Gdybym choć na moment zechciał
oderwać oczy od ciebie
pewnie ujrzałbym niejedną

piegowatą
a każdy pieg na jej onyksowej twarzy
mieni się gwiazdą

z końskim ogonem
patronkę zakatowanych koni
co poszły do nieba Pegazami

tęczą
przepasaną
tańczącą z wiatrakami

gdybym choć na moment zechciał
oderwać oczy od ciebie
ale nie chcę.

Wiedziona żalem
pozwoliła miedzianym lokom
opaść na poduszki
jeszcze gorące od jego ramienia

uroczym gniewem
pozornie nadąsana, by wskrzesić słowa
te
co nie padły, a wryły się w pamięć

westchnęła tylko
jak się wzdycha gdy
dopiero co narodzona miłość
musi skonać

Wtulić się mocno w czyjeś ramiona,
Owinąć się zapachem Jej perfum
I powiedzieć komuś – spójrz, to Ona...
To już na pewno jest „życie – premium”.

Szukać i znaleźć Ją, gdzieś na mieście,
A gdy już podejdzie całkiem blisko
I z Jej uśmiechu zaczerpnę szczęście,
Wtedy powiem komuś – mam już wszystko.

Odpadam od ciebie mój liściu
Ja gałąź co niebu przypadła
Nie chwytam już dłoni znienacka
Ja klamka się w sobie zapadłam

Zostawiam samotność okręcie
Ja wyspa odpływam miarowo
Zamykam od deski do deski
Ja książka puszczone w ruch słowo

—

Haftuję obrazek najmilszy
Gdzie przeszłość gdy na mnie wciąż czekasz
Rozpruwa czerwoną nić sercem
Jak miłość co nic nie przyrzeka

Wiesz dobrze gdy na Ciebie patrzę
i czujesz spojrzenie, które Cię rozbiera.
Byłbym subtelniejszy, ale zanim zasnę
chciałbym być przy Tobie- Teraz.

I nucisz krótką pieśń, kiedy Cię dotykam
a na Twojej szyi usta czują dreszcze
i przebiegam dłonią sprytną przez obojczyk
sięgam po guziczki i rozpinam- wierszem.

Wzdrygasz się na dotyk dłoni
malującej różne kształty.
I przyciągasz do mnie myśli.
Trzymam dzisiaj nie na żarty- Cię

I choć pragniesz się odwrócić
zwilżyć usta mym językiem.
To ja trzymać przestać nie chcę
bo bliskością dziś otulę- ukocham.

tak jak zechcesz.

czujesz to drżenie i płomień
kiedy stoimy na krawędzi
patrząc  w oczy czekamy
czekamy na wiatr
splątane języki
namiętnie chłonące miłość
serce uderza szybciej
to już
nie nie wypuszczę cię z objęć
jak ptaki w przestwór błękitu
między chmury do słońca
ziemia jęknęła grzechem
lecz wiem że niebo wybaczy
zresztą i tak lecimy
przecież cię kocham

narysowałem na szybie miłość
I chciwie patrzyłem
jak marzła z bezdomnym kotem

wiosną śmiała się do słońca
latem opalała piegi

a potem...
potem na chwilę odwróciłem głowę
wtedy
zmyła się z deszczem

Księżyc, co robisz
zmarzną ci palce

na skutym lodem jeziorze
rysujesz nenufary i rzęsy wodne

Księżyc, co robisz
zmarznie ci buzia

w ogrodzie ściętym mrozem
całujesz róże po głowach

a ja
tu usycham

z zaparowanej szyby
zlizuję twoje imię.