Każdy świt
inaczej milczy

Dzisiejszy otrząsnął się z deszczu
srebrzyste krople
na szyi nosi
patrzy świeżo
jak chleb w rękach piekarza

Na murze siedzą mewy
a ściana jak lód włoski
blichówka pozagarniana
przeczesana grzebieniem gniewnym
i deptak na który
z ocynkowanego wiadra
niebo wylało słońce
rażące w oczy
wydłubując w bruku pory

Kupiłem słodką bułkę
taki kaprys
wykluł się z głodu...

Krzysztofie Kamilu coś kochał
wbrew czasom stojącym w szpalerze szyb
jak ugięte szubienice
urodź się ognikiem białą laską
do odnajdywania ścieżki pośród mroku
dla obłąkanych i wzgardzonych
bądź zorzą co wzniesie ich sen ponad powiekę
kulą która przeszyje dusze strwożone

ptaku serca Haliny Poświatowskiej
odżyj tkliwą dobrocią [...]

Dłoni Twej szukam
Nad brzaskiem zbawiennym
Wśród fal zdradliwych

Spojrzenie chcę uchwycić
Przez minutę mizerną
By z nieba spadło znów srebro

Spakuję jednak uczucia
Jak atrament sympatyczne
W hermetycznym myśli depozycie

By nikt się już więcej

Nie potknął
Nie zaciął
Nie rozmyślił

Noc mnie porwała
Trzydziesta już z rzędu
Ciężka, nijaka
I kości mi kruszy

Nawet niebo
Tutaj jest inne
Powietrze takie mdłe
I oczy mam nieszczelne

Siebie mi brak
W tym całym zgiełku
Twoich myśli

Kiedy do mnie mówisz
Słowa przelewam
Przez sieć dystansu

Bo pamiętasz przecież
Jak zwykłeś mówić
O braku granic

Już kolejną mijam
I wstyd mi
Za serca debiut

tylko proszę nie zabłądzić -
najpierw należy iść prosto wzdłuż
białych gładkich ścian a potem
proszę kierować się w stronę oddziału
paliatywnego - za strzałką -
ale broń Boże na niego nie wchodzić
tylko skręcić w prawo i lewo
to bardzo ważne żeby się pamiętać
wielu już przed panem myliło drogę
tak wielu na tak prostej drodze
przepadało bez wieści

kiedy już zejdzie pan niżej
zobaczy duży plakat promujący życie
(peruki protezy
skuteczne metody na depresję)
a następnie dojdzie do wind
schody nie są [...]

to co najbardziej mnie uderza
to nieboskłon
twoje nie bieskie oczy
i
bez kres
z końcem maja rozsypany

wiersz biały

Nie widzisz tych wszystkich kolorów
patrzysz bezbarwnym wzrokiem
odwracasz się do ścian milkniesz
gasisz każdy szept dotykiem

odbijam się od twojego milczenia
szukam choć grymasu uśmiechu
w moich dłoniach szukam ciebie
połóż serce na moim niech ożyje

popatrz zachodzi słońce
kolorami układa się do snu
zaśnij anielskie harfy niech
ci grają cudowne melodie

a gdy się zbudzisz nadal tu będę
bo jasnością mi jesteś jak anioł
który na swej drodze spotkał człowieka

A ja chyba
chyba już
nie chcę
czytać o

Rzeczach Ważnych
Jakoś tak
Jakoś bardziej
Wolę historyje
opowiastki
O patykach, o
gazetach starych
o butelkach na
dnie

morza głupstw i
fatamorgan.

Pan do kogo?

Odpowiadam
- nie wiem,
Jestem cieniem
Słowem jestem
Słowa gestem.

Pan żartuje?
- nie wiem. Może?
O tej porze [...]

wy­padam z rąk
jak sreb­rna moneta
brzęczę

i nic

nie pochy­lasz się
nie pod­no­sisz
nie za­bierasz

na szczęście

Najtrudniej umiera się
w pół drogi do jutra

kiedy światłem roztańczonym
budzi się miasto
i
powoli do życia wracają
opustoszałe ulice

w końcu zza okna
szept stłumiony dociera
- już świta

a w tobie noc się rodzi

najdłuższa w tym roku

Bronek dużo pił od rana
i jak na złość
wątroba mu wysiadła

Pamiętam go na klatce schodowej
jak z butelką wina
dumnie unosił głowę
i śmiał się ze starych bab
które psuły mu widok na piękny świat

Któregoś dnia dostał ataku
i przestrzegał go lekarz w szpitalu
uznał go Bronek za fiksata
i nasiąkł jak szmata wisząca na haku

Wczoraj pochowała go rodzina
koledzy od butelki nieśli kwiaty
Bronek odleciał jak kosmita
z butelką poznaje inne światy.

chcę napisać o bezgranicznej miłości
która powiesiła psa na wyschniętej gałęzi
i nie oglądała za siebie
kiedy szarpał się próbując zaczerpnąć oddech

o niezmąconym szczęściu
co pewnego świtu stłoczyło kocięta w worku
i wrzuciło do rzeki

o cierpieniu i nadziei
w oczach skatowanego w kącie kundla
bo zdarzyło mu się zapłakać
jak człowiek

Na tej ławce przesiadują
pijacy
obok mnie milczy
samobójcza myśl
ze wzrokiem wbitym w asfalt
zaciąga się papierosem

Za nami żółte kwiaty
nie wiem jak
się nazywają
a obok dywan z wron
faluje jak woda na wietrze

Przyszła wiosna
ostrą zielenią
na drzewach
kołyszą się pąki

Chłodne powietrze.