Między nieba błękitem
a łanów zbóż złotem
krąży serce smutne
pieszczoty stęsknione

Szuka w wiosny poranki
umiłowanej swej kochanki
by przytulić jej usta
pocałunków spragnione

Lecz choć się kochają
i siebie wciąż szukają
nadzieje nie będą teraz
spotkaniem zwieńczone

Strach przyjacielem
Pustka nadmiarem się chełpi
Zimno gorące jak ogień
I każdy upał mrozem potępi

Hałas uciszyłem półszeptem
Cisza też dla mnie krzyknie
Mrok światłem przede mną rozbłyśnie
I wyjątkowe uczynię zwykłym

Wyjątek zostanie regułą
I mogę dramat nawet rozśmieszyć
Nieskończoności zadam granice
Każdy smutek potrafię pocieszyć

Tylko tęsknoty za Tobą nie umiem pokonać
I Twego uśmiechu mym smutkiem nie zrównam
Śmierć żadnym wybawieniem
Bo nawet po niej, bez Ciebie jest mi trudno

I chciałbym w końcu odwagi,
Na tylko małą chwilę lub chwil kilka
Żeby w końcu na głos powiedzieć, że Cię kocham
A później by moje serce choćby na zawsze zamilkło

Przypadek wątpliwym doradcą
Czy stać czy iść też nie wiadomo
Czy zbiec czym prędzej szybko
Czy pod górę wspinać się ścieżką stromą?

W którą stronę patrzeć
Czy to nie jest wszystko jedno
Czy w słońce, które oślepia
Czy zachwycać się księżyca stroną ciemną?

Gdy burza na horyzoncie, gdzie szmer niepokoju
Czy łapać ten wiatr w żagle i poddać się sile
Czy stanąć wbrew prądom
By przełamać los choćby na chwilę?

Czy słuchać tych szeptów
Osób emocjonalnie niezdrowych
Czy kochać tak, jak rzeczywiście się czuje
Nie bronić już uczuć anonimowych?

Wielu odpowiedzi nadal nie znajduję
I nieustannie szukam, którą pójść drogą
Ale dzięki temu, że Cię spotkałem
Nareszcie mogę być sobą

Oczy rozbłysły tylko na moment
W spojrzeniu kryje się tajemnica
Nie wszystko jest widoczne
I tęsknoty znów w ciemności granica

I już wcale nie patrzysz
Nawet usłyszeć Cię nie mogę
Ledwo blask Twoich oczu zdążyłem schować
By rozświetlał mi nieznaną drogę

Jak to uczynić
By zachować na zawsze spojrzeń chwilowych światło?
Jak uczynić by nigdy nie gasło
By miłość przestała być wreszcie zagadką?

Wiem za to, jak żyć trzeba co dzień tak samo
I trudno inną drogę sobie wskazać
Byłoby mi łatwiej samemu w ciemności
Lecz z mojego życia nie chcę Cię wymazać

Czujesz to?
Jeśli nie
Przyłóż rękę
Do mojego serca
A potem spójrz mi w oczy
I spytaj czy jestem poważny
Gdy mówię o miłości
Szaleńcze tempo
Jego bicia
Niechże ci uzmysłowi
Że chciałbym zostać
Twoim spełnionym marzeniem
Zgodnie z którym
Wielka namiętność
Pochłonie twą duszę
Teraz już wiesz
Kim jesteś dla mnie....

Ugłaszczę twą twarz
zanim zaśniesz
składając kawałek Nieba
na twe usta

Kochanemu ...❤

14.09.2018
Malusia_035

i jeszcze dłoń
ciężką od wdzięczności
kładę na Twym uśmiechu

złote refleksy słońca
opieram zaufaniem o Twoje ramię

mieszkam w Tobie słowem
od kiedy pierwszym porannym światłem
patrzyłeś

przełamany na podobieństwo
moich dłoni nocą

lubię
gdy kochasz za mocno

Miłość czasem potrzebuje
milczenia

by mocnym krokiem
wyjść
z cienia
wątpliwości

i dojrzeć

czasem musi odejść
by wrócić

i zostać

na zawsze

Świat jest taki jak wczoraj
Jednocześnie wszystko jest już inne
Niekoniecznie lepsze czy gorsze
A na pewno mniej pilne

Czy to tylko przypadek
Czy los musi zepchnąć na nieznaną ścieżkę kręta
Czy po słonecznej podróży
Od teraz kroczyć już tylko stroną ciemną?

Czy może to nowej drogi początek
Trudniejszej niż się wydaje
Gdzie ważna jest już sama droga do celu
A przeznaczenie niezmienne pozostaje?

Czy krok każdy pokonać świadomie
By w walce się zatracić
Czy nie walczyć w ogóle
I losowi całkowicie wybaczyć?

Myśli nie dają spokoju
I błądzą decyzjami
Lecz na końcu każdej, zamiast kropki
Stoi tęsknota za Twoimi spojrzeniami

Padam na kolana
i zbieram okruchy
skrzętnie wyłuskuję
spomiędzy włókien dywanu

Podnoszę je jak hostię
i cieszę się nimi
jakby to były bochny
z najlepszej pszenicy

Więc trzymam w dłoniach
te okruchy miłości
przykładam je do serca
choć są tylko z litości

Gdy ciemność ze światłem spleciona
Poranek raz jasny, raz w mroku
Gdy po nocy wraca świadomość
I znów pełno Ciebie niewidzialnej wokół

Krok pierwszy koniecznością
Codzienność na dobre już się panoszy
Myśl pierwsza tylko o Tobie
Ukryta miłość spokój przynosi

Potok zdarzeń wskazówki przesuwa
Każdy problem tylko zwykłym zadaniem
I choćby miało upaść wszystko
Wiem, że dzięki Tobie, ja na pewno wstanę

I chyba wszystko jest właśnie na odwrót
To każdy dzień jak łódka rzeką uczuć płynie
Łódka w końcu osiągnie swój cel
A miłość do Ciebie nigdy nie minie