Zeszyt poezja, nic-to

Są chwile i dni
Nie warte wspomnienia,
Lecz przez wpływ tych chwil
Człowiek się zmienia.

Niby serce
Staje się twardsze,
Lecz ono po prostu
Przyzwyczaja się do
Cierpienia.

I łzy też
Są jakieś rzadsze,
Bo to obraz duszy,
Którego prawie już
Nie ma...

Są chwile i dni
Nie warte wspomnienia.
Są chwile, są dni...
Nie do zastąpienia.

Celebruję porażki, kolekconuję złe wspomnienia,
każde niepowodzenie, to witraże przez które spoglądam na swoją przyszłość w szarych kolorach.
I lubię tak stać w bezruchu swoich emocji,
wielbiąc każdy malutki promyk nadzieji,
przedzierający się przez burzę moich niespokojnych myśli,
w tym spokojnym ładzie i porządku bezradności.
Tak dzisiaj, jak i wczoraj, tak jutro, jak i dziś,
nie chcę zniszczyć tego, co jest już zniszczone.

Tańcząc nad przepaścią
uśmiecham się do gwiazd
miłość zamknięta w sobie
cierniem istnienia

Rzucam się w przepaść
rozbłyskam
bo nie rodziłem się
by żyć
a by się spalić
ciesząc nie moje
serce

Światło wyłączyła
natury ludzkiej litera

Pogłaskała po łzach
mocarnym ego

Prowadzi niezbicie
fanfary uczuć

Z uśmiechem biegnąc
rozdeptuje już popioły

Tak się boję
Z każdym tyknięciem zegara
Wiję sobie coraz gęstszą nić

W otchłani kłamstw tkwię po szyję
Obumarła już każda moja komórka
Zagubiłam się w korytarzu grzechów
Nie widzę drogowskazów do nieba
Przekroczyłam granicę piekieł

W głowie brzmi dobrze znana melodia
Pamiętam początek, końca nie będzie
Lepiej być w piekle niż trupem na ziemi
Każda kość nagle staje się krucha
Mogę powiedzieć: jestem delikatna

Marzyłam o ciele lekkim jak piórko
Teraz bez skrzydeł odlecę daleko
Mam skórę cienką jak papier
Mlecznobiałe zęby obojczyki i żebra

Tak się boję powrotu na ziemię

Dziś płaczę oczami
Wlepionymi w ścianę
I szklanką herbaty
Wylaną do zlewu
Płaczę nie czytając
Ulubionej książki
Kota nie głaszcząc
I leżąc bez celu

Życzę ci odwagi
By wstawać co rano i oczy otwierać
Zroszone zaspaniem i snem
Skąpanym w utopii

Posłanie twe jeszcze pachnie snami
I tymi z polany sennej różami
Które zwiędnąwszy wraz z przebudzeniem
Przypominają o sobie cichym westchnieniem

Otwórz oczy
Choć powieki tak ciężkie
A dla świata mógłbyś nie istnieć
Wcale lub istnieć trochę - jak wolisz

Włosy twe pachną wciąż oceanu lazurem
Kryjącym się za nieświadomości murem
Nie byle jakim, bo zroszonym słońcem
O poranku
Zasmuconym końcem

Snu

Kiedyś myślałem, że to miłość na wieki
jak starożytne pisma mądrego Seneki.
Lecz teraz już wiem, że wszystko przemija
jak ból po ciosie, który skroń rozrywa.
A mimo to tak bardzo próbuje
odzyskać jej serce, które nic już nie czuje...