Rozpięta, jak flaga
na maszcie
wyobrażni
Jesień ,
gubi liście, płacze deszczem.
Wczesnym zmierzchem okrywa
Starość.
Uśmiecha się borowikiem,rozpromienia- dynią
i liczy.....
kasztany.

Jesień

Ranki, już trzęsą wilgoci chłodem.

Z drzew płyną wiatrem,
ławice latawców pożółkłych liści.

I dzień już krótszy, szary, bardziej mroczny.
Każdy do nocy bardziej podobnym.

Słońce schowane za chmur pierzyną, [...]

Sen gdzieś czmychnął....
Noc ciemna , cisza dookoła ,
a jeszcze wczoraj , w dzień
Jesień tańczyła wesoła....
Jesień ,w kolory tęczy ubrana,
mieni się w promykach słońca...
Kusi ,wabi,zaprasza wiatr do tańca...
Nie chce tańczyć sama.
Liście, opadając z drzew wirują,
to w górę, to w bok ,
a ona sama , przez wiatr potargana ,
wzlatuje i opada trzymając się gałęzi szaleńczo,
które jeszcze odziane w liście kolorowe,
żółte ,zielone , brązowe ,
splatają wianek i głowę jej wieńczą.
Szelestem ,owych liści , [...]

ile talerzy musi wystygąć na stole
przy którym tylko czekanie
i nikt się nie przysiądzie

ile herbat odruchowo
nalanych w dwie szklanki
musi teraz popłynąć do zlewu

ile zwiędłych liści
musi osypać się na ziemię
by móc odzyskać oddech
po tym jak
kogoś komuś brakło...

/mormysia/

Jesienna miłość na ławce przysiadła
z kasztanem w dłoni
żołędziem do pary

w jesiennych oczach przejrzeć się chciała
w jarzębin ustach
czerwienią nabrzmiałych

kolejna jesień mija ją obok
pożółkłym liściem
mglistym spojrzeniem

chłodem zaciąga kolejna jesień
przynosząc znowu
nostalgii brzemię

jesienna miłość odejdzie kiedyś
jesiennym krokiem
szlochając cicho

jesienna miłość z sercem złamanym
jesienną porą
odejdzie w nicość...

...w kolorowych szatach , po opłotkach czasu
przysiądzie na miedzy ,zawita do lasu
otrze się o słotę ,wiatrem się zakręci
dynamikę lata wypiera z pamięci
zajrzy do ogrodu by pozbierać plony
tu, z kapusty zając wyskoczył spłoszony
dotyka mą duszę ...budzi me tęsknoty...
królowa sezonu, kolor czerwień – złoty
….i ten jeden żuraw w locie zatrzymany..
nie odleciał ...został ...bo to mój kochany....

Zaśpiewaj mi, Jesieni, liści twoich szelestem
Napełnij mnie swym zapachem, który płynie na wietrze.

Zatańcz ze mną, Jesieni, swój walc, który zgina gałęzie
Powiedz mi sekrety, które szeptałaś na wietrze.

Śpij ze mną, Jesieni, pod rozgwieżdżonym niebem
Niech twój żółty księżyc lśni w oczach naszych blaskiem

Pocałuj mnie, Jesieni, swoimi czarującym zaklęciem,
które zmienia wszystko, w szkarłatne momenty

Kochaj mnie, Jesieni, a ta miłość jest tak prawdziwa,
że będę co roku wiernie czekał, by być z tobą na zawsze.

Umówiłam się
Na spacer z jesienią
Zawołała mnie
Szelestem złotych liści
Cykaniem nieuśpionych świerszczy

Promienie słońca
Cieszyły moją skórę
Nakarmiła mnie
Słodkimi malinami
Myślom dała wiersz - Jesień

świstem wystroił świat. błyszczy paletą barw
połyskują złotem refleksy słoneczne
ze wschodem błękitne tonie w czerwieni – patrz
żaluzją rzęs łzawi jesienne powietrze

czujesz zapada zmierzch. wcześniej szal nocy tka
dzionek się starzeje – światło sprzymierzeńcem
świstem wystroił świat. błyszczy paletą barw
połyskują złotem refleksy słoneczne

październik początkiem konfetti – liści czar
wciąż jeszcze wibrują zieleni odcienie
świstem wystroił świat. błyszczy paletą barw
połyskują złotem refleksy słoneczne

nadziei cień grzeje. w tej porze walca gra
świstem wystroił świat. błyszczy paletą barw
połyskują złotem refleksy słoneczne...

Krystyna Anna Szklarczyk
02.10.2019r. / 17:10
(forma wiersza - rondel)

Z góry przeźroczysty wirując zmywa kurz,
liście nie szeleszczą, zmiękły i zwiędły już.
Wzorzysty parasol, wesołość pod rękę,
spacer po kasztany w jesiennej sukience.
W czerwonych kaloszach omijam kałuże,
zerkam na kwiaciarnie, sprzedają w niej róże.

Choć jesienne róże, urodą swą wdzięczą,
płatki nabłyszczył deszcz, mam krwistoczerwoną.
Liśćmi otuliłam by do domu donieść -
dekoruję stolik nagle słyszę cześć.
Scena wzbudza dreszczyk, emocje w umyśle,
to nie jest przypadek - zatrzymaj bo pryśnie.

Choć [...]

Jesieni,
Co piękna w liściach się mieni,
Z deszczem, nie dajesz żadnej nadziei.
Piękna Ty jesteś, to trzeba przyznać,
Lecz ja miłości nie mogę Ci wyznać.
Smutkiem, me myśli o droga spowiłaś,
Tęsknotą, za ciszą też moją byłaś.
Pijąc herbatę ciepłą, jesienną,
Czekam na piękną porę wiosenną.

Stoję Sama...
Wokół pełno ludzi...
zamyślona , zapatrzona patrze w drzewo które przybiera barwy jesieni...
W tej ciszy która panuje słyszę jak deszcz spływa do rynny kap kap...
Dzień pochmurny , wiatr wieje , a ja stoję i łzy spływają mi po twarzy , gdy widzę tak smutny świat pomalowany szarymi barwami...
Ten lęk uwięził mnie nikt nie słyszał moich łez...
Ogarnął mnie coraz większy smutek
Ile popłynęło łez zanim los przywrócił sens ... tyle dni musiało minąć żebym uwolniła się od tamtych dni...

Gdy jesień nadchodzi w moim sercu
radość się niezmierna rodzi
Drzewa,krzewy barwnymi kolorami
się do mnie uśmiechają
dzieciaki po parku szybko za rudą wiewiórką
biegają od czasu do czasu się liśćmi obrzucają.
A tak szybko czas leci choć długie wieczory
już się zbliżają
,ale to nic
bo pod cieplutkim kominkiem
z rodzinką sobie usiądziemy
herbatką z miodem wypijemy
książki ciekawe poczytamy
i nawet się nie spostrzeżemy
kiedy śnieg jak liście do słoneczka się będzie mienił...
I

Popatrz kochany, jak pięknie
- liście smutkami przemokłe,
zdeptane i nieszelestne,
nieludzko zmieszane z błotem.

Z godnością, bez jednej skargi
poznają ostatni etap
i odchodzenie w niepamięć.

Spójrz, szyby zalane deszczem
lśnią w świetle latarń jak srebro.
Sczerniałe, bezlistne drzewa
z resztkami życia w gałęziach,

majestatyczne i mężne
czekają ułaskawienia.
Niebo nam znów popieleje.
Listopad.
Czysta poezja.

Jesień trzecia pora roku, która przyśpiesza do szybszego mroku.
Wiatr po drzewach hula
Zbliża się wichura.
Liście złote, kolorowe
Dzieci mają nową przygodę.
Kasztany, Żołędzie
Coś z nich będzie.
Czy ludziki, czy nalewki
Na łamanie kości zdrowie przyśpieszy.
Jesienne wieczory
Najlepsze na książkowe hiciory.
Lampka wina,Ciepły kocyk
Czas do wyra szybciej wskoczyć. Zgłaszam recenzję do udziału w konkursie Wiersz jesienny