zdążyłeś zamknąć drzwi
gdy z miłością szłam
potykając się o próg
naszych niedopasowań

kwiaty już dawno uschły
niczym usta spierzchnięte
od przesadnego milczenia
wiem że kolejnych nie będzie

nadal nie mam odwagi [...]

Kusisz nadzieją, jak jabłkiem
Miałaś go nie zrywać
Teraz, w puszczy myśli, karmię się sam
Otumaniony grzechem pierworodnym

Ty, jedyna winna tego zamieszania
Zniknęłaś, a jabłko straciło swą moc
Jak więc wyjść z raju bez nadziei?
To jak wejść wprost do czeluści piekieł

Błąkam się po łąkach nieszczęść
Wypatruję kwitnącego kwiatu
Jest jeden, zdeptany Twoją stopą
Modlę się do niego, pytam o drogę za Tobą

Cisza.

Kwiaty nie mówią, zapomniałem o takim głupstwie
Kwiaty tylko uśmiechają się lub smucą
Gdybym był jednym, wolałbym, byś mnie zerwała
Jak jabłko, następnym razem zjedzmy je wspólnie

narysowałem na szybie miłość
I chciwie patrzyłem
jak marzła z bezdomnym kotem

wiosną śmiała się do słońca
latem opalała piegi

a potem...
potem na chwilę odwróciłem głowę
wtedy
zmyła się z deszczem

Na którym końcu świata mam cię szukać
Czy dziś, czy jutro
A może wczoraj
Za rok, za tysiąc lat
Może już dawno cię znalazłem
I byliśmy szczęśliwymi dzikusami

Chciałbym teraz, już, zaraz
Ale możesz przyjść nad ranem
Przeczekam tę wieczność
Jakoś

Nie wiem jak z tobą
Ale bez ciebie nie potrafię
Więc wysysam cię z palca
I prawie jest przepięknie

Żebym chociaż lubił zwiedzać
Wolę nocą się błąkać
Pisać wiersze

I czekać.

Próbuję się nie zakochać
Przecież to same tęsknoty
Myśli pogubione w niezbadanych przestrzeniach duszy
Zakochać, to jak zginąć
Wejść w inny wymiar, bez czasu czy przestrzeni
Zgubić drogę powrotną do naszego świata

I pozostaje modlić się
By zakochać się we dwoje
Ginąć niesamotnie w tych przedziwnych kniejach
I już nie wracać
Bo po co wracać do szarego świata?

Próbuję się nie zakochać
Samotnie
Z takiej miłości nie wraca się cało

Czeka nas
jeszcze jedna noc

nie czekaj, zamknij
mi usta pocałunkiem
zliż ze skóry wszystkie
swoje płonne obietnice

rozpal duszę ,niech ciało
drży i płonie w nas ogień
podsycaj żar oddechem [...]

Pukam do Ciebie od lat
Delikatnie jak letni wiatr
Co rozwiewa dmuchawce
Roznosząc babie lato

Podobno kropla drąży skalę
Lecz przecież serce Twoje
Nie jest z kamienia
I rozpływam się po osierdziu

Chciałbym czasem być burzą
Zrobić zamieć, bić gradem
Uderzyć piorunem z jasnego nieba
Lecz niestety nie jestem Zeusem