Zeszyt mine., femon

Zawsze dałabym sobie rękę uciąć, że nie wytrzymasz beze mnie dłużej niż 24 godziny. Do tej ręki dołożyłabym nawet drugą i obie nogi. Od niedzieli minęło 96 godzin. Gdyby moja pewność zmieniła się w rzeczywistość byłabym kaleką.
Życzę Ci miłego nietęsknienia za mną. Nie tęsknij za nas dwoje, bo ja jestem jak drzewo rosnące na pustyni obojętności. Zgadnij, kto przywiózł tu ten cały piach...

`..kiedyś ktoś mnie zapytał : Co dla ciebie w życiu jest najtrudniejsze?
Odpowiedzialam , że nie wiem.Że chyba nie ma takiej rzeczy. Teraz juz umiem odpowiedziec na to pytanie. Gdy dziś mnie zapytacie Co jest dla mnie najtrudniejsze, odpowiem :
-Najtrudniej w życiu patrzeć jest w oczy ukochanej osoby i widzieć pustkę. Zupełne nic. Obojętność , zero tęsknoty. Najtrudniej czuć że się ją kocha cała sobą i wiedzieć że bez niej nie można żyć ale ona bez ciebie jest szczęśliwa. Najtrudniej kochac bez wzajemności...`

Tak. Tak bym odpowiedziała.

Czasami dwie cząstki różnych światów pasują do siebie doskonale..
Zmuszone się rozstać gdyż podlegają innemu przyciąganiu..

$M

Gdy rozstaniesz się z druga osoba, lub zostaniesz odrzucony. Wkoło słyszysz zawsze, daj sobie spokój, znajdziesz fajniejszą, ona nie była ciebie warta, co ty w niej widziałeś...

Ale nikt nie zapyta co czułeś przy niej że tak cierpisz bez niej.

Chociaż wydaje nam się, że umieramy przez miłość wiele razy, ale tak naprawdę to ta pierwsza niespełniona miłość zabija, bo przecież tylko raz można umrzeć…Każda kolejna miłość może dać nam jedynie nadzieję na zmartwychwstanie…aby móc wyjść z grobu i zaufać jeszcze raz.

Prędzej czy później zostawimy odciski palców na klamce którą powinniśmy nacisnąć i wtedy będą nazywać to niespełnioną miłością.

Zapomnę o tym. Będę żyć normalnie, obiecuję.
Tylko czasem uśmiechnę się na wspomnienie dawnych czasów i uronię łzę nad tym, że to wszystko dobiegło końca.

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Czy to nie absurdalne, że wspomnienia o dobrych czasach o wiele częściej doprowadzają do łez, niż wspomnienia o tych złych?

Najwięcej myślimy o tych, którzy nie myślą o nas wcale.
Najmocniej tęsknimy za tymi, którzy sami odejść chcieli.
Najwięcej łez wylewamy na tych, których to nie rusza.