Zeszyt Katarzyna Nosowska, annawilkos

Jestem megaotwarta, na wiele mnie stać i niewielu rzeczy się boję, ale ostentacji nie lubię. Swoją tolerancję i wszystko, co się składa na bycie człowiekiem, chcę realizować w obrębie własnego domu. Gdyby inni ludzie tak zrobili to świat szybciej doszedłby do pewnej równowagi.

Lecz jest na świecie coś co ich trzyma, co nie pozwala wstać im od stołu - ten sześcioletni wyrzut sumienia, płaczący cicho w pokoju obok.

Mówisz "na zawsze",
Mówisz mi "tylko ty".
Czasami nawet myślę, że ci wierzę;
ale nie chciałabym
Dołączyć do grona tych,
Które się pasą tylko słów wspomnieniem

Spróbuj powiedzieć to, nim uwierzysz, że nie warto mówić: "kocham".
Spróbuj uczynić gest, nim uwierzysz, że nic nie warto robić.

Przy mym stole zasiadają ci, których strzec powinnam się i ze śmiechem odgaszają papierosy w mym deserze.

Są panie, które uczą w szkole, sprzedają w sklepie, ja jestem panią, która śpiewa i już – nic wielkiego.

Warto, moim zdaniem, na pewnym etapie życia pokusić się o pełną akceptację faktu, że w starciu z naturą przemijania jesteśmy bezbronni. A w związku z tym powinniśmy każdą sekundę życia poświęcać na próby takiego zagospodarowania wszystkich chwil, aby – podsumowując życie – nie dojść do wniosku, że było ono kompletnie pozbawione sensu.