nie znali się z widzenia tylko
słów przeszli tam i z powrotem odyseje
po omacku co do łzy się rozkleili
prozą i wierszem
obu światom odwracali wzrok
gdy kreska po kresce
nadszedł ich czas na coś za coś

wzięli się z ziemi i chcą dobrze
wykorzystać swoje powierzchnie
łóżka czystszego nie będzie
a to nie grzech
że mają ochotę na kawałek człowieka

kiedyś pójdę później spać
i nie nastawię się na budzik

wyrwę się spośród okna
co bez pytania wpuszcza mi życie
po kątach

nie będę musiał znosić
słów z górnej wargi

wnosić pięter [...]

biada ptakom
które miłość przywiązuje do miejsca
choćby zabić je
do innych krain nie odlecą

tak ja od wiatru głowę odwracam
by mi z czoła pyłu twych progów nie zgarnął

i rzęsy jak igły
nitkami łez nawlekam

bo choćbym miał serce
krwi pełne po brzegi
lub świat cały odmienił dziś swoje oblicze

widma gwiazd
z których tysiące świateł błyska
nie czynią dniem

moich nocy