Zeszyt Miłość, Prologiana

"Noc pełna klasyki, księżyc za oknem, gwiazdy upiększające niebo, na które z ochotą spoglądają pary oczu, chwile zadumy i marzeń, ciepło drugiego serca, pełen namiętności szept z delikatnym muśnięciem ucha i oddech uśmiechu pełną piersią, ukazujący radość miłości oraz wiara w nią, by stała się klasyka życia"

Kwiaty dam Ci najsłodsza, wielki bukiet niezapominajek, ich piękna woń unosząca się w powietrzu wprowadzi nas w stan miłosnego upojenia, pokaże drogę do kolejnych namiętnych momentów, z nutą erotyzmu i przyjemnymi dreszczami dotyku Twojego ciała, wyjdę wtedy na góry radości i relaksu, a wraz zemną Ty, moja Księżniczko delikatności i wrażliwości, wtulisz się w me ramiona, zamkniesz oczy i będziesz chłonąć to ciepło, na wieki.

Człowiek skory do miłości, ma w sobie siłę by pokonać lęk przed zrobieniem kroku, w swoim ręku trzyma wielki młot którym rozbije niepewność i zwątpienie... Człowiek taki nie zawaha się gdy pokocha, nie zastanowi się czy wrócić albo jednak iść... On wie że tam przed Nim są te drzwi szklane przez które widzi zarys swojej przyszłości, niepełny i niewyraźny a jakże niepewny... Ale mimo to otwiera je... Najpierw kluczem którym jest Jego wielkie serce, a potem wiarą i nadzieją bez której nie sposób ruszyć klamką...

Popatrzył na nią, kiedy jej oczy się otworzyły i zaszkliły, odsunęła swe zwilżone usta od Jego ust, chwila w której ich wzrok splótł się w nierozerwalny warkocz, trwała kilka sekund, a wydała się wiecznością, o takiej marzył, pozornie nierozerwalny rozplątał się w chwili kiedy wydostała się z namiętnego uścisku, powoli odwracała głowę, nastawiając ucho z nadzieją na te dwa słowa, nie usłyszała ich, ostatnie muśnięcie dłoni, później palców i niepewny krok w przeciwną stronę, z czasem co raz bardziej stanowczy, szybszy, biegła udając że nie słyszy krzyków ukochanego, tak długo aż nie musiała udawać, zatrzymała się i tonęła w morzu łez i oceanie cierpienia...

Tak kończy się zakazana miłość... Dlatego że nie było w niej wiary...

Uświadamiamy sobie jak bardzo jesteśmy cierpliwi i wytrwali. gdy otrzepując proch po kolejnym upadku, przypominają się chwile, w których już więcej złego mieliśmy nie znieść.

Zaczyna gasnąć owe "światełko w tunelu",
Zaczynam biec by je uchwycić,
Łzy wylewające się z mych oczu,
Jak wiadro przepełnione wodą,
Pozbywają się każdego nadbagażu smutku,
W euforii widzę jak światełko rośnie w mych oczach,
Zastygam w rozpaczy gdy zrobiło się zupełnie ciemno...

rozbierana wzrokiem, muśnięciami marzeń najlepsza w swej namiętności
doskonałością przesiąknięta podczas ich spełniania
ubrana w pragnienia, nagością błyszcząca jej klarowna pożądliwość
z potrzebą spełnienia przelewaną sokami błogości
uniosła się na obłoku swojej ekstazy