Kreatywnie

Zaprasza cię tupot naszych małych stóp, zgrzyt
Drewnianych miast, fiołkowa ceramika.
Poezja błękitnego rechotu, Nasze otwarte ręce.
.
A my śpimy skuci ciemnością, oswojeni lękiem,
Targani błahym podrywem mrzonki, wygłodniali do cna.
Wysuniemy język by delektować się petrichorem,
Wysuniemy skrzydła by czcić atawizm.
Wzbijemy się ponad mity i granice bohaterstwa,
Które odcięte głowy tłamszą heroiczny bój.
Przegryziemy własny ogon by zatrzymać
Czas waszego triumfu.
.
Wygnaj krew plamiącą ci usta,
Oczy zaszczute ci kłami, Wygnaj
Kraj podzielony na nory, Dziś
Zazionie gorycz, orzeł znów klęknie,
Wytropimy ludzkość i jej sny.
.
[Ale to tylko mgła,
Syczenie nie idiolekt,
Księżyc nie Szmaragd. ]

kolor blue znają tylko delfiny
i nocami dzwoniący do radia
pod pseudonimem

błyskotki mknące przez miasta wolno-stojące
bezsenne oddechy w pauzach cyfrowych
wierszy zielonokrwistych
jak magnetyzm tańczący nad sklepieniem

balonik serca żółknie
ktoś tradycyjnie
przykłada ucho do igły ciszy

*Ostern po niemiecku oznacza Wielkanoc
Stern gwiazdę
a Trost pocieszenie

młodość skąpana w deszczu
ocieka
przelana cząstką
dopełnionych czakr
wsiąkła
zbłąkaną kroplą wodząc

ile
wchłonie czas

mąci sobie wybryk zmyśleń
dziewięć skażeń do rosołu
gdy pretensja gani zwyczaj
by nie siadać z kimś do stołu

ja cię ro­zumiem... dos­ko­nale

też przep­raszam że tu jes­tem
że w dziura­wych tram­pkach chodzę
i że za te mo­je - b u­ t y
drą na płocie się ko­guty [...]

Tupot małych stóp na plaży
Cóż to dzisiaj się wydarzy
Małe nóżki duże oczka
To na pewno nie jest foczka
Bo to raczek taki mały
Chodzi tyłem zbyt nieśmiały
Szczypce jego są ogromne
Męczy biedak się niezłomnie
a Wąsiska jak szabelki
Iście respekt budzi wielki
Dziesięć nóżek ma nieboga
Choć to mniej niż ma stonoga
Ma rodzinkę dosyć dużą
Nie zachwyci się kałużą
Wyjdzie sobie czasem z wody
Z swymi braćmi na zawody
Na wyścigi szyją raczki
Dla znajomych swych kubraczki
I to właśnie bajka taka
Maleńkiego z wody raka.

na ścieżce skojarzeń byle jakich
znowu przepaliło mi się słońce
wymienię je rano
pora spać
pod pierzyną w gwiazdki