Zeszyt mhmm, mayii

Pamiętasz przecież, przyjacielu, te wszystkie dni, nadzieję tak wielką, że aż bolała, i zwątpienie, które korzystało z najmniejszego wyczerpania, żeby przyjść i zabić nadzieję.

Ile w trudzie nieustannym,
wspólnych zmartwień,
wspólnych dążeń,
ile chlebów rozkrajanych,
pocałunków, schodów,książek,
oczy Twe jak piękne świece,
a w sercu źródło promienia,
więc ja chciałabym
Twoje serce ocalić od zapomnienia!

Bo widzisz, kiedy już będę mogła oddychać, to trzeba będzie żyć, a ja tak bardzo boję się życia.

A jednak potrzeba mi twoich słów i trzeba twojej pamięci. Pamiętaj o mnie, dobrze ? Może będę się mniej bała, może będę usypiała spokojniej.

Kiedy spostrzegłeś, że ktoś ci ucieka
nie krzyknąłeś: stań! to zaczeka
pozwoliłeś mi biec
biec bez wytchnienia
nie wiedziałeś, że na mecie
tylko kres istnienia
nie ciekawił cię powód mego nagłego biegu
ty brodzisz w resztkach śniegu
nie myślałeś co będzie, gdy nie wrócę
ucieczką nudę twoją skrócę
nie będzie więcej spojrzeń
(niby pustych)
ani zapachu chusty!

podobno tyle słów
powiedzieć miałeś
nie pobiegłeś za mną
tylko już w błocie
stałeś