Zeszyt M., Martilla

Kolejny raz zastanawiam się czy to miłość, czy cholerna forma uzależnienia od Ciebie. Tak bardzo chce Cie wyrzucić, wymazać z moich myśli, z mojej pamięci. Denerwujesz mnie, robisz wszystko czego nienawidze doprowadzając mnie tym do obłędu, a jednak nadal siedzisz w mojej głowie. Masz tam swój mały głupi pokój. Zabijam w nim okna deskami, barykaduje drzwi żebyś tylko nie wyszedł, a Ty przecikasz się przez dziurkę od klucza, którą zapomniałąm zasłonić.
Uciekłeś, zostawiłeś mnie, odszedłeś, wyjechałeś, zostałam sama z problemami, pytaniami bez odpowiedzi, niedokończonymi myślami...
... pozbierałam się, podniosłam, ułożyłam sobie życie na nowo, odnalazłam miłość i spokój... przynajmniej tak myślałam...
... nagle wracasz i rozpieprzasz wszystko co z takim trudem budowałam przez te ostatnie miesiące, jesteś... tak jakbyś był cały czas, jakbym śniła i nagle budzę sie i wszystko jest jak dawniej... cholerny egoista,
dlaczego mi to robisz?
przypominasz szczęście, którego już dawno nie ma, powraca tylko ból ostatniego czasu i miłość, którą zasypałam stertą walizek i podlałam łzami... wracasz jak drań rozdrapując nadal krwawiące rany, by odejść pokazując mi jak nic dla Ciebie nie znaczę.

Zagubiłam się gdzieś pomiędzy światami, gdzieś pomiędzy rzeczywistością a marzeniami... Stałam się kimś innym, kimś zupełnie obcym dla siebie samej... Chciałam czegoś, w sumie sama nie wiem czego.. Dałam się ponieść wyobraźni, a teraz płacę za to wysoką cenę nieprzespanych nocy... Jak zachować dystans, jak odróżnić teraźniejszość od iluzjonistycznego świata sennych miraży? Jak znów stać się "sobą"?

Czasem wydaje Ci się, że jesteś w stanie przewidzieć wszystko, nic bardziej mylnego...

Nie chciałam, lecz przewidziałam - nie mylę się...

Nie potrafię tego zrozumieć.. Tej nieobecności .. W jednej minucie
jest człowiek a w drugiej już go nie ma.. Najpierw opowiadasz mu
wszystko o sobie, o planach jakie masz, zna Cię lepiej niż Ty sam
siebie, a potem tak nadzwyczajnej w świecie, nie masz w ogóle do
niego dostępu. stojąc obok Ciebie czujesz, że jest jakiś obcy, a
przecież taki nie był, pamiętasz go.. pamiętasz wszystko co z nim
związane.. jesteś przesiąknięta wspomnieniami, aż do szpiku kości.
nie możesz pojąc tego dlaczego to wszystko potoczyło się tak, a nie
inaczej.. wciąż myślisz ,że to jest jakiś głupi żart, że on niebawem
wróci ,że to wszystko się skończy i okaże jednym wielkim nieporozumieniem.

ciągle nie wyspana, z głową pełną marzeń biegnie przez świat drogą usłaną płatkami cierpienia, trzymając w dłoni stokrotkę miłości, tak delikatną i kruchą jak jej prawie martwa
...dusza .

szukać ukojenia w obcego słowach i czynach - nie/łatwo, ona kocha, choć już nie chce, była dla niego tylko drogą lalką, chwalił się kolegom : to moja myślał że pusta jest w środku, aż tu nagle ona wybucha płaczem, kończy się koszmar, otwiera oczy !

i tak ludzie kończą tą opowieść o miłości, pierwsza ostatnią?

Podzieliła z Nim swój świat. Nieśmiało powierzyła Mu tę część, która zawsze była niedostępna dla obcych. Kiedyś pragnął, aby opowiadała Mu o każdym najmniejszym marzeniu. Zaufała i wyznała największe. Może odejść każdy, może wydarzyć się wszystko. Bo Ty jesteś nikim, który stał się wszystkim. I wtedy obiecał, że będzie na zawsze.
Następnego dnia skrupulatnie spakował wszystkie swoje uczucia względem Niej. Stał się obojętny na Jej tęsknotę. Odszedł bez słowa.
A jedyne co zostało, to Jego ukochany szept...
Damy radę, bo to leży w naszej naturze...

________________
Wybaczcie, musiałam.