Księżyc
gradem
o dach cichej nocy

Księżyc
ziarnkiem grochu
pod prześcieradłem z powiek

Księżyc
czy to już zawsze wyglądać będzie tak
zasypiasz na moich oczach.

Księżyc
nie śpiewa mi
kołysanek

Księżyc
nie opowiada mi
bajek

Księżyc
na dobranoc nie życzy mi
nic

Księżyc
jest
zbyt dumna, żeby mi się śnić.

Zakochiwałem się w Tobie
stopniowo

pamiętam
jak wszystko rosło

kwiaty
kopce
zaspy

i odkocham się w Tobie
spokojnie

gwiazda
po
gwieździe

zejdę na ziemię.

Skąd się wzięłaś
nie wiem, nie pamiętam

czy sfrunęłaś z nieba
czy wypełzłaś spomiędzy wierszy

a może ukradłem Cię na pchlim targu
a może przypadkiem Ciebie znalazłem

czyżbym ulepił sobie Ciebie z serca na dłoni
ukulał?

Tandetną
perełkę

nie lalkę
nie kamelię

Księżyc.

Wzrok wbity w niebo
hufnal słońca
albo pluskiewki gwiazd

Księżyc
o twarzy
o kształcie zegara

nie ma dla mnie czasu.

Przychodzi wieczór
przychodzi bez Ciebie
pytam go, gdzie jesteś
odpowiada, że nie wie

przychodzi do pisania wiersza
brak słów
i tylko okrągły stół
jak księżyc.

Księżyc, pamiętasz
jak na siebie wpadliśmy
po ciemku, po omacku
pukiel Twoich włosów o moje ramię?

Jak konar w okno
w środku nocy
trochę strasznie.

A potem
Księżyc, pamiętasz [...]

Jak się masz, Księżyc
wierszem pytam Ciebie
pomponie od czapy nieba
broszko do kożucha z chmur utkanego

czy Ci ciepło, Księżyc
wciśnięty w środek nocy
zwinięty w kłębek
kosmiczny zwierzu

jak się bawisz, Księżyc
kiedy w saniach z samej siebie
suniesz po firmamencie?
Nie mam już śmiałości głośno pytać Ciebie

dumniejsza od Gwiazdozbioru Pawia
i Rajskiego Ptaka
zaklęta w niemość
Księżyc.

Skrada się jesień
na palcach serdecznych
promieni słonecznych

wtacza się jesień
mozolnie na kołach
z orzechów i z winogron

pielgrzymuje jesień
wśród kłokoczek, głogów
i jarzębin

ulatują
gęsiego
miłość z tęsknotą, a za nimi wena

poruszają ziemię i niebo
jakby chciały strącić
Księżyc.

Księżyc ucho, do którego krzyczę
dobranoc

Księżyc wysoko uniesiona
brew

Księżyc surowa
jak nikiel

Księżyc, od której twarz odwracają
słoneczniki.

Leci Księżyc przez królestwo granatowe
ze świetlikami
z paziami królowej

płynie Księżyc po niebie
w canoe z samej siebie

idzie Księżyc po firmamencie
stawia stopy
jak łuki triumfalne
jak tęcze.

Trudno odmówić sobie Księżyc
niewinnej przyjemności

modlitwy
jednego paciorka

księżniczki
znad pola grochu.

Księżyc
pamiętasz mnie?
Nie
nie szkodzi
za to mnie wszystko przypomina o Tobie

kiedy Słońce
całuje mnie
pieg po piegu
zamykam oczy
wyobrażam sobie, że to Ty to robisz [...]

Księżyc
wielkie nieba

z czym do Ciebie
ja?!

Żonkili Ci nazrywam
gwiazdozbiór psa.

Co robisz
nic
najwyżej milczysz

co robię w środku nocy
penetruję ją
wpatrując się w Ciebie

Księżyc
biała dziuro
światełko w tunelu.