jesteś ostatnią zapałką
na granicy z nocą

gdy szaleństwo
znów zakreśla się konturem
wokół chorej pustki

niemym listem
wydrapanym na ścianach
jak blizny

których nikt nie czyta

i choć driady
całują się pod osłoną liści

ty
zdzierasz tylko skórę
z bezsenności

czekając
kiedy nie powrócę.

Są takie dni
gdy pióra
przerastają ramiona
wzdłuż i wszerz

Kiedy do chmur
tak blisko
jak do kapelusza

Wtedy ziemia
staje się niepotrzebna
krokom

i skowronki fruwają
pomiędzy słowami

Autor: Małgorzata Orawska (wiersz z tomiku „Margerytki” 2005)

Pisz
gdy słowa odrywasz od myśli

pergamin zniesie
każde twoje zawahanie
a twoje uniesienie
pióra będzie jak szelest

niedokończonych wyrazów
wersów zaklętych
w wierszu popełnionym

metafora nigdy nie śpi
przechadza się z księżycem
jest jak twój cień
kroczy twoim zamyśleniem

wiem
zawsze już będziesz
w każdym miejscu gdzie nasze ślady

wystarczy zamknąć oczy
i już mam cię pod skórą

czuję na policzku
jak czerwienisz usta
tętniąc w żyłach

lubisz brać mnie za rękę
i splatać nasze palce
w ten niepowtarzalny i tajemniczy węzeł

w taki sposób tylko miłość dotyka

08.11.2012 r

spotykam cię w słowach
w poufnych zwierzeniach

rozpoznam na drodze myśli
niepojętych

w dalekiej i mglistej przestrzeni
żyjemy
- wspieramy w upadkach i losu
zwątpieniach

Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

Moje lepsze pół
ma osiem obietnic

wciąż próbuję ustalić
która milczy najciszej

i ciemnieję w sobie
jak rumieniec na licu ukochanej
ulepionej z chleba
tak dawno

i w pierwszą wierzę
pierwszej błogosławię
- stając się wiecznością
legnę

na ciepłych piersiach nieba

pośród starych drzew
które od wieków już nie szumią
przysiada dzień wczorajszy i wspomnienie

cieniom waszym - co powiem?
zrosły się ze mną niczym pocisk w ranie

serce ciąży od zdumienia
gdy fotografie w moich rękach gasną
w moich oczach
we mnie
- jak nazbyt wielkie szczęście

aniołowie pióra swoje ostrzą o wiatr
a syn spogląda na mnie - oczami mojej matki
która kochała mnie
nawet po swojej śmierci

i nagle jakiś blask zbłąkany
jakby we mnie skryła się iskra

bo tęskno mi do ciszy
która nie jest ciszą - po miłości

Wszystko zaczyna się
od zapatrzenia

mimowolnego westchnienia
zanurzenia się w
bliskości dłoni
nasyceniu kolorami
słodkiej czerwieni

jest niczym
nieskrępowaną wolnością
która w ustach się rozpływa

związkiem chemicznym
który rozpada się we krwi

dopóki zatrzymuje się w myślach
jest tylko ulotnym wejrzeniem
jeśli zaś sercu pozwolisz
zatracić się w tym bez pamięci

Czasami do
siebie wracam

po cichu
na palcach
by nikt mnie nie usłyszał

gubię rytm
plączę kroki
niezdarnie mi to wychodzi

czuję się nieswojo
niby jestem a
nadal znikam

Kiedy tęsknię
wychodzę Ci naprzeciw

ubrana w jasnoniebieską sukienkę
jeszcze motyle mam we włosach
uśmiechasz się do mnie jak zawsze
układasz z czerwonych maków moje imię

pokazujesz mi świat w kolorach tęczy
składasz mnie w jedną całość
mówiłeś kiedyś ,że zawsze będziesz
kiedy Cię zawołam

Nim dzień zgasł
jak świecy ogarek
uleciał z mej dłoni mały skowronek
spojrzenie zasnuła mgła
lecz nie odbieraj mi wzroku
przez zapatrzenie w słońce

Nim noc nastanie
i chłód wedrze się do kości
daj mi nadzieję ...
[...]

słoneczny dzień
w nieodkrytym miejscu
na księżycu

urna z pomarańczą

samotność
w twoim uśmiechu

Człowiek znosi w życiu wiele cierpień
do szuflady

ja zawsze odkładałem
na później

na wiersze
na poezję

w mojej szufladzie między wierszami leży zeszłoroczny śnieg
i skradzione pocałunki.