

Pan Eugeniusz o odstających uszach
przepracował w zakładzie odnowy biologicznej
całe życie
znojem wyścielone

Mając w pamięci obraz żony
lał emerytom borowinę
w odbyt zmarszczony

Masował jędrne i obwisłe biusty
i bicze z gumowego węża [...]

W tych wagonach wiozą ludzi
do wielkiej fabryki czekolady
wyją psy

Człowiek o niezmąconej twarzy
z kolorowym pejczem w ręce
będzie przeganiać żywy towar
do silosów błyszczących w blasku słońca

Ktoś zakręci wielką machiną
z kominów buchnie ogień
i będą modliły się starsze kobiety
z drżącymi różańcami w dłoniach

Nieposłuszni posłużą jako komponent
do wyprodukowania słodyczy
życie zwinie się zlęknione
przez zakratowane okno w łaźni
ktoś będzie krzyczeć

Pomocy

W pobliżu wirują wrony

Na łóżku
w halce czerwonej jak krew
w pożądaniu
jak robak w róży
pulsujesz

Ta porozrzucana bielizna
z nylonowych wspomnień
nie ma to jak życie
gdy leżysz
z chłepcącym - jak ryba powietrze - łonem

W szczycie
kryło cię sześciu mężczyzn
a w tym milicjanci
z błękitnymi pałami

Na Garncarskiej dewizowych gości
przyjmowałaś
dziesiątkami

Nie żałowałaś galaretek
ani filcu
na łonie ubitym
jak klepisko w stodole
i mijałaś się z życia sensem
a święty z obrazu
trzymał się za głowę

Po wszystkim przeciąg
bawił się schyłkiem koronki
w twojej bieliźnie
i nie było sensu dalej żyć
puściłaś gaz
skrzywiona psychicznie

Jaś zaciska zęby
uderza w dywan na trzepaku
z którego wypadają roztocza
na pożarcie wiatru

Jasio ma dzieciństwo gorzkie
i patrzy na okno co chwilę
a z okna przygląda się mu matka
przepitą twarzą z wielkim limem

W domu melina i przemoc
stąd Jaś tak się wyżywa
całą nienawiść zostawia w dywanie
który z bólu się zwija

Chłopak ma znoszony golf
a matka w oknie pali papierosa
na niebie wiruje stado wron
bo to podła - roku - pora

Leżę w kołysce
Ktoś mnie kołysze
Wciąż w bok i w bok
Ktoś szepcze słowa
Które brzmią jak modlitwa
Ktoś staje nade mną
Widzę błysk metalu
I uśmiech
Jakże piękny może być
Ostatni uśmiech życia

Leżę w kołysce
Nic już nie czuję

To dobre miejsce
Na trumnę

Martwię się o innych,
bo o siebie już nie potrafię.
Iść krok za krokiem?
Przecież ja ostatni oddech łapię.
Pozbawiono mnie duszy,
pozbawią i ciała.
Śmierć.
Chciałam, więc w końcu będę to miała.

Śmierć- jednocześnie pełna majestatu i upadlająca...
Słysząc jej głos drżałam z grozy i strachu nieraz
Jednakże teraz uśmiecham się do niej skrycie,
życie otwarcie wielbiąc i próbując kochać.
W tym wieku młodym nie czuję jej prawie,
jednocześnie codziennie widzę i doświadczam.
Chłodny jej oddech przynosi ukojenie
w zimne noce myśli pełnych rozważań.
Otwieram jej okno w moim sercu,
lecz nie przychodzi, niby nie jej pora.
Nie przywołam jej sama, gdyż za wiele stracę,
nie powinna przychodzić wzywana.