O cud przemienienia proszę
w wirujące płatki śniegu,
w pyłek kwiatów umajonych.
Dniem i nocą na swych plecach noszę
ołowianych słów sploty,
twarde odlewy ludzkiego cierpienia.

Smutek i ból łączymy w kielichu myśli,
z pięknem naszej głębi,
z dobrem szczerego serca.
Wierząc, że cud przemienienia się ziści,
poza wewnętrzny horyzont wzleci
zwiewne świadectwo naszego istnienia.

Targani wiatrem
łamiemy się jak drzewa
chwytając kruchych
gałęzi nadziei .

28.10.2019
Malusia_035

Byłem, ale już mnie nie ma.
Czy zniknęłaś mnie, czy zniknąłem się sam ?
W odległym miejscu na osi czasu, tam gdzie nie ma już przestrzeni, znajdują się cienie zniknionych.
Tylko twoje myśli i szybsze bicie serca sprawiają, że one jeszcze istnieją.
One już nigdy się nie zmienią, zostaną dokładnie takimi, jakimi były, gdy znikli. Płaczą, bo ich istnienie powoli dobiega końca.

Ty mi wiosną całą, i jesienią tyś mi.
W niepokoju mnie skąpałś,
Rumieniłem się wraz z liśćmi,
W radość myśli me zaplotłaś,
Kwitłem wraz z kwiatami wiśni.
Ty mi wiosną całą, i jesienią tyś mi.

Zwariowany ten, kto pozwoli sobie na to.
Niedorzecznym jest, to uczucie w sobie nieść.
Pielęgnować nadzieję, z Tobą, na coś,
jest jak wiosnę z jesienią w jeden warkocz pleść.

Ciało niebieskie, światło odbite, niech niesie strumieniem fotonów stęsknione me spojrzenie i trafi prosto do twych oczu, jak byśmy twarzą w twarz wpatrzeni stali.

jesteśmy potrzebni
jesteśmy kochani
jesteśmy niesprawni
jesteśmy zapomniani

będziemy starcami
będziemy skazani
będziemy bezradni
będziemy sami

czujemy słabość
czujemy strach
czujemy smutek
czujemy czas

pragniemy miłości
pragniemy przyjaźni
pragniemy rozumieć
pragniemy żyć

piszę od rzeczy
do Ciebie
gdyż jestem w potrzebie
światłoczułości
wejdź odpocznij
rozprostuj
bezsensowności