Zeszyt Mad World, cernentia

mam nadzieję mamo
że mam jeszcze pokój
że nie wyrzuciłaś misia
że nie wyjęłaś z niego pluszu

chcę wrócić
przyjść i położyć się na kolanach
jak wtedy gdy miałem osiem lat
rozpłakać się i wyżalić

lecz przypomniałem sobie
że nigdy mnie nie kochałaś
bo zostawiłaś dziecko
w inkubatorze

Wiosenny liść
wyrósł na drzewie jesiennym
- cóż za dziwactwo

Wstyd mu
że zielony jeden
choć nikt
uwagi nie zwraca

Liście raz opadłe
nie mogą przecież znów
u góry zawisnąć
za rok dopiero

Liście raz opadłe
na powiew wiatru liczyć muszą
lecz czym wiatr
gdy od wody kropel przyduszone

Gdy śmiejesz się bez powodu, jesteś dla ludzi normalny. Gdy płaczesz bez powodu, stajesz się nienormalny.

Spotkałam Człowieka
w kieszeniach dziurawego płaszcza miał wiosnę, najpiękniejsze śpiewy ptaków
tańczył z kroplami deszczu i śpiewał razem z nim...

Poznałam Człowieka
płakał po śmierci polnego lisa, podnosił gniazda ptaków po burzy
miał tak mało, a dawał tak dużo...

Straciłam Człowieka
dzielił się sercem i uśmiechem, dla siebie zostawiał mniej niż potrzebował,
a odszedł z bogactwem, jakiego niejeden z nas nie dorobiłby się przez wieczność...

Mówią, że miłość jest silniejsza niż śmierć
tylko, że w niebie nie ma miłości dwóch serc;
dokleją nam skrzydła i uczynią braćmi,
każąc wielbić przez wieki miłosiernego Boga

Codziennie ronię łzy
Codziennie płacze
Codziennie tęsknie
Codziennie o Tobie pamiętam
Codziennie patrze w ten monitor z myślał,że napiszesz
Codziennie do końca...

Graniczenie z błędem, to droga do sukcesu. Łatwo jednak stracić orientację i przekroczyć nie tę granice.

w tym kraju antyludzki system społeczno - gospodarczy dla wariatów często stawia ultimatum: z poczuciem beznadziei czekaj pomyślniejszych wiatrów, albo jak znajomi już się pakuj ku wielkiemu światu i wybieraj debarkację, czytaj emigrację z myślą o Ojczyźnie niemal wiecznie na mieliźnie, okcydent kusi by się zmusić i nadusić, jednak byle ciapie nie nakapie bo są patologie, które utożsamiają polskość z przebiegającym drogę szczurem;