Czy tylko dlatego, że ktoś nie żyje, musi być wzorem wszelkich cnót?

W literaturze chodzi przecież o przekazanie całości doświadczenia, a nie o fakty. Jest ona zabawą w światy i możliwości, wspaniałym, zapierającym dech w piersiach kuglarstwem, które zmiata i unieważnia nasze skrzętne i pragmatyczne porządki, nasze podziały ,,odtąd dotąd", starannie posortowaną zawartość naszych szuflad umysłu.

Garstka postaci literackich naznaczyła moje życie znacznie mocniej niż spora część osób z krwi i kości, które dane mi było poznać.

Najmniej korzystną rzeczą na tym świecie jest mieć za stronnika rozum.

Od rozdętych władz naszego ego, ambicji i pychy, nie można uchronić się, zapewniając sobie, że ich nie ma, ale może można zapchać im gardło, jak karmi się psy, żeby zostawiły nas w spokoju.

Każdej naturalnej formie, skale, owocowi i kwiatu,
Nawet poszczególnym kamieniom, którymi wybrukowano drogę
Przydawałem życie moralne: widziałem, jak one czują,
Lub też łączyłem je z jakimiś uczuciami: ta wielka masa
Leżała przede mną otulona w duszę żyjącą, a wszystko,
Co widziałem, oddychało wewnętrznym znaczeniem.

Dawniej uważałem, że książki powstają w ten sposób: przyszedł poeta, lekko otworzył usta, a natchniony głupiec zaczął śpiewać - proszę! Ale wydaje się, że zanim zaczną śpiewać piosenkę, poeci muszą całymi dniami błąkać się ze zrogowaciałymi stopami, a ospała ryba wyobraźni trzepocze delikatnie w błocie serca. I podczas gdy z ćwierkającymi rymowankami gotują rosół z miłości i słowików, ulica bez języka wije się tylko z braku czegoś do krzyku lub powiedzenia.

Nie ma we mnie czułości dziadka, w duszy nie ma siwych włosów! Potrząsając światem swoim głosem i uśmiechając się, mijam cię, - przystojny, dwudziestodwuletni.

Jeśli chcesz, stanę się nieskazitelnie delikatny: nie mężczyzna, ale chmura w spodniach!

Miłość jest życiem, jego największą wartością. To właśnie w niej rozkwitają wiersze, czyny i wszystko inne. Miłość jest sercem całości. Kiedy serce stanie, umiera wszystko inne, wszystko staje się zbędne, bezużyteczne.

O czwartej rano wziąłem na balkonie księżycową i mroźną kąpiel i wreszcie rano napisałem wspaniały wiersz, który stroszy się od zimna.

451° Fahrenheita – to temperatura, w której papier zaczyna się tlić i płonie.