Czasami do
siebie wracam

po cichu
na palcach
by nikt mnie nie usłyszał

gubię rytm
plączę kroki
niezdarnie mi to wychodzi

czuję się nieswojo
niby jestem a
nadal znikam

Kiedy tęsknię
wychodzę Ci naprzeciw

ubrana w jasnoniebieską sukienkę
jeszcze motyle mam we włosach
uśmiechasz się do mnie jak zawsze
układasz z czerwonych maków moje imię

pokazujesz mi świat w kolorach tęczy
składasz mnie w jedną całość
mówiłeś kiedyś ,że zawsze będziesz
kiedy Cię zawołam

Nim dzień zgasł
jak świecy ogarek
uleciał z mej dłoni mały skowronek
spojrzenie zasnuła mgła
lecz nie odbieraj mi wzroku
przez zapatrzenie w słońce

Nim noc nastanie
i chłód wedrze się do kości
daj mi nadzieję ...
[...]

słoneczny dzień
w nieodkrytym miejscu
na księżycu

urna z pomarańczą

samotność
w twoim uśmiechu

Człowiek znosi w życiu wiele cierpień
do szuflady

ja zawsze odkładałem
na później

na wiersze
na poezję

w mojej szufladzie między wierszami leży zeszłoroczny śnieg
i skradzione pocałunki.

czasami, jak Wisława
pukam do drzwi kamienia,
a on udaje, że ich nie ma,
że mówi do mnie.
bez języka,
w słowach na od, albo nie

mógłby chociaż raz skłamać.
i kraty wstawić.
zgubić klucz
lub jakąś inną klęskę wywołać.

w popękanych warstwach,
tunele wyżłobić
do rąk,
po dłonie
sięgnąć. raz tylko. się wzruszyć.

pogody, nie będzie.
od dziś.
milczę przed kamieniem.

02.02.2012 r
mojej poetce, ukochanej

– "Oczy matki wszystko widzące patrzą na urodziny, patrzą przez całe życie i patrzą po śmierci z „tamtego świata”.
~Lucy Maud Montgomery - Rilla ze Złotego Brzegu

To tamta dziewczyna.
Młoda z warkoczami ciągle głodna życia.
Omijała przeciwności losu i biegła do przodu, za przeszłość.
Dziewczyna z ubiegłego stulecia z głową pełną marzeń.

To jej oczy szeroko otwarte i myśli rozrzucone w nieładzie.
Czas wojny, głodu i ucieczka przed śmiercią.
Młodość, to wiatr, który powiewem skradał pocałunki.
To [...]

Wiem, że ci się to nie spodoba
ale i tak powiem
że twoje oczy są
jak niebieskie słońca

w wyobraźni
pielęgnuję cię
podcinam skrzydła
dosypuję pierza w poszewki

a potem godzinami patrzę
jak śpisz
godzinami
bo oczy mam zamknięte.

A kiedy ci mnie ubędzie
o chwilę
dni parę
miesiące

czy będziesz umiał
oddychać piersi połową ?

i czy ci słowik nocą
tam na polu
zaśpiewa miłośnie
wszystkie nasze kołysanki ?

czy mu szloch zawtóruje
że przepadły dwa życia
na jednym łez padole ...

jest takie miejsce na schodach
gdzie nocą zabliźniają się skrzydła
gdzie łzy są na wagę serca
a światło styka się z cieniem

przychodzę tam
gdy zbyt długo
nie słyszę rytmu twych kroków

czasem przychodzisz mi na myśl
piano
pianissimo
adagio
a jeśli reszta jest ciszą
cała jestem milczeniem

biegłam w nagie ramiona drzew
udeptanymi przez dzikie zwierzęta
ścieżkami
ich zawiłość była obrazem mojej duszy

kryłam się w suchości traw
głębi arterii kruchości
a na wietrze falowało moje wnętrze

promienie światła nieskończone
kładły się na górach
i oplatały gęste lasy
jak włosy moje
twoją ciepłą dłoń

oderwałam skrzydła tej miłości
martwe motyle
wrosły w ziemię

utopiłam ją w deszczu
słonym potokiem
odpłynęła

pisałam tkliwe słowa
do kamienia
rzeźbione hieroglify
mchem krwawym porosły

wróć
wolałam
nawet echo samotne
nie odpowiedziało

Deszcz jak uderzenia serca
Odmierza zachmurzony puls
Poobijany leży na parapecie
Zaglądając do suchych wnętrz

Jeszcze przez chwilę trzyma się
Powoli spływa jak łza policzkiem Przemierzając znany szlak
Rzeźbi doliny swego upadku