Chciałbym wyrosnąć z poezji
Jak wyrasta się z głupiego śmiechu
Chciałbym nie mieć trzydziestu lat
Lepiej jest mieć pięć lub osiemdziesiąt pięć
Ktoś puka do mej głowy
Przez ścianę
Przez mgłę
Hałasem burzy jaźń
Pnę się ku dnu
Ujadam w obłokach
Gdybym tylko zmienić mógł
W jakim świecie żyję
I czas
A najlepiej wszystko, oprócz Ciebie
Robiłem to nie raz

Chciałbym wyrosnąć z poezji
Lecz ona wyrasta ze mnie

nie ty pierwsza i nie ostatnia
życie zgubiłaś

może masz rację i może innym
bardziej niż mi pogasły
światła

i może lżejszy niż innym pewnie
rodzi się dzień
a jednak widzisz jak dziecko chcę
żebyś mnie wreszcie

mamo

znalazła

zanim zostanę zapomniana
dostrzeżesz tę pustkę
która kiedyś była -
- głębią oceanów

szumiącą bezkreśnie
jakby horyzont nie miał istnienia

teraz tylko bywam
rozbitą falą
[...]

a gdyby tak
zatrzymać czas kukułkę złapać w locie
gdy wieszczy piękną wiosnę

gdyby
niepotrzebny lęk letniej burzy
skryć pod parasolem drugiego serca
by jak skulony jeż zaszumić się pod liśćmi
kasztany wspomnień turlać
zimą ...

a tak
niech chociaż spadnie deszcz
wciąż słucham skarg ziemi
jak smutnej piosenki...

Sylwia Pryga

bądź jak noc
wgryź się niedopowiedzeniem
napój ciało gorzką kawą
porannego rozkwitu

bądź jak słońce
spłyń dreszczem rozbiegania rąk
zawładnij kształtem spłoszonego spojrzenia
w półśnie zostaw

bądź jak deszcz
spadnij wprost w moje usta
rozchylę je jak kielich kwiatu
na języku słodką przemilcz rozkoszą

Sylwia Pryga

jest czas na krojenie chleba
i chwile niedosytu
jest pora na modlitwę
i na pierwszy taniec

czas na sadzenie żonkili
i na kłoszenie żyta

nie mów mi więc że go nie masz
serce najlepszą klepsydrą

dano ci czas jak zagadkę
i życie
jej rozwiązanie

Insp. Koh 3,1-11

zanurzam świeżo naciete pióro
w oceanie tęsknoty
wyciszam ból bez Ciebie
zachodami słońca
w odcieniach szarości

“Walcz, bo ja nie mam już szans…”
~ Sarius

słowa odlatują jak jaskółki
wybierając cieplejsze miejsce
niż dłonie

które są zbyt puste
by objąć czyjąś obecność

ona?

od dłuższego czasu
milczy

i stawia cicho stopę
poza krawędź ostatniego piętra
na którym mieszka.

chciałaby umieć latać.
lecz spada.

kiedy mnie
przenosiłeś przez próg
rumieniły się drzewa za oknem
nie mieliśmy nic
ale wszystko
miało dla nas znaczenie

dałeś mi więcej niż mogłam
pomieścić w dziurawym sercu

nie boję się już zegarów
które okradają nas szeptem

tylko bądź przy mnie
gdy zima zakwitnie
pierwszym szronem na włosach
i zapuści pod żebrami korzenie

kwiat to kwiat
korzeń łodyga woda
ziemia słońce i cień
to poruszające nim powietrze

błękitna wyspa
czująca nieważkość owada i świata
jak podcinany dzień
co nie przestaje się czerwienić

kwiat to ty
to czego nie potrafię wyrazić
i coś jeszcze

Nie robię kroku w tył
gdy spadają łzy od trosk
lecz zawieszam ręce
na ukochanych ramionach

Dotykamy się czołami
by móc bez słów
odnaleźć ukojenie
w prosty sposób

Mogę stać tak godzinami
pod warunkiem
że będziesz stał twardo
kiedy zmiękną mi kolana...

7.01.2019