W sekretnym ogrodzie
eufilorie czeszą trawy
włosami westchnienia

Słone od ciepłej rosy
miłochwile
pachną gęsią skórką
na brązowych wargach ziemi

Tylko kot spokojny
zamiata ogonem leniwie milczenie
leżąc na plecach uspokaja
łopoczące skrzydłami serce

Chór ptasi spod paproci
figlarnie drga
na płatku róży
dzicz rodzi się w twoich biodrach
falującego w wietrze
angielskiego ogrodu...

Jego ojciec pije wódkę
a on jak struna głosowa
drga nerwem na skroni
kopiąc piłkę
o zmurszałą ceglaną ścianę
w podwórkowej pustce ulicy Garncarskiej

Robert na trzecim piętrze
poniemieckiej kamienicy
rysuje się jak rozchwiany ząb
w dziąsłach szkorbutem spowitych [...]

Nie wygląda
jak cyrkowy koń
biegnący wzdłuż loży
chlapiąc z przyrodzenia moczem

To coś
zupełnie innego
on mimo swojego wieku
w skórze i jeansach
siedzi w mercedesie
z młodą panią [...]

Prezydencka para
życzy wszystkiego dobrego
w nowym roku

Cóż na to bezdomni
ze wszystkich kolejowych dworców
czy coś się w ich życiu zmieni
(retoryczny znak zapytania)

Smród bucha z paszczy
podziemnego przejścia
szary beton zamalowali farbą
śmiejącą się kolorowo
specjalne służby zabarwiły im oczy
na niebiesko
ponaciągały uśmiechy na twarzach

Świat to wielka maska
nałożona na wiadro z popiołem
i śmieciami...

Gwiazdy bawią się
na sinym niebie
księżyc zwisa z trzepaka
włosami do ziemi

Tyle zwierząt
w tym bezkresie
konie podkowy gubią
rozbrykane
psu z pyska ślina cieknie
i welony mgławic

W taką letnią noc
lubię w górach posiedzieć
blask srebrnego globu
jak cukrową watę
zawinąć na patyk
i lubię czuć przestworze
wijące gniazda w wyobraźni...

Zacięła mi się wrażliwość
w porcie
gdy głuchy syreny dźwięk
w słoiku pejzażu
ugrzązł tępo

Jeszcze pobiegła bez łba kura
i uderzyła o stare drzwi komórki
to my
z garbem wyroków bożych
pełnych miłości i krwi
nie wiemy czy się modlić

Spocone w pościeli
tracą ostrość sny
choć jeszcze poprzednie
nie wybielone w praniu
gdzie na poduszce nasze łzy
i szare słowa
w kubkach po kawie...

Umierając
zostawił ogrody
wierzby spływające włosami
na milczącą ziemię
magnolia jak co roku strojna
ale jego już nie ma
unosi się jak meduza
bezwiednie
w śmierci welonach...

Jest tyle jesieni
w jej zakłopotanej twarzy
ugrowa sukienka
spływa z ramion
aksamitnych jak poranek
po rozkołysanych biodrach
by paść do stop

Flakon wypełniony kwiatami
rzuca cień na stół
okryty brązowym obrusem
i zatapia się w mroku

Jest w tym pokoju
wielkie okno
przysłonięte firanami
na tle którego
rysuje się kobieta
odgarniając z policzka rude włosy.

Cisza
wiatrem goniony śmieć
worek foliowy
po wątrobie
ze zmarszczkami krwi
na stygnących skrzepach
i kobieta z siatkami
na posiwiałym betonie
niosąca do domu podroby
jak ptak robaki do gniazda

Gdyby nie pieniądze od państwa
to strach pomyśleć
co by jedli
i w co się ubrali
ale teraz ma nawet na szminkę
i banany

W domu nowa pralka
i na sobotę
bulgoczą flaczki w garach...

W ich związku
najwięcej mówi
telewizor
a oni są wsłuchani

on
programami
zabiera im radość
a oni
zaczynają
zamieniać się w kamień

już nie widzą nic
samotni tacy
osowiali...

Wczoraj
minąłem poezję
niosła torby
w żylastych rękach
z bazaru

Martwą twarz miała
muśniętą wschodzącym słońcem
ale szarą

Kiedy się odwróciłem
w dali bledła sylwetka
w wyświechtanym płaszczu
koloru słoty.

Spałem z brunetką
a śpię z blondynką
czego to nie niesie życie
z farbą do włosów w kartoniku
przynoszoną z hipermarketu

Ona będzie się przeciągać
prawdopodobnie nad ranem
i pociemnieje jej płowa cera
jak w piekarniku śniadaniowy papier

W życiu erotycznym
nic się nie zmieni
i nadal będą zimne noce
a dla otuchy
napiję się kawy
i zawinę w kraciaste koce...

To były piękne lata
cholera
człowiek myślał tylko o tym
żeby się wykąpać w Bobrze
pójść na kamienną wyspę
i ulepić coś z gliny
jakąś przyszłość radosną

Pamiętam pustkę nad rzeką
konary drzew zagubione w wodzie
i te stare pnie
leżące na boku
podparte drżącymi rękami
na żwirowym zboczu

Niekiedy bywałem tam sam
jak dziecko bez ojca i matki
jak pierwsze stworzenie Boga
skazany na pejzaż łaski.

2012rok

Jest taki ważny
a po czasie
wiatr pozmiata liście
rozrzuci między zaułki proch
ucichnie
i przyjdzie na świat kolejny
który o sobie więcej myśli
że coś znaczy
ale i po nim
fala wyliże piach
wypluwając na plażę śmieci

Z włosów ludzie wybiorą bursztyny
te grube i drobne
wiatr powieje

Przed biblioteką widziałem
zmartwychwstanie pisarzy
po złotówce
zapomniane książki były

Pamiętam z dzieciństwa
cmentarnych lip kwiaty
których nikt nie chciał
zaparzyć na zimę

Ludzie wiedzieli że te drzewa
korzeniami
spijają ostatnie tchnienie pochowanych ludzi
wiedzieli że to święci
na języku błękitnego nieba
próbują wypchnąć zajady

Ten poniemiecki cmentarz
otoczony był wielkim murem
z mchem delikatnym
jak mgliste wspomnienia.