Czuje się wybitnie tymczasowo
Mój status lokuje mnie między kreacją
A finałową reinkarnacją
Na bocznicy trzymając przejściowo.

Nie jesteśmy z tego świata!
Krzyczą śmacy i owacy
Mądrzy i dziwni ludzie pracy
Przez co czuje się jak strata,

Jak ładunek poza burtą dryfujący
Sam sobie statkiem z prądem żeglujący
Właściwie znikąd donikąd po nic

Na fali nie- lub znajomości
Do znanych lub nie okolic
Aż po kres wyporności.

Rozdrapał mnie sen
krwawię
rozchełstaną wrażliwością
która jak morze
oblizuje stopy latarni
porzuconej na brzegu

Szukałem cię mamo
wśród płonących traw
i szarpałem za rękę
a ty leżałaś pod nakryciem wina [...]

o drzewach się mówi, że rosną
a tak właśnie bolą korzenie
od ziemi po niebo

i zdjęcia robi się ptakom
gdy nie da się zabić
subtelniej

a o nas się nawet nie myśli
bo stworzyć
to najpierw zapomnieć

gdzie jesteś
tak długo cię nie

zgubiłaś siebie
a teraz ja muszę
nas obie

mówiłaś
dziewczynki noszą sukienki
jedzą niewiele
z chłopcami tylko za rękę [...]

pomyślałam życzenie
i spadło niebo

odsłaniając skórę cienką jak pergamin
rany i inne
tatuaże

a że
ja(k) wąż
wyślizgują się mi twarze
piekło

umieramy cicho
każde w swoim
a jedno
.

nie staraj się dostrzec

bo miłość się dzieje
kiedy nikt nie patrzy

uwiera mnie krzyk za ścianą
córkę zaszczuć chce matka
słowa na ustach pianą
szmata! zdzira! wariatka!

uwiera mnie wzrok dzieciaka
na billboardach miasta brudnego
wyrok już zapadł: masz raka
lecz nikt nie wyjaśnił dlaczego

uwiera mnie kot podpalony
i psiny łeb roztrzaskany
rozdziobią nas kruki wrony
lub rozdziobiemy się sami

uwiera mnie sznur na szyi
gdy czas tnie z papieru dłonie
czyżby świat się pomylił?
co wisieć ma wpierw utonie

i jeszcze coś mnie uwiera
taki paradoks istnienia
choć nie chcę wcale umierać
od dawna już mnie tu nie ma

Ja
któż to?
błędnik migoczący
dokąd tak pędzę
na złamanie
karku autostradą
asfaltową herą

i
wołanie przez
szybę na ten [...]

Znów idąc miastem
Oglądam niemy film
Z muzyką w sercu
Dostrzegam...

popełniłam siebie na dwóch kartkach A4
by ktoś inny mógł nieostrożnie powiedzieć że zna
mnie taką jaką potrafię być

w poszarpanych wersach które zgrabnie
nie pasują do druku

więc idą w zapomnienie

krok za nimi podobno jakaś podobna ja
zgina się do bólu [...]

Łapię piórem
chwile drżące
sublimując Twój stan.

Z efektu
w afekty
zmierzamy
goniąc drogi
po mapach swoich
ciał
niematerialnych nie-ciał. [...]

bo z czasem już nie mogę
na przymus
kiedy nie sposób
przyłożyć do serca
słów

w wewnętrznej migracji
dokądkolwiek
gubię myśli
siebie nawet

ale już mnie to nie dziwi

w swoim rozłupaniu
można się tylko kruszyć

bez końca

Więdniemy jak kwiaty
liczymy lata życia
urodziny obchodzimy
z przerażoną twarzą

czasem bywam człowiekiem
ale nie tu nie teraz nie z tobą
nieznacznie niebiesko

pierwsza kobieta matka
wychodząc główką o żłóbek zahaczyłem

jak ty i każdy
ten właśnie co kątem oka
by subtelniej niż łapą
[...]

mógłbym zaniknąć
jak płetwa
wężowa kończyna

bo i po co
świat się nie zmienia

noc
nie przechodzi w dzień aż tak gwałtownie
by dostrzec

własną śmierć

od koniuszków palców zaczął się zły dzień
i trwał

pies się pasł, obawy rosły.
Miałem zamiar ugotować rosół ale się nie przerodził.
Tak się zmienia światło w cień. Tak się
nic nie zmienia.

Ostatecznie skręciłem kilka szlugów
wypiłem trzy kieliszki bimbru
i kończę swojskie mętne. [...]