Zgrzyt obręczy na szynie
w słońcu lśniącej
tramwaj zatacza się w miejskim
pejzażu

Miasto to parch
w kąciku ust rzeczywistości
w której utonęła procesja
z wielkim obrazem
na którym jest nic

W przejściu podziemnym bezdomny
bez butelki wódki
bez papierosa
bez ludzkiej litości...

Pływają sny
meduzy pufają w niebo
rodzi się dziki świat
powleczony rudym oddechem
w którym umarło echo

Przyszła noc
w zlewie oddychają łyżeczki

po kawie ślad
na kuchennym blacie
czajnik, chleb z makrelą
i cisza

czarna noc
przebita gwoździem
miejskiej latarni

Może teraz śpisz
wylizana blaskiem księżyca
jeszcze w poświacie zmęczona
subtelna tęsknoto...

Jego jedynym przyjacielem
jest pies
pies

- jakie to smutne -

Nie człowiek
który zrozumie i doradzi
ale kundel o doświadczonych oczach
papieros z kawą w dymu smudze
na pożółkłym obrusie

Niekiedy patrzą na niego
Maryja i Józef spokojni tacy z dzieckiem
płowiejąc na płótnie

Ta kawalerka to sześcian gomułkowski
z dolnej półki
mała kuchenka w przedpokoju
z bulgoczącą wodą
na chińską zupkę...

Stał przed kolejową rogatką
światła
migały czerwone
i panowała cisza
z którą trudno było mu się porozumieć
milczał

kiedy przejeżdża pociąg
to człowiek
ma wybór
gdy przejedzie [...]