miłość to rozsypane nasiona
pożarte paznokcie
siedzących w oknie

miłość to powrót ptaka
na pusty parapet
z którego go przepędzano

Umarłem tak daw­no te­mu
cho­ciaż nikt nie wie dlacze­go i kiedy

ciągle zos­ta­wiasz mi kwiaty
na pom­ni­ku wspólnej niepa­mięci

spląta­ny życiem od­szedłem do­nikąd

czy­tasz mnie
wpi­sane­go w wer­sy i nic o mnie nie wiesz
[...]

Drewniany domek widzą oczy wyobraźni,
dziś już go nie ma, ale realnością wciąż razi.
A deski jego nadgryzione zębem czasu,
przywołują smak dzieciństwa i zapach lasu.

Dwa kasztany w podwórku kłaniają się gościom.
Też ich witam z szacunkiem, bracia nadal rosną.
Nieopodal domostwa żyła piaskownica,
kiedyś odwiedzana - obecnie stara pannica.

Smak oranżady przywołuje reminsencja,
pijana w butelce codzienności esencja.
Wraz z dziadkiem na łące gasiliśmy pragnie,
trywialne czynności tworzą piękne wspomnienie.

Pamiętam również świeżość babcinej mizerii,
smaczne obiady bez zbędnych fanaberii.
Bezstroskie lata dzieciństwa, szukanie grzybów.
Tych pięknych czasów nie określi żaden z rymów...

Wszak żadne słowa w pełni nie określą tęsknoty,
paradoksalnie dni zbudowanych z prostoty.
Żadna litera nie nakreśli uczuć w sercu,
mam tylko nadzieję, że byłeś w takim miejscu...

zachody słońca
by tęskniącym przypomnieć
wtórną rozłąkę

nagle nastał chłód
z pogodą nie pogadasz
milkną w niej ludzie

Okryj mgłą
jak lubię
nim zaświta
bo ranek niepiękny
gdy czas żegnań

Wyjdźmy
trawa rosą pachnie
już niedługo
niech więc ostudzi
serca palące
bo już mi znikasz
choć razem jeszcze
w dłoniach
świta

Dla Spettro...

Nie trzeba deszczu
złego wiatru
i zmrożonych kości
dnia jak noc

by umierać

Wiatr czesze drzewa
na włosach zakochanych
lśni ba­bie la­to ...

Obłoki płyną,
niosą cichą tęsknotę.
Wciąż brak mi ciebie.

jesteśmy niczym wschód i zachód słońca
zbyt blisko, by udawać że się nie znamy
zbyt daleko, by ogrzać się miłością
co zrobić, żebyśmy nie musieli się ciągle łączyć i dzielić
jakbyśmy byli skrzydłami świątynnej bramy