Melodia duszy

Będzie mi brakowało notatnika
w którym zostawiłaś usta
czerwone jak polny mak
opleciony szalonymi kroplami
porannej rosy

Zapisałem w nim
moje życie
twój zapach rozwiany ukradkiem
w kawiarnianym mroku
gdzie między tłumu gwarem
i orkiestrą słów
zbierałaś łyżeczką śmietankę
z obrzeża filiżanki

Kamienice miasta
stały w milczeniu
złotą godziną pomalowane
miejska fontanna darowała wytchnienie
bawiły się w niej dzieci
śpiewały ptaki
o tęsknocie na ławce...

ja Pani powiem
- róża to kamień
nagrobkowy granit

niekiedy
zamieniam się w taką różę
żałośnie podtrzymując
ususzoną głowę między ramionami
topiąc łodygę w mętnej wodzie

żółknę z miłości
zawijam się
gubię kolce
- nie mam jak się przed nią bronić

zawisł smród
dogasającego papierosa
zastygł w bezruchu rattanowy fotel
rozbiegane oczy wnucząt szukają
niedawnego ciepła dotyku
w ciszy rozchylając jak rybki usta

muszą obejść się smakiem
niedoczytanego morału

Sylwia Pryga

za przyzwoleniem
darujemy sobie pierwszy akt nocy

rozkoszujesz się podanym aperitifem
dążąc by nie uronić
ani jednej kropli
ja
każdą częścią języka
rozpoznaję smaki dania głównego
(milczymy
wiemy bowiem jak minął nam dzień) [...]

znów spadam na cztery łapy
kot wytrzeszcza gały
lecz łamię sobie głowę
co dalej

bliżej nieokreślony cel
pal gumę żyj jakoś
pieś wyprowadzi na spacer
psiakość!

jest lepszy
we wszystkim
niż ja

ja mam tylko
łapy kota
i serce
psa..

niech ktoś na­pisze za mnie wiersz
mądrzej i traf­niej do­bie­rze słowa
niech będzie o tym

że tęsknię

i że go­niłam wczo­raj autobus
z twarzą w środ­ku po­dobną
do twojej

i że ciągle kłócę się łzami [...]

słów dwa tysiące
wypowiedziałem zaledwie kilka z nich
wywołały płacz
chichot i złość
częściej niezrozumienie

moje kocham cię
nie trafiło tam gdzie miało
nie wiem gdzie jest teraz - pobłądziło
między ludźmi żywymi
pośród liści na grobach [...]

zwłaszcza w takie noce jak ta
razi światło latarni

zaginając rzeczywistość

wiatr szepty wyrywa
z piersi niezłomnej
gdy smutek szlocha na okiennice

i słyszę - nie w czas
namiętności pomylone 
które milcząc tylko zrozumiesz

jak oddany przyjaciel
wciąż mi się w myślach przeciągasz 
gdy tak się dłużę

sama w sobie

spalamy się zimnym ogniem
w chwili stworzenia
tajemny człowiek

Inspi. Incognito

czteroletnia dziewczynka kurczowo trzymająca się rąbka twej spódnicy niczym
morskiej latarni w samym środku burzy

czerwony telefon w przedpokoju
melodia przy każdym podniesieniu słuchawki
w wazonie dumnie prężą się bazie kotki

który to już rok
uporczywie cię nie ma
po drugiej stronie słuchawki
a bazie tęsknią za dotykiem twoich dłoni

ile to już lat
ta zagubiona dziewczynka
szuka odpowiedzi na pytanie dlaczego
pośród kamiennej cmentarnej alejki

Babciu

mam nadzieję że tam gdzie dziś jesteś
zawsze świeci dla ciebie słońce

a niebo jest łaskawsze niż kiedykolwiek
mogła być dla nas ziemia

pod baldachimem prześcieradła na gumce
kryje się nasza łajba,
nie mając nic prócz siebie i okrycia,
co wieczór szykujemy się do nocnego rejsu,
łajba zmienia się w tratwę albo transatlantyka,
czasem prom do zimnych Helsinek,
wtuleni w siebie dzielimy los titanica

Jeśli przyjdzie czas
wyruszę w podróż

zapalę wszystkie
światła by jasność
ukazała mi drogę

zapakuję twój uśmiech
garść twoich słów upchnę
w torebce po brzegi
by nie zapomnieć

i jeszcze zielony kamień
ten od ciebie na szczęście
a potem już wrócę tylko
w snach bezszelestnie

Chciałabym napisać do Ciebie list
zjeść rodzinnie niedzielny obiad
i cieszyć się każdą nową zmarszczką
na Twojej twarzy

miałaś rację
nasze szczęście ciężko się oswaja
żyjemy na światłowodach
satelity nie przekazują ciepła dłoni

mogłaś powiedzieć
że pomidorowa jest równie dobra z ryżem
maciejka pachnie tylko dwa miesiące
a życie jest kruche jak Twoja szarlotka

ale chyba Bóg lubi
gdy zawracam mu głowę wyrzutami
powiedz mu Mamo że jest egoistą.

08.08.2011 r