Jesień - pora sprzątanie między wierszami. Drzewa obsadzone w głównych rolach gwiazdorzą, zrzucają szaty, jabłka, berła i korony, jesienią pora zabierać się do dzieła, jesień się sama nie pozbiera.

Jesień sprząta po sobie nadzieje zmieszane z błotem, chlupocze rozkosznie. Czuję nosem - a mam nosa: długi, zakrzywiony, sięga w pozarzeczywistość - że nadchodząca zima niesie ze sobą koc i naręcze książek, co zapowiada wieczory długie i zdrożne. Już na samą myśl o czytaniu kilku książek równocześnie, członkami duszyska mojego wstrząsa dreszcz.

Niebo obsypuje ziemię pocałunkami. Niebawem nastanie pora podrzucania kwiatów na szyby. A może by tak wziąć przykład z matki natury i z ojca natury? Schować dumę bałwana do kieszeni i dolać oliwy do ognia ogniska domowego?

Lato z jesienią spotkały się, w promieniu słońca tylko wiatr. Lato z jesienią przeciągle wymieniają się spojrzeniem. Lato z jesienią obsypują się owocami jak pocałunkami. Dzwony biją, wiem, w którym kościele.

Wczesnojesienna nadeszła pora. Dzień, w którym nie mam grzyba na talerzu, jest dniem straconym! W dniu, w którym nie mam grzyba na talerzu, jestem chory!

Babie lato, babia jesień. Kobiety - polne kwiaty, które potem, krwią i łzami płatki sukien zabarwiają. Kobiety - matki ziemi.

Jesień zaraz rozpada się, złoty deszcz Golden Delicious, moreli, renklod i mirabelek.

Pogoda, jakaś ty piękna! Goła pod jasno niebieskim, przeświecającym niebem. Pogoda, jakie ty masz policzki pełne darów jesieni. Pogoda, jakaś ty dobra, wierzby płaczące śmieją się do ciebie. Pogoda, jakaś ty piękna, aż wstyd mi przechadzać się z tobą pod rękę.

Astrologiczna jesień. Chyba w nocy z nieba spadły kobaltowe gwiazdy, po ogródku rozpierzchły się astry.

Jesień zbliża się, czuję rozkładający się owoc, puszcza soki, nęci, a jak do tego dochodzi jeszcze rozkładające się zwierzę - tego już za wiele - oszołomienie! Zapach podnieca, a najintensywniej w ciszy i w milczeniu.
Jesień zepsuta, rozkoszna, pluje pestką - spełnia się.

Skakałem ja z kwiatka na kwiatek. Pod koniec listopada przytrafiło mi się coś nad wyraz przyjemnego - skoczyłem ja z kwiatka na płatek śniegu.

Jesień, krasna tyś pora, pora czytania z ruchu warg wiatru. Jesień, słotna tyś pora, pora czytania Niekrasowa.

Pogoda, jakaś ty swawolna! Drzewa ściągają z siebie swetry i rozrzucają je po ziemi. Winorośl rozpięta, guziki winogron dyndają na wietrze.

Zima za pasem, a w brzuchu suszone motyle, grzyby i kolby kukurydzy.