wiedziałeś, że stwarza mnie ulica i słońce
na pękających chodnikach niezgodnie
z prawami fizyki; w kolorze sepii, różowatości

tętnic i atomów wibrujących kolorami.
ty stoisz obok wycięty z kadru nienazwanego
filmu. obraz, który płynnie przekłada życie

i między którym kończy się pełnia; śmiertelność,
która umiera na szczęście. tylko tego nie potrafimy
dotykać; nawet dłońmi nie jesteśmy bliżej.

jeszcze budzi mnie
bosych stópek staccato
wystukiwane radością
na tamburynie podłogi
i zapina mi rankiem los na szyi
drobnych rączek korale

jeszcze nam pachną poduszki
waniliowymi snami

ale coraz nie pewniej zerkam
na dwie kręte ścieżki za domem
które się wiją podstępnie
i kiedyś mi was wykradną
pozostawiając w oknie
uchylone skrzydła
jak rozdarte żagle
i niedomknięte drzwi dłoni
które czekają stale

moim Synkom

upada znowu
każdego dnia po trochu
z marzeń wybudzona
życiem strudzona

bez ognia

podajcie mi fajki
chce zapalić
puścić życie z dymem
powietrzem się dławić [...]