Zeszyt Miłość, Margo888

- Wiesz, moja wiara w ludzi, moja naiwność w dawaniu im kolejnych szans... To jedyne cechy, których bym się pozbyła - łzy płynęły po jej policzkach. Nie potrafiła, a może nie chciała ich powstrzymywać? On był jedyną osobą, która kiedykolwiek widziała, jak ona płacze, gdy pęka jej serce, jedyną osobą, która widziała jej łzy zawodu, gdy okazywało się, że po raz kolejny jest zaufanie zostało wykorzystane. A najśmieszniejsze w tej całej sytuacji było to, że najczęściej płynęły z jego powodu! Tak było zresztą i tym razem.
- Nie mów tak! To nie prawda. Przestań! To, że im ufasz, to, że masz odwagę im po raz kolejny zaufać, dowodzi jedynie jak odważną osobą jesteś! - chciał krzyczeć. Wykrzyczeć całemu światu, że [...]

Istnieje mnóstwo rzeczy, które chciałabym mieć.

Chciałabym mieć świadomość, że zawsze mogę chwycić za słuchawkę, wybrać Twój numer i obudzić Cię w środku nocy wyłącznie po to, by usłyszeć Twój głos.
Chciałabym mieć pewność, że kiedy tylko ktoś wypowie moje imię, Ty za każdym razem dodasz do niego swoje.
Chciałabym mieć wspomnienie, które byłoby dowodem na to, że choć przez moment byliśmy - a nie tylko byłam ja i byłeś Ty.

Istnieje jednak tylko jedna rzecz, która jest mi niezbędna. Bądź blisko - nieważne z kim w sercu. Bądź, żyj beze mnie, poza mną - i tylko czasami spójrz na mnie tak, jak gdyby Twoje oczy chciały mnie wpuścić do środka...

G!

Jako dziecko miała marzenia – znaleźć mężczyznę,
który pokocha ją bezwarunkowo,
który gotów będzie zrobić dla niej wszystko.
Znalazła go.
Zapomniała tylko wspomnieć, że chce go kochać równie mocno,
zamiast zakochiwać się w innym,
który jej nie szanuje.

- Jesteś szczęśliwa? Bo ja bardzo.

Zadał jej proste pytanie. Czy jesteś szczęśliwa? Czy wstajesz rano z uśmiechem na ustach, czy potrafisz cieszyć się z najmniejszych radości, czy malujesz swoje życie kolorowymi farbami?
Zadał jej proste pytanie, na które ona bardziej niż kiedykolwiek pragnęła opowiedzieć twierdząco.
Tylko nie potrafiła go znów okłamać...

Powinnaś usłyszeć siebie kiedy o nim mówisz. Cały świat przestaje się dla ciebie liczyć. Twoje oczy błyszczą, ust mimowolnie się uśmiechają. Jesteś rozmarzona, zdekoncentrowana, po prostu... szczęśliwa.

Postawiłam tę kropkę, kończąc w końcu to zdanie. Zdanie, które opisywało naszą historię.
Nie wydaje ci się, że było trochę za długie?

Za każdym razem, gdy poukładam sobie w głowie,że to już koniec, Ty odbudowujesz tę pieprzoną nadzieję, która nie pozwala mi przestać o Tobie myśleć.

Minie długi czas zanim zdam sobie sprawę z tego, że już nie bede rozmawiać z Tobą, że minelo już dużo czasu, że Tobie już się pewnie ułożyło, że Ty nie myślisz o mnie, że zyjesz swoim życiem i już dawno jesteś dalej niż ja... choć przez chwile.. pamiętam, że szedłeś koło mnie a teraz jesteś już tak daleko, że nie obejmuje Cie mój wzrok. Taak.. jeszcze trochę czasu...
Teraz będę żyla z dnia na dzien aby szybciej mijały dni i zeby po raz któryś zaczela odnawiać się we mnie nadzieja.., że świat nie kończy sie na jednej nieszczesliwej miłości, na czyiś słowach, gestach. A teraz...
będę musiała przypomnieć sobie życie sprzed paru miesięcy, przypomnieć sobie, że kocham zachody słońca i nie myśleć o tym co teraz robisz. Po prostu żyć..

Jestem realistycznym romantykiem.

Często myślę, co sprawia, że ludzie wierzą w swoje drugie połówki. Wyobraźmy to sobie. Jeżeli jest dla nas przeznaczona druga osoba, z którą możemy przeżyć życie naprawdę szczęśliwi, to szanse jej spotkania są cholernie nikłe. Na świecie żyje prawie siedem miliardów ludzi. I dlaczego nasze przeznaczenie ma mieszkać akurat w Polsce? Może stworzona jest dla mnie Meksykanka lub Kenijka? Nigdy jej nie spotkam, nie takiej siły na tym świecie.

Dlatego próbujemy sobie wmówić, że osoba, z którą mamy plan spędzić resztę naszych dni jest tą jedyną, chcemy mieć przeczucie, że spotkało nas w życiu szczęście. A gdybyśmy poszukali, na pewno znaleźlibyśmy kogoś lepszego, może mniej kłótliwego, może bardziej uczuciowego.

Spędzamy życie z osobą, która akurat w tym momencie najbardziej nam odpowiada, ze strachu przed samotnością i ulotnością naszej urody decydujemy się na wspólne życie.

A nasze przeznaczenie umiera, nie znając nas, a my nie znając jego. Takie jest moje odczucie w tym wszystkim, bardzo brzemienne - może nadszedł czas, w którym zacząłem myśleć za bardzo, za mocno i moje myśli są tak szalone i zawiłe?

To była realistyczna wersja. A ta romantyczna? Romantycznie rzec biorąc, należy zrobić wszystko, aby nasz towarzysz życia poczuł się naszym przeznaczeniem.

Są chwile w których, boję się swoich myśli i pragnień.....

Nie powinnam myśleć o Tobie
Nie powinnam pragnąć Twojego dotyku

I czasami przeraża mnie świadomość, że nie powinnam być z nim skoro robię wszystko by choć na chwilę Cię zobaczyć.....

- sunpati

Nawet nie wiesz jak było mi dobrze, gdy leżałam na trawie, na Twojej bluzie, rozkoszując się Twoim zapachem , patrząc na Twój uśmiech błyszczący w słońcu, ale wtedy poczułam się najbardziej samotna mając świadomość, że już nigdy nie będziesz mój, w każdym tego słowa znaczeniu.

Więc teraz posłuchaj...!
Weź powietrze głęboko w płuca..
I z całych sił wykrzycz, jak bardzo mnie kochasz...
Wtedy ja zatkam uszy i poczujesz się zupełnie jak ja przez te wszystkie lata, gdy o Ciebie walczyłam....