Przez czerwiec, lipiec i sierpień pełznę niczym robak - głodny i spragniony. Nocne niebo jest gęsto podziurawione, ale nie spada z niego ani gwiazda, ani kropla wody.
Księżyc, ach, to Ty! Księżyc, ach, to Ty jesteś ten orzech twardy do zgryzienia! Księżyc, ach to Ty jesteś ta końcu tęczy moneta! Księżyc, ach to Ty jesteś ta rzucona przed wieprze perła!

Morela słońca skąpana w kompocie nieba. Internetową sieć zamieniam na pajęczynę. Przy drodze wita mnie Jezus rozpięty na krzyżu jak pająk krzyżak. Jezus ma tyle na głowie: poświatę brzoskwiniową i drzewa koronę, i ptaków papiloty ciągnące go do nieba za włosy.

Lato z jesienią spotkały się, w promieniu słońca tylko wiatr. Lato z jesienią przeciągle wymieniają się spojrzeniem. Lato z jesienią obsypują się owocami jak pocałunkami. Dzwony biją, wiem, w którym kościele.

Świerszcze i te wasze pieśni, które przyprawiają mnie o zawrót głowy, o zawrót myśli, o podniecenie najsubtelniejsze! Niechbym nigdy nie musiał zawrócić z tej drogi, świerszcze!

Babie lato, babia jesień. Kobiety - polne kwiaty, które potem, krwią i łzami płatki sukien zabarwiają. Kobiety - matki ziemi.

Drzewo wiśniowe - dojna krowa - sutki twarde, bordowe, kwaśne mleko.

W maliniaku i tak najpyszniejszy jest pomidor koktajlowy wpuszczony w maliny.

Noc niby nic, tylko wonne opary, leniwe cienie i uskrzydlone dźwięki, a powieki robią się ciężkie, Zasnąłbym w hamaku, a nie w sieci.

Niebo od pasa w górę gołe, ciało niebieskie, na klacie naszyjnik z ptaków. Lato ociąga się ze strąceniem korony z głowy, owoce w koronie. Jesienne, grzybowe kapelusze na jednej nodze wchodzą w modę.

Siódme przykazanie jest nagminnie łamane i to wraz z gałęziami, owoce zdają się być dobrem publicznym.

Lato, na pożegnanie wręczyć ci ja chciałem bukiet malin, grzybów suszonych kolię, bombonierkę pomidorów i jabłek, ale zjadłem.

Spacer to orgia dla zmysłów, nęci mnie zapach rozkładającej się trawy.