Zeszyt mhy, Rksa.

I trzeba być wielkim przyjacielem i mocnym przyjacielem, żeby przyjść i przesiedzieć z kimś całe popołudnie tylko po to, żeby nie czuł się samotny. Odłożyć swoje ważne sprawy i całe popołudnie poświęcić na trzymanie kogoś za rękę.

Gdzieś w centrum miasta, które tkwi w każdym z nas, leży cmentarz starych miłości. Szczęściarze, zadowoleni ze swojego życia i z tego z kim je dzielą, przeważnie o nim nie pamiętają. Nagrobki są wyblakłe lub powywracane, trawa nieskoszona, wszędzie plenią się jeżyny i dzikie kwiaty. U innych miejsce to wygląda dostojnie i schludnie jak cmentarz wojskowy. Kwiaty podlano i ułożono, wysypane tłuczem ścieżki są starannie zagrabione. Widać ślady częstych odwiedzin.

Cmentarz większości z nas przypomina szachownicę. Niektóre pola są zaniedbane albo wręcz leżą odłogiem. Kto by sobie zawracał głowę nagrobkami – czy też miłościami, które pod nimi spoczywają? Nawet nazwiska zatarły się w pamięci. Inne groby pozostają jednak ważne, choć byśmy niechętnie się do tego przyznawali. Odwiedzamy je często – prawdę mówiąc – zbyt często. Nigdy nie wiadomo, jak się będziemy czuli po wyjściu z cmentarza: czasem będzie nam lżej, czasem ciężej na duszy. Nie sposób przewidzieć w jakim nastroju będziemy wracać do domu teraźniejszości.

Kochać to także umieć się rozstać. Umieć pozwolić komuś odejść, nawet jeśli darzy się go wielkim uczuciem. Miłość jest zaprzeczeniem egoizmu, zaborczości, jest skierowaniem się ku drugiej osobie, jest pragnieniem przede wszystkim jej szczęścia, czasem wbrew własnemu.

Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać. Taka samotność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od samego życia. Zamyka się w sobie.

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Tęsknisz za kimś, kogo nie obchodzisz... Wspominasz cudowne chwile razem... Masz wrażenie, że za chwile zadzwoni, przeprosi, będzie kochać i ubóstwiać do końca życia... Ta nadzieja i rozpacz... To niewolnictwo własnych myśli... Błaganie Boga o umiejętność zapomnienia chwil, które uszczęśliwiały a teraz niszczą... Powodują zgorzknienie serca...

Zastanawia mnie , czy gdy leżę teraz i myślę o Tobie nie mogąc przestać, czy Ty choć przez chwilę myślałeś żeby wrócić , choć przez chwilę miałeś to uczucie ,że tęsknisz ..

- Dlaczego nie tęsknisz? Dlaczego mijasz mnie na ulicy bez słowa? Dlaczego do cholery jasnej nie płaczesz tylko cieszysz się życiem?!
- Przykro mi, że nie osiągnąłeś postawionego sobie celu. Nie pogrążyłeś mnie, nie zamknęłam się w sobie, nie wpadłam w czarną rozpacz, nie zamknęłam się w domu ze zdjęciami w ręku i nie usiłuję do Ciebie wrócić. Kiedyś nie sądziłabym, że jesteś do tego zdolny. Nie wiedziałam, że chciałbyś mieć satysfakcję ze zranienia mojej osoby. Właśnie dlatego nie tęsknie za Tobą. Tęsknie za Nim, za tym, w którym zakochałam się dwa i pół roku temu, za jedynym i wymarzonym. Za moim ideałem. A nie za prostackim, chamskim, ociekającym cynizmem facetem.

To, że masz motylki w brzuchu, to, że na jego widok oczy ci się świecą, to, że za nim tęsknisz, to nie znaczy, ze jesteś w nim nieodwołalnie i nieodwracalnie zakochana...to tylko chwilowe zauroczenie, które prędzej czy później minie, tak jak zwykły ból głowy czy brzucha...

Czasem po prostu chciałabym się do Ciebie przytulić, bez żadnego konkretnego powodu. Pójść do parku, gdzie w promieniach słońca mienią się różnymi kolorami jesienne liście. Usiąść pod drzewem, patrzeć w niebo. Powiedzieć coś, cokolwiek, bo wiem, że mogę rozmawiać z Tobą o wszystkim. Spojrzeć w Twe oczy... Gładzić dłoń. Dotykać Twej twarzy. Ust . Pocałować. Poczuć się jak mała dziewczynka, bezbronna, bezpieczna w Twych objęciach. Chciałabym zapomnieć o tym, co było. Żyć chwilą obecną. Pragnę usnąć wtulona w Ciebie. Obudzić się kiedyś słysząc z Twych ust moje imię. Czuć, że jestem Ci potrzebna, wiedzieć, że jedyna. Chcę się z Tobą drażnić, pokłócić... Tylko po to, by później się czule pogodzić... I tęsknić wiedząc, że i Ty tęsknisz..