Zeszyt lukrecje, szpulka

nie przemijam
tylko wyciekam spod powiek

zostawiłam już wszystkie miejsca
i księżyce

kiedy wiem, że nie śpię
chowam się pod język

i choć się szukam
nie mogę dotknąć siebie
myślami

wierząc, że łzy to dowody
na czerwień we krwi
i ciepły oddech

jak głupiec
łapię się w garść

Wypełniasz
spływając(ym)
po udach
usta
milczenie(m)
już nie swoim.

mnożę
dzielę
dodaję
odejmuję

liczę ile jeszcze jest człowieka w człowieku

kalkulator mi szwankuje
podaje wynik
zero przecinek coś tam

nad przepaścią ust *
jest jeszcze szansa
że się wycofasz

że miłość to dopiero początek
że są gorsze nieszczęścia na świecie

niż ja

* by truman

od przebudzenia
ocieramy nasze słowa
o wierzchołki marzeń

pocałunki szkliste
składamy bladym świtem

kiedy odejdzie miłość
będziemy gotowi
na wspólny sen

Cisza doskwiera
Plamy na słońcu
Nocne przebarwienia świat(ł)a

Pustka odczynia
Wszystkie słabości
Moja wiara jest nag(ł)a

Kruszeje dotyk
Barwi oddech
Byłam tam byłam widzia(l)na

……Spragniony czucia miłości……

O tak! Jakże pięknie ubieramy miłość w słowa. Nie tylko ubieramy, ale też serce i dusze wciskamy w nią na siłę. I po co to wszystko? Przecież miłość niczym kobieta najpiękniejsza jest naga. Czemu z takim uporem chcemy ją nasycić jakimiś cechami, zdefiniować, opisać? Czy sama w sobie nie definiuje się wystarczająco? Czy nie można jej czuć bez tej całej otoczki ognia, niepewności i szaleństwa? Przecież jak jest miłość, to jest cały czas w nas w środku. Jak śpimy, jak jemy, oddychamy, pracujemy, pieprzymy, marzymy. Jest z nami do końca i nie podobna gubić jej gdzieś po drodze.

nie chce mi się jutra

drętwych słów
półuśmiechów
nieodpowiednich gestów

codziennie lepię się od nowa

wypalona
trwam

bo tak ktoś wymyślił